ആഫ്രിക്കൻ ഒച്ചുകളുടെ വീട്

ആയിടെ, മലയാളത്തിൽ തയാറാക്കപ്പെട്ട ഏകീകൃത ആംഗ്യഭാഷ പരിശീലിക്കുന്ന ഉദ്യമത്തിലായിരുന്നു ഞാനും ജെനിയും. വാട്സാപ്പിലെ സാധാരണക്കാരായ ഇമോജികളെ ഉപേക്ഷിച്ച് ഞങ്ങൾ പരസ്പരം കൈവിരലുകൾ മടക്കിയും ചുരുക്കിയും മലയാള അക്ഷരങ്ങൾക്ക് പുതുവ്യാഖ്യാനങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു. ‘മറ്റേമ്മയ്ക്ക് എന്താണോ..?’ ഒരിക്കൽ ആംഗ്യഭാഷയിലൂടെ ഞാൻ ജെനിയോട് ചോദിച്ചു. അവളയച്ച മറുപടി എന്താണെന്നു വായിക്കാൻ ഞാൻ പണിപ്പെട്ടു. നാലുവിരലും മടക്കി, തള്ളവിരൽ മാത്രം ഉയർത്തിയ മെസേജ് കിട്ടിയപ്പോൾ ഞാൻ വായിച്ചു: ‘വ’. ചുരുട്ടിയ മുഷ്ടി: ‘ട’. തള്ളവിരലും ചൂണ്ടുവിരലും മുകളിലേക്ക് വളച്ചുയർത്തിയപ്പോൾ: ‘ട്’. അവ രണ്ടും ആവർത്തിച്ചപ്പോൾ കിട്ടിയ വാക്കുകൾ ഞാൻ ചേർത്തു വായിച്ചു: ‘വട്ട്’. ‘അരുത്. അങ്ങനെ പറയരുത്’ എന്ന് അവളെ ഗുണദോഷിക്കാനായി ‘അ’ എന്ന അക്ഷരത്തിനായി തള്ളവിരൽ മടക്കി നാലു വിരലുകൾ തിരശ്ചീനമായിട്ടുള്ള ആംഗ്യത്തിനായി ഞാൻ ഫോണിൽ തിരയാൻ തുടങ്ങി.

മറ്റേമ്മ എപ്പോഴെങ്കിലും സ്നേഹത്തോടെ പെരുമാറിയ ഓർമ ഞങ്ങൾക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവരെപ്പോഴും അവരുടെ ലോകത്തായിരുന്നു. ആ ലോകം ഇരുണ്ടതും ഗഹനവുമായിരുന്നു. ഇപ്പോഴത്തെ അവരുടെയീ അതിവാചാലതയും മുൻപുണ്ടായിരുന്ന അതിമൗനവും ഒരുതരം ഉന്മാദമെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. പക്ഷേ, അതിനെ ഭ്രാന്തെന്ന് വിലയിരുത്താൻ ഞാൻ ഭയന്നു. നുണകൾ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന വെളിച്ചമാണു ഭ്രാന്ത്. മറ്റേമ്മയ്ക്ക് ഒളിപ്പിക്കാൻ ഒന്നുമില്ലല്ലോ. എങ്കിലും ഒരു രാത്രിയിൽ മറ്റേമ്മയുടെ ഉറക്കെയുള്ള ആക്രന്ദനം കേട്ടുകൊണ്ട് വീട് ഞെട്ടിയുണർന്നതു മറക്കാനാകില്ല. തള്ളിത്തുറന്ന വാതിലിനു പിന്നിൽ അവരാകെ വിവശയായി കാണപ്പെട്ടു. ആ പാരവശ്യത്തിനിടയിലും ലജ്ജിച്ചും പരിഭ്രമിച്ചും അവർ പറഞ്ഞു. ‘നമ്മുടെ വീടിനു മുകളിൽ ഒരു മയിൽ പറന്നിരുന്നതായി ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടന്നേ..’ അതുകേട്ട് അപ്പനൊഴികെ, ഞങ്ങളെല്ലാം ചിരിച്ചു. മ്യൂസിയത്തിലല്ലാതെ മയിലുകളെ ഞങ്ങൾ കണ്ടിരുന്നില്ല. മയിൽ യഥേഷ്ടം വിരുന്നെത്തുന്ന പ്രദേശത്തും ആയിരുന്നില്ല ഞങ്ങളുടെ വീട്. എന്നാൽ പിറ്റേന്നു രാവിലെ മുറ്റം തൂക്കുന്നതിനിടയിൽ ചെടിപ്പച്ചകൾക്കിടയിൽ നിന്ന് ഒരു മയിൽപ്പീലി കണ്ടെടുത്ത ജെനിക്ക് കുറേനേരത്തേക്ക് മിണ്ടാൻ പോലുമായില്ല. മറ്റേമ്മ കണ്ട സ്വപ്നം സത്യമായിരുന്നു എന്നു ഞങ്ങൾ അമ്പരന്നു.

