മനസ്സിന്റെ കാർമേഘങ്ങൾ ചിന്തിക്കുന്ന രാത്രികൾ

1990 കളുടെ മധ്യഭാഗം, മാവേലിക്കര, ആലപ്പുഴ ജില്ലയിലെ മനോഹരമായ ഒരു ഗ്രാമം. മാവേലിക്കരയുടെ സൗന്ദര്യം അതിന്റെ പച്ചപ്പിലും പൈതൃകത്തിലും ഉറങ്ങിയിരുന്നു. ഇവിടുത്തെ പഴയ തറവാടു വീടുകൾ, ഒരു കാലഘട്ടത്തിന്റെ പ്രതീകങ്ങളാണ്. അവയുടെ ചാരുതയും സമ്പത്തും, പുതിയ തലമുറക്ക് പൈതൃകത്തിന്റെ മഹത്വം പകർന്നു നൽകുന്നു. നദികൾ ഗ്രാമത്തിന് ജീവിതത്തിന്റെ രസതന്ത്രം പകരുന്നതുപോലെ, പുഴയുടെ ഇരുകരകളും മുത്തുചിപ്പികൾ പോലെ പച്ചപ്പ് വിരിയിച്ചിരുന്നു. ചോറഗോശകൾ മൂളി പോകുന്ന പുഴകളുടെ ശബ്ദം, ചെവിയിൽ ഒരു കാവ്യസംഗീതം പോലെ അനുഭവപ്പെടും. എല്ലാം ചേർത്ത്, മാവേലിക്കര ഒരു സ്വർഗ്ഗം പോലെ ആയിരുന്നു.

90 കളിലെ കർക്കടമാസത്തിലെ ഒരു സന്ധ്യാസമയം, ആകാശം മേഘങ്ങളാൽ മൂടി, കാറ്റിന്റെ വീശലിൽ മഴത്തുള്ളികൾ ശക്തിയായി വീഴുമ്പോൾ, പുഴകളുടെ കരകൾ മരവിച്ചുപോയി. വീടുകൾക്ക് മുകളിൽ ഓലമേഞ്ഞ മേൽക്കൂരകൾ മഴയുടെ താളത്തിൽ നൃത്തം ചെയ്യുന്നതുപോലെ ഇളകി. മണ്ണിന്റെ മണം പരന്നു, വീടിന്റെ ചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ ചൂടുള്ള ചായയുടെ ആലിംഗനത്തിൽ, ബിജു ഗുരുസാഗരം പുസ്തകം വായിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ആ വൈകുന്നേരം, അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ മറക്കാനാവാത്ത ഒരു നിമിഷമാകും എന്നത് അവനോ മറ്റാരോ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല.

കുറച്ചുനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, ഒരു കനത്ത ഇടിയും ചിമ്മുന്ന മിന്നലും മുറിയിലെ ഇരുട്ടിനെ ചിന്നിച്ചു. ആ മിന്നലിന്റെ പ്രകാശത്തിൽ, മുറിയുടെ കരകവാടം തുറന്നു ബിജു തന്റെ അമ്മയോടു ചോദിച്ചു.
അമ്മ, Current പോയോ ?
പാതി വിടർന്ന ജനാല മുഴുവനായി തുറന്ന് അമ്മ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു… മോനെ……. നമ്മുടെ വീട് മാത്രമേ ഇങ്ങനെ ഇരുളിൽ ആയിട്ടുള്ളൂ. ചിറ്റപ്പന്റെ വീട്ടിലേക്കു നോക്ക് അവിടെ വെളിച്ചമുണ്ട്.!
അത് കുഴപ്പമില്ല, ഫ്യൂസ് പോയതായിരിക്കും. ഞാൻ നോക്കി വരാം അമ്മേ ബിജുവിന്റെ മറുപടി.
ബിജു ഗുരുസാഗരം പുസ്തകം മേശപ്പുറത്ത് വച്ച്, main switch ബോർഡിനടുത്തേക്ക് നടന്നു.
മണൽച്ചിതറുന്ന കാറ്റും ശക്തമായ മഴയും, അതിനിടെ മിന്നലിന്റെ പ്രകാശത്തിൽ switch ബോർഡിനടുത്ത് ഒരു ആൾരൂപം തെളിഞ്ഞു. ആരാണിത്? ബിജു ചോദിച്ചു.
മിന്നലിന്റെ അല്പകാലത്തെ പ്രകാശത്തിൽ ആ മുഖം തെളിഞ്ഞപ്പോൾ, നിർമ്മല? നിർമ്മല അല്ലെ അത് ?
നമ്മുടെ രാജീവ് ചേട്ടന്റെ ഭാര്യ.
നിർമ്മലയുടെ മുഖം ക്ഷീണത്താൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ആഴത്തിലുള്ള ഭയവും അസ്വസ്ഥതയും തെളിഞ്ഞു. അവളുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ പരിതാപകരമായ നിലയിൽ, ശരീരം വിറച്ച്, അവളുടെ കൈയിൽ Main Fuse ബോർഡിൽ നിന്നും അകറ്റിയ ഫ്യൂസ് കണക്റ്റർ. നിർമ്മല, നീ ഇവിടെ? ബിജു ചോദിച്ചു.