ഒരു മയിൽ ഈ ഭാഗത്തെങ്ങനെയോ വന്നുപെട്ടിട്ടുണ്ടെന്നു ടാപ്പിങ് ജോലിക്കാർ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയെങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ അമ്പരപ്പ് മാറിയില്ല. തോട്ടത്തിൽ നിറയെ ഒച്ചുകൾ ഉണ്ടെന്നും അവറ്റയെ തിന്നാനാകും മയിൽ വരുന്നതെന്നും അവർ പറഞ്ഞു. മയിലുകൾ ഒച്ചുകളെ തിന്നുമോ? ഞങ്ങൾ സംശയിച്ചു. മറ്റേമ്മയാകട്ടെ ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തതു പോലെ വീടിനെ ശബ്ദങ്ങളാൽ നിറച്ചു. വീട് പൊടുന്നനെ മറ്റൊന്നായി, അപരിചിതവും അപ്രാപ്യവുമായ മറ്റൊരിടമായി മാറുകയാണ്‌ എന്നു ഞങ്ങൾക്കെല്ലാം തോന്നി. അലങ്കോലമായി കിടന്ന വീട്ടിലെ മുറികളെല്ലാം അവർ ഒന്നൊന്നായി അടുക്കിയടുക്കി വയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. കൈനീളമുള്ള മാറാലതട്ടിയുടെ പ്രയോഗമായിരുന്നു ആദ്യം. തുടർന്നു മറിഞ്ഞുതീർന്ന കലണ്ടറുകൾ മാറ്റിയിട്ടു. സ്വീകരണമുറിയിലെ ഷോകെയ്സിൽ എനിക്കും ജെനിക്കും കിട്ടിയ ചെറിയ പുരസ്കാരങ്ങൾ നനഞ്ഞ തുണിയാൽ തുടച്ചു തിളക്കം കൂട്ടി ക്രമത്തിൽ വച്ചു. റോയിമോന് സ്കൂളിലെ ക്വിസ് മത്സരത്തിൽ പങ്കെടുത്തതിനോ മറ്റോ കിട്ടിയ പതക്കം അവർ ഏറെ നേരം കൈകളിലെടുത്ത് നോക്കിയിരുന്നു. വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപു മരിച്ചുപോയ അവൻ തിരിച്ചുവരുമ്പോൾ ഇതെല്ലാം ഇങ്ങനെ സൂക്ഷ്മതയില്ലാതെ സൂക്ഷിച്ചതിനു വഴക്കിടും എന്ന മട്ടിൽ, അതു വീണ്ടും വീണ്ടും തുടച്ചു തിളക്കമേറ്റാൻ യത്നിച്ചു. ടീപ്പോയ്ക്കു കീഴെ വലിച്ചു വാരിയിട്ടിരുന്ന പത്രങ്ങൾ ആക്രിക്കാരന്റെ വരവിനെ പ്രതീക്ഷിച്ച് കെട്ടിമാറ്റിവച്ചു. അലമാരകളും മേശകളും കസേരകളും അവയുടെ യഥാസ്ഥാനത്തു നിന്നു മാറ്റി മറ്റൊരു മട്ടിൽ സ്ഥാപിച്ചു. ആവശ്യമില്ലാത്ത കുപ്പികളും പാത്രങ്ങളും എടുത്തുമാറ്റി പുനഃക്രമീകരിച്ച അടുക്കളയിൽ കയറാൻ മടിച്ച്, അമ്മ പകച്ചുനിന്നു. ചിലപ്പോഴെല്ലാം എന്നെയും ജെനിയെയും സഹായത്തിനു വിളിച്ചു. ചെടിച്ചട്ടികൾക്കും തൂക്കുവിളക്കുകൾക്കും സ്ഥാനചലനം ഉണ്ടായി. അഴുക്കുവിരികളും മേലുറയും മാറ്റിയ കിടക്കയും തലയിണയും ഞങ്ങളുടെ മുറി, ഊർജസ്വലനായ ഭരണാധികാരിയുടെ വരവാഘോഷിക്കുന്ന രാജ്യംപോലെ തോന്നിച്ചു. അപ്പനും അമ്മയും കിടക്കുന്ന മുറി മാത്രം, ഈ പരിഷ്കാരങ്ങളിൽ നിന്ന് ഒഴിവാക്കപ്പെട്ട പ്രവിശ്യപോലെ മുഷിഞ്ഞും മ്ലാനമായും തുടർന്നു.