എനിക്ക് എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അറിയില്ല, ഒന്നും ഓർമ്മയില്ല, എനിക്ക് മരിക്കണം, അവൾ വിറയുന്ന ശബ്ദത്തിൽ മറുപടി നൽകി. നിർമ്മല, എല്ലാം ശരിയാകും നീ ഒന്നു വിശ്രമിക്കു ബിജു പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ ഇവിടെ ഉണ്ട്, നീ പേടിക്കണ്ട. നമുക്ക് എന്റെ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് പോകാം, നീ വാ…. ബിജു അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു.

രാജീവ് ചേട്ടൻ എവിടെ? ബിജു ചോദിച്ചു.
രാജീവ്? രാജീവിനെ കുറിച്ച് ഒന്നും എന്നോട് ചോദിക്കരുത്, നിർമ്മല പറഞ്ഞു. അറിയുമോ, എന്റെ മക്കൾ,
സന്ധ്യയും പുലരിയും, അവർ എന്റെ മക്കൾ അല്ല. അറിയുമോ, ബിജു? അല്ല, അവർ എന്റെ ആരും അല്ല. ഒരു രാജീവും മക്കളും… എന്നെ ആർക്കും വേണ്ട. എനിക്കും വേണ്ട അവരെ. എനിക്ക് മരിച്ചാൽ മതി…

അവൾ അമർഷത്തോടെ ഉച്ചത്തിൽ, മഴയേക്കാളും ഇടിയേക്കാളും ശക്തമായി മറുപടി പറഞ്ഞു.
ബിജു നിർമലയുടെ കൈ പിടിച്ച്, അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി പറഞ്ഞു.
അമ്മേ, നിർമ്മലക്കു കുടിക്കാൻ എന്തെങ്കിലും കൊടുക്കണം. ഞാൻ ഫ്യൂസ് മാറ്റി വരാം.
അമ്മ നിർമ്മലയെ അവരുടെ സ്വന്തം കുട്ടിയെപ്പോലെ അടുത്തിരുത്തി സ്നേഹപൂർവ്വം തലോടി പറഞ്ഞു.
എല്ലാം നന്നായിരിക്കും, കുട്ടി, നീ വിശ്രമിക്കണം.

ഒട്ടും വൈകാതെ, വീട്ടിൽ വെളിച്ചം പരന്നു. ആ പ്രകാശം, വീട്ടിലുള്ളവരുടെ മനസ്സിൽ പ്രതീക്ഷയുടെ കിരണം പകർന്നു. വീടിന്റെ ആ പ്രഭയിൽ, നിർമ്മലയുടെ മുഖത്ത് ഒരു അല്പം ആശ്വാസവും അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ വീണ്ടും വിശ്വാസത്തിന്റെ നാളവും തെളിഞ്ഞു.

ആ സന്ധ്യ. ഒരു കൂട്ടായ്മയുടെ കരുത്തും, സഹകരണത്തിന്റെ മഹിമയും, ഒരു കുടുംബത്തിന്റെ സ്നേഹവും തെളിയിച്ച നിമിഷമായ വേളയുടെ മൂടൽമഞ്ഞിൽ, അതിജീവനത്തിന്റെ പുതിയൊരു അദ്ധ്യായം കുറിച്ച് ആ സന്ധ്യയെ പ്രകാശിപ്പിച്ച ഒരു പാഠമായി.
രാജീവ്, രാജീവ് ചേട്ടൻ ഞങ്ങളുടെ വീരനായിരുന്നു. അദ്ദേഹം എപ്പോഴും കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു ശക്തിയുടെ സ്തംഭം പോലെ. 1986 ൽ അദ്ദേഹം വിവാഹം കഴിച്ചു. ഞാൻ പത്താം ക്ലാസ് പരീക്ഷ ഫലം കാത്തിരുന്ന സമയത്താണ്.

വിവാഹത്തിന് ശേഷം രാജീവ് ചേട്ടനും നിർമ്മലയും വേർപിരിയാൻ കഴിയാത്തവരായിരുന്നു. ഇരുപതാം വയസ്സിൽ തന്റെ മാതാപിതാക്കളെ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയശേഷം, രാജീവ് തന്റെ പുതിയ കുടുംബത്തിൽ ആശ്വാസവും സന്തോഷവും കണ്ടെത്തി. അവര് എല്ലായ്പ്പോഴും കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ ബന്ധം കാണുന്നവർക്കെല്ലാം വ്യക്തമായിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം, എന്റെ ബിഎസ്‌സി കോഴ്സ് സമയത്ത്, ഞാൻ പഠനത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കെ, എന്റെ വീട്ടിൽ ഒരാൾ വന്നു. അമ്മ വാതിൽ തുറന്നു, അവിടെ രാജീവ് ചേട്ടൻ നിൽക്കുകയായിരുന്നു. സാധാരണ ശാന്തവും നിശ്ചിതവുമായ ഭാവം ഒഴിഞ്ഞു. അതിനുപകരം ആഴത്തിലുള്ള ആശങ്കയുടെ ഒരു മുഖം. ആഴത്തിൽ വിങ്ങിയ കണ്ണുകളും ചുരുണ്ട മുഖവുമാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഏതാനും ആഴ്ചകളിൽ വയസ്സ് വർദ്ധിച്ചു പോയി.

രാജീവ്, കയറി വരൂ അച്ഛൻ അദ്ദേഹത്തെ സൗഹാർദ്ദപൂർവ്വം സ്വാഗതം ചെയ്തു. പക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വരത്തിൽ ആത്മാർഥതയും ആശങ്കയും ഒളിച്ചു പോകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. രാജീവ് ചേട്ടൻ അകത്തേക്ക് കയറി, അദൃശമായ ഭാരത്തിന് കീഴിൽ മാടത്തിയുടുങ്ങി. ചുറ്റും നോക്കി, ശക്തി പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ പോലെ ആഴത്തിൽ ഒരു ശ്വാസം എടുത്തു പറഞ്ഞു. അണ്ണാ, എന്റെ ഭാര്യയുടെ ആരോഗ്യനിലയെ കുറിച്ച് പറയാനാണ് വന്നത്. അവൾ കഴിഞ്ഞ ഒരു ആഴ്ചയായി ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല. അന്യരുമായി സംസാരിക്കുന്നു. അവൾ എപ്പോഴും അവളുടെ തലച്ചോറിൽ ഒരു ശബ്ദമുണ്ടെന്ന് പറയുന്നു. അത് അവളെ ഈ ലോകം വിടാൻ, അവളുടെ ജീവൻ അവസാനിപ്പിക്കാൻ പറയുന്നു. ഞാൻ എന്തുചെയ്യണമെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. അണ്ണാ. ഞങ്ങൾക്ക് അവളെ രക്ഷിക്കണം.

അച്ഛൻ ആഴത്തിലുള്ള ഒരു നിശ്വാസമെടുത്തു രാജീവിനോട് പറഞ്ഞു. രാജീവ്, ഇത് ഗൗരവമുള്ളത് പോലെ തോന്നുന്നു. നീ അവളെ തിരുവനന്തപുരം മാനസികാരോഗ്യാശുപത്രിയിൽ കൊണ്ടുപോകൂ അവിടെ സ്പെഷ്യലിസ്റ്റുകളുണ്ട് അവരെ സഹായിക്കാൻ…
രാജീവ് ഉറ്റുനോക്കി. അച്ഛന്റെ ഉപദേശത്തെ പരിഗണിച്ചു. അതെ, അണ്ണാ. ഞാൻ അത് ചെയ്യും. എനിക്ക് എന്റെ നിർമലയെ തിരികെ വേണം. ഞങ്ങളുടെ പെൺമക്കൾ സുരക്ഷിതമാണെന്ന് അവർക്ക് തോന്നണം.

പക്ഷേ അത് സംഭവിച്ചില്ല. അവിടുത്തെ ഗ്രാമങ്ങളിൽ പ്രായമായ പതിവുകളും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും അപ്പോഴും ശക്തമായിരിക്കുന്നു.. ഒരു വ്യക്തിയുടെ അച്ചടക്കവും മനോവ്യാധിയും ദുഷ്ടശക്തികളുടെ ഫലമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. അസുഖങ്ങളെ ആത്മീയശീലങ്ങളുടെയും ജഡിക വിദ്യകളുടെയും പരിഹാരമായി എടുക്കുന്ന സാധാരണമായ പതിവുകളാണ് അവിടെ നിലനിൽക്കുന്നത്. വിവിധ രോഗങ്ങളുടെയും ബുദ്ധിമുട്ടുകളുടെയും കാരണം ദുഷ്ടശക്തികളാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നവരും, അതിന്റെ പരിഹാരത്തിനായി മന്ത്രവാദിയിൽ നിന്നാണ് അവർ ഉപദേശം തേടുന്നത്.

രാജീവ്, ഭാര്യയുടെ നില മെച്ചപ്പെടുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ അവരുടെ മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശം സ്വീകരിച്ചു മന്ത്രവാദികളെ സമീപിച്ചു. അവൻ നിരവധി ക്ഷേത്രങ്ങളും ദേവാലയങ്ങളും സന്ദർശിക്കുകയും അനവധി പൂജകളും നിർവഹിക്കുകയും ചെയ്തു.

മന്ത്രവാദികളുമായി നീണ്ടതും ചെലവേറിയതുമായ കർമ്മകണ്ഡങ്ങൾക്കായി, അവർ ഗ്രാമപ്രദേശങ്ങളിൽ നിന്ന് ദൂരസ്ഥലങ്ങളിലേക്കും എത്തി. പല അനുഷ്ഠാനങ്ങളും പൂജകളും, ഹോമങ്ങളും, നിർവ്വഹിക്കുകയും, വിഭവങ്ങൾ അർപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ, ഈ ആത്മീയ ഉത്സവങ്ങളുടെ പലതും നിർമലയുടെ നിലയിൽ നേരിയ മാറ്റം പോലും കൊണ്ടുവന്നില്ല.

രാജീവിന്റെ ഏക ആശ്വാസം അവരുടെ പെൺമക്കൾ, സന്ധ്യയും പുലരിയും ആയിരുന്നു. അവർ അതിപ്രതിഭകളായ വിദ്യാർത്ഥികളായിരുന്നു. അവരുടെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അവർ സ്വയം ചെയ്യാൻ പ്രാപ്തരാണ്. പഠനത്തിലും അധ്യാപന പ്രവർത്തനങ്ങളിലും അവർ ഉയർന്ന വിജയങ്ങളാണ് കൈവരിച്ചത്. പരീക്ഷണങ്ങളും ദുരിതങ്ങളും നിറഞ്ഞ ഈ ജീവിതത്തിലൂടെ പോകുമ്പോൾ, സന്ധ്യയും പുലരിയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രയാസങ്ങളെയും നിഷ്ഫലമാക്കുവാൻ ഒരു നിർണ്ണായക കരുത്തായി മാറി.

കാലക്രമത്തിൽ നിർമ്മലയുടെ ആരോഗ്യനില വഷളായി. ചില ദിവസങ്ങളിൽ അവർ പഴയപ്പോലെ തന്നെ ഉണ്ടാകാം. എന്നാൽ പിന്നീട് ആഴത്തിലുള്ള വിഷാദം, മാനസിക സംഘർഷങ്ങൾ എന്നിവയോട് കൂടിയായിരുന്നു അവളുടെ അവസ്ഥ. ഏറ്റവും മോശമായ സമയങ്ങളിൽ അവൾ സ്വയം മുറിവേൽപ്പിക്കാനും ആത്മഹത്യാ ചെയ്യാനും ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഇത് വീട്ടിൽ ആശങ്കയും ഭയവും പരത്തി. അവളുടെ ഈ അസ്വാഭാവിക പെരുമാറ്റം അയൽവാസികളെയും ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചിരുന്നു. അവർക്ക് അനുമതി ഇല്ലാതെ അവരുടെ വീടുകളിൽ കയറുകയും ചെറിയ കാര്യങ്ങൾക്കായി അവരുമായി തർക്കിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ അവൾ ഉയർന്ന ശബ്ദത്തിൽ സംസാരിക്കുകയും. ഇതിന്റെ ഫലം അയൽവാസികൾക്കിടയിൽ ഭയം വളരുകയും അവർ നിർമലയുടെ അടുത്തുള്ള സമയം ഒഴിവാക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്തു.

ഈ സംഭവം നിർമലയുടെ കുടുംബത്തിൽ ആശങ്കയും ഭയവും വർദ്ധിപ്പിച്ചു. അയൽക്കാരുമായി അവളുടെ കുടുംബത്തിനുണ്ടായിരുന്ന നല്ല ബന്ധം ഒട്ടും തകരാതിരിക്കാൻ അവർ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ഈ തരത്തിലുള്ള സംഭവങ്ങൾ അത് കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണമാക്കി.

ഒടുവിൽ, അവളുടെ നില ഗുരുതരമായതായി തിരിച്ചറിഞ്ഞ്, രാജീവ് തിരുവനന്തപുരം മാനസികാരോഗ്യാശുപത്രിയിൽ സഹായം തേടി. ഡോക്ടർമാർ നിർമലയെ ബൈപ്പോളാർ അഫക്റ്റീവ് ഡിസോർഡർ എന്ന ഗുരുതരമായ മാനസിക രോഗം രോഗനിർണയം ചെയ്തു. ഇത് മരുന്നും തുടർച്ചയായ ചികിത്സയും ആവശ്യമായ രോഗം ആയിരുന്നു. ചികിത്സകൾ മിശ്രഫലങ്ങൾ കാണിച്ചു. ചില ദിവസങ്ങളിൽ നിർമ്മല മെച്ചപ്പെടുന്നതായി തോന്നി. പക്ഷേ ഈ മെച്ചപ്പെട്ട ദിവസങ്ങൾ പലപ്പോഴും അവൾ മരുന്ന് വാങ്ങാൻ വിസമ്മതിക്കുകയും ഇതുമൂലം ചികിത്സയെ കൂടുതൽ പ്രയാസമാക്കുകയും ചെയ്തു. മരുന്നിനെതിരെ അവളുടെ പ്രതിരോധം ഒരു പ്രധാന തടസ്സമായിരുന്നു. ഇത് വീണ്ടും ഹോസ്പിറ്റൽ സന്ദർശനങ്ങളുടെയും അടിയന്തര ഇടപെടലുകളുടെയും കാരണമാകുകയും ചെയ്തു.

ഈ കാലത്ത്, മറ്റൊരു ഭീകരത കൂടി അവരുടെ കുടുംബത്തെ ബാധിച്ചു. നിർമ്മലക്കു ബ്രെസ്റ്റ് കാൻസർ രോഗനിർണയം ചെയ്തു. നിർമ്മലക്കു രോഗം സ്ഥിരീകരിച്ചതിന്റെ ആദ്യ നാളുകളിൽ കുടുംബം മുഴുവൻ ഒരുതരത്തിലുള്ള അസ്വസ്ഥതയിലായിരുന്നു. ആശങ്കയും ദുഃഖവും ഭയം മാത്രമല്ല, ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള അനിശ്ചിതത്വവും അവർ അനുഭവിച്ചു. രോഗനിർണയത്തിനുശേഷമുള്ള ആദ്യ ചില ദിവസങ്ങൾ അവർക്കെല്ലാം വളരെപ്രയാസകരമായിരുന്നു.

അതിനിടയിൽ രാജീവ് ചേട്ടൻ ഒരിക്കലും തളർന്നില്ല. ആശുപത്രി ഇടനാഴികളിൽ സ്ഥിരമായി മാറിക്കയറാൻ, ഡോക്ടർമാരുമായി തുടർച്ചയായി ചർച്ചകൾ നടത്താൻ, ചികിത്സാ ഷെഡ്യൂളുകൾക്ക് അനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കാൻ അദ്ദേഹം സജ്ജനായി. ചികിത്സാ പ്രക്രിയ വളരെ സങ്കീർണ്ണമായിരുന്നു. കിമോതെറാപ്പിയും റേഡിയോതെറാപ്പിയും അതിന് പിന്നാലെ സർജറിയും നിർമ്മലക്കു ചെയ്യേണ്ടി വന്നു. എന്നാൽ, രാജീവ് തന്റെ ധൈര്യത്താൽ അവളെ സംരക്ഷിക്കുകയും ആശ്വസിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. രാജീവ് ചേട്ടന്റെ അനന്തമായ ആത്മാർത്ഥത, നിർമ്മലയുടെയും കുടുംബത്തിന്റെയും ജീവിതത്തിൽ ഒരു ഭദ്രമായ പ്രത്യാശയുടെ വെളിച്ചമായി. ഏത് സമയത്തും എന്തെങ്കിലും സഹായം വേണ്ടപ്പോഴൊക്കെ, രാജീവ് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു.

നിരന്തരമായ പ്രതിസന്ധികളും പ്രശ്നങ്ങളും അവർ നേരിടുമ്പോഴും രാജീവ് ചേട്ടൻ മക്കളുടെ ഭാവി വിദ്യാഭ്യാസത്തിനും ഉയർച്ചക്കും നിർണായകമായ പിന്തുണ നൽകാൻ അത്യന്തം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. സന്ധ്യയുടെ സമർപ്പണം ഫലം കണ്ടു. അവൾ എംബിബിഎസ് പ്രോഗ്രാമിലേക്ക് തിരഞ്ഞെടുത്തതോടെ, തന്റെ ഡോക്ടർ ആകാനുള്ള സ്വപ്നം പൂവണിഞ്ഞു. കുഞ്ഞുപ്രായം മുതലേ സന്ധ്യയ്ക്ക് ഡോക്ടർ ആകാൻ മോഹമുണ്ടായിരുന്നു. സന്ധ്യയുടെ മികച്ച വിജയം, രാജീവിന്റെ കഠിനാദ്ധ്വാനത്തിനും ഉത്സാഹത്തിനും ഒരു പ്രതിഫലമായാണ് അവർ കണ്ടത്.

അതുപോലെ പുലരിയും തുല്യമായ കഴിവുകളുള്ള ഒരു വിദ്യാർഥിനി ആയിരുന്നു. തന്റെ മേഖലയിൽ അവൾ തിളങ്ങാൻ മാത്രമല്ല, മികച്ച നിലവാരവും പ്രാവീണ്യവും തെളിയിച്ചു. അവൾ തിരുവനന്തപുരത്തുള്ള ഐടി മേഖലയിൽ ഒരു മികച്ച ജോലി ഉറപ്പിച്ചു.

2015 ആയപ്പോൾ, എന്റെ വിവാഹശേഷം ഞാൻ ഗൾഫ് നാടുകളിലേക്ക് ജോലിക്കായി പോയി. അതേ വർഷം സന്ധ്യയും സഹപാഠിയുമായുള്ള കൂട്ടുകാരനെ വിവാഹം ചെയ്തു കൊച്ചിയിൽ താമസമാക്കി. പുലരി തിരുവനന്തപുരത്തും. പുലരി, വിവാഹത്തിൽ വിശ്വസിക്കാത്തവളായിരുന്നു. അവൾക്ക് വിവാഹത്തിന്റെ ആശയം ആസ്വാദ്യമായിരുന്നില്ല. എനിക്ക് എന്റെ സ്വന്തം ലോകം മതിയെന്ന് അവൾ പലപ്പോഴും പറഞ്ഞു. അവളുടെ ലോകം, അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങളും അഭിലാഷങ്ങളും കൊണ്ട് സമ്പന്നമായിരുന്നു. നിർമലയുടെ ബ്രെസ്റ്റ് കാൻസറിനെതിരെയുള്ള പോരാട്ടം വിജയത്തോടെ അവസാനിച്ചു. ആ വിജയത്തോടെ, അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു താളവും സ്ഥിരതയും ഉണ്ടായി. എല്ലാ പ്രയാസങ്ങളും അതിജീവിച്ചുകൊണ്ടു, കുടുംബം വീണ്ടും ഒത്തുചേർന്നു. രാജീവ് കഠിനാധ്വാനം തുടർന്നു. ധൈര്യവും സമർപ്പണവും തെളിയിച്ച്. അദ്ദേഹം തന്റെ കുടുംബത്തിന് നട്ടെല്ലായി നിലകൊണ്ടു.

2023 ജൂലായ്, എന്റെ കുടുംബവുമായുള്ള മറ്റൊരു അവധിക്കാലം. കർക്കിടരാവ് മനോഹരമാക്കിയ മറ്റൊരു മഴക്കാലം. ഓരോ തുള്ളിയിലും ഓരോ കഥകളുമായി, മാവേലിക്കരയുടെ പ്രാചീന നഗരത്തിൽ അതിന്റെ മായാജാലം തീർക്കുകയായിരുന്നു.

പെയ്യുന്ന മഴ, വീടിനു ചുറ്റും ജലാശയങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും പച്ചപ്പിന്റെ വിവിധ തരങ്ങളാൽ കുന്നുകളും വയലുകളും നനയുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എല്ലായിടത്തും പച്ചപ്പിന്റെ മണം പരന്നിരിക്കുന്നു. വീട്ടിൽ നിന്നും നോക്കിയാൽ അച്ചൻകോവിലാറിന്റെ തീരത്ത് ജലപ്രവാഹം വളരെ ശക്തമായി ഒഴുകുന്നത് കാണാം. മാവേലിക്കരയിലെ മുലെ പള്ളി, തടത്തിൽ അമ്പലത്തിന്റെ ആൽത്തറകൾ, കാലിരിക്കാം പള്ളി എല്ലാം നിറഞ്ഞ കർക്കടക മഴയുടെ മനോഹാരിതയിൽ ലയിച്ചു.

ആ സന്ധ്യയിൽ മഴ ശക്തമായി പെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കെ, എന്റെ മകൻ പറഞ്ഞു. അച്ഛാ, എനിക്ക് മഴയത്തു കുളിക്കണം. ഞാൻ ഒരു നിമിഷം അവനെ നോക്കി, അവന്റെ നിരുപാധിക സന്തോഷത്തിൽ ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. നീ പോയി കുളിച്ചോ മോനെ.
അവൻ ആനന്ദത്തോടെ മുത്തശ്ശി ചൊല്ലിക്കൊടുത്ത പാട്ടുപാടി മഴയത്ത് കുളിക്കാൻ ഓടിപ്പോയി. അധികം വൈകാതെ അവൻ എന്റെ അടുത്ത് ഓടിവന്നു, അച്ചാ, ഒരു സ്ത്രീ അവിടെ… അവിടെ കത്തി പിടിച്ച് നിൽക്കുന്നു. വേഗം വാ.. എനിക്ക് പേടിയാകുന്നു, വേഗം പോയി നോക്ക്, അവൻ ഭയത്താൽ വിറയുന്ന സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.

എന്റെ ഹൃദയം താളം തെറ്റിയതുപോലെ തോന്നി. എന്തിനാണ്, ആരാണ് ഈ അസമയത്തു അവിടെ ?
ഞാൻ ഉടൻ പുറത്തേക്ക് നടന്നു. മഴ, ചുറ്റും മുഴുവൻ ഒരു നിശ്ശബ്ദ സംഗീതം പോലെ ഒഴുകി. ഞാൻ മുന്നോട്ട് നടന്നു.

അവിടെ മഴയത്ത് ഒരു സ്ത്രീ നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. അവളുടെ മുടി മുഴുവൻ നനഞ്ഞ്, മഴയുടെ തുള്ളികൾ അവിടെ മുത്തു പോലെ പതിച്ചു. സാരിയുടെ അരികുകളിലൂടെ വെള്ളം ഒഴുകി. ഒരു ചെറിയ വെള്ളച്ചാട്ടം പോലെ. ചുറ്റുപാടും മൂടിയിട്ട മഴയിൽ, അവളുടെ രൂപം ഒരു വിചിത്രമായ ചിത്രമായി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ മൂർച്ചയുള്ളതായിരുന്നു. അതിൽ ഒരു ഭീതിയും ധിക്കാരവും ഒന്നിച്ച് പ്രകടമായിരുന്നു. അവളുടെ മുഖം, മഴയുടെ തുള്ളികൾ കൊണ്ടുകൂടി, ഒരു അസ്വഭാവികമായ തിളക്കത്തിലായിരുന്നു. കാഴ്ചയിൽ നിന്നും കണ്ണു പൊട്ടിക്കാനുള്ള ഒരു പ്രകാശം, അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ വികാരവും ശക്തിയും വിളിച്ചോതുന്നതുപോലെ.

കയ്യിൽ പിടിച്ചിരുന്ന കത്തി, മഴയുടെ വെളിച്ചത്തിൽ മിന്നിത്തിളങ്ങി. എന്നാൽ, അവളുടെ കണ്ണുകളുടെ മൂർച്ച, കത്തിയേക്കാളും വലുതായിരുന്നു. അവളുടെ ശരീരഭാഷ ഒരുതരം മുന്നറിയിപ്പിന്റെ സൂചനയായി തോന്നി.

മുറ്റത്തെ മഴയിൽ നിന്നൊഴുകിയ തുള്ളികൾ, എന്റെ ചിന്തകൾക്കും ഭാവനകൾക്കും കല്ലുവെച്ചിട്ടുണ്ട്. അവളെ സഹായിക്കാൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണം, എനിക്ക് അതിനു കഴിയും. ഞാൻ ഒരുവിധം അവളുടെ അടുത്തെത്തി, എന്റെ സ്വരം ഉണർന്നപ്പോൾ സഹോദരി, നിങ്ങൾ ആരാണ് ?
നിങ്ങൾക്ക് എന്താണ് വേണ്ടത് ?
അവൾ എന്റെ ചോദ്യത്തിന് പ്രതികരിച്ചില്ല. പകരം, അവൾ അലറി വിളിച്ചു, പെയ്തിറങ്ങിയ മഴയുടെ ശബ്ദം നിശ്ചലമായി പോയി. അവളുടെ ശബ്ദം നിരാശയോടും തീവ്രതയോടും നിറഞ്ഞതായിരുന്നു.

നീ പൊയ്ക്കോ ബിജു ചേട്ടാ, എന്റെ അടുത്തു നിന്നും, അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ നിന്നെ കൊല്ലും! എന്റെ വീട്ടിൽ നോക്കൂ. ചേച്ചി മരിച്ചു. ഞാൻ അവളെ കൊന്നു. അങ്ങനെ ഒരു ചേച്ചി വേണ്ട, എനിക്ക് സന്ധ്യ ചേച്ചിയെ വേണ്ട.. ഞാൻ പുലരിദേവതയാ പറയുന്നേ… എനിക്ക് സന്ധ്യ ചേച്ചിയെ വേണ്ട. ഞാൻ അവളെ കൊന്നു…

മുറുകെ പിടിച്ച കത്തിയിൽ നിന്ന് രക്തത്തുള്ളികൾ അവളുടെ കാലുകളിലേക്ക് ഒഴുകി. ആർത്തുല്ലസിച്ച മഴത്തുള്ളികളും പാതിവരണ്ട രക്തത്തുള്ളികളും ഒരുമിച്ച് അവളുടെ കദനകാവ്യം രചിക്കുന്ന പോലെ. ആ വരികളിൽ മഴത്തുള്ളികൾ അവളുടെ നിസ്സഹായതയുടെ വേദനയും രക്തത്തുള്ളികൾ വിഭ്രാന്തിയുടെ വിഷാദവും ആകുന്നു.

ഒരു നിമിഷം, ഞാൻ വിറങ്ങലിച്ചു. മനസ്സിൽ പല ചിന്തകളും ഭീതിയും പതിഞ്ഞു. അതെ, ഇതു നമ്മുടെ പുലരി തന്നെ… രാജീവ് ചേട്ടന്റെ ഇളയ മകൾ…
അവളുടെ നിലവിളികൾ, മഴയിലൂടെ മൂർച്ചയുള്ള കത്തിപ്പോലെ, എന്റെ ചിന്തകളിലേക്ക് തുളഞ്ഞുകയറി പുലരി, ഇതെന്താണ് ?