മറ്റേമ്മയുടെ മൂളിപ്പാട്ടുകൾ വീടിനെ ഒരു സംഗീതശാലയാക്കുന്നതിനെ തടയാൻ ആർക്കും കഴിഞ്ഞില്ല. ‘നമുക്ക് കടൽ കാണാൻ പോയാലോ..’

ഒരു ദിവസം മറ്റേമ്മ എന്നോടു ചോദിച്ചു. ഞാൻ വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാലും അവർ പോകുമെന്ന് ഉറപ്പിക്കും വിധം ദൃഢമായിരുന്നു ആ ക്ഷണം. വീട്ടിൽ നിന്നു വളരെ ദൂരേക്ക് ബൈക്കോടിച്ചു പോകുന്നതിന് എനിക്ക് വിലക്കുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും അതിനെയെല്ലാം മറികടക്കാൻ മറ്റേമ്മ കൂടെയുണ്ട് എന്ന അധികധൈര്യത്തിന് കഴിഞ്ഞു. ഈ കാലത്തിനിടയിൽ ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു ഞാൻ അവർക്കൊപ്പം യാത്ര ചെയ്യുന്നത്. വിശേഷാവസരങ്ങളിൽ മാത്രം സംഭവിച്ച ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടുയാത്രകളിൽ പോലും അവരൊരിക്കലും പങ്കുചേർന്നിരുന്നില്ലെന്ന് ഒട്ടൊരു വിസ്മയത്തോടെ ഞാൻ ഓർത്തു. എന്നിട്ടുമിപ്പോൾ, നര വീണു തുടങ്ങിയ മുടിയിഴകൾ പറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പിൻസീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്നത് ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ അഹന്തയാണ് എന്ന് എനിക്കു തോന്നി. കടൽ വിശാലമായ തന്റെ വിവേകത്തെ ഞങ്ങൾക്കു മുന്നിൽ ലോപമില്ലാതെ തുറന്നിട്ടു.

തീരം തൊടാൻ ഇഴഞ്ഞിഴഞ്ഞെത്തുന്ന തിരകളുടെ വിരൽ വരയ്ക്കുന്ന വരകളിൽ ചവിട്ടാതെ, കൃത്യമായ അകലം പാലിച്ചുകൊണ്ട്‌ അവർ ചെറുചിരിയോടെ കടലിനെ നോക്കി നിന്നു. എന്നെ പൂർണമായും അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് വളരെ ദൂരേക്ക് മണലിലൂടെ നടന്നു. അവർ തിരികെയെത്താൻ വൈകുന്നതിൽ ഒരേ സമയം ആഹ്ലാദവും ആശങ്കയും എന്നിൽ നുരയിട്ടു. നനഞ്ഞ മണലിലൂടെ അവർ കുട്ടികളെപ്പോലെ ഓടി. വെറുതേ ഒച്ചയിട്ടു. കടൽ കാണാൻ എത്തിയ അപരിചിതരോട് ആവശ്യമില്ലാത്ത അടുപ്പത്തിൽ സംസാരിച്ചു. മണൽ വാരി കടലിനു നേരെ എറിഞ്ഞു. ഒരിക്കലും കാണിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഉന്മാദത്തോടെ തളരുംവരെ സ്വയം പ്രദർശിപ്പിച്ചു.

‘മറ്റേമ്മേ, ആളുകൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു...’

ഞാനവരെ പിന്തിരിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അവരതു കേട്ടതായി തോന്നിയില്ല. ഇരുട്ടാവാൻ തുടങ്ങിയതോടെ മടങ്ങാം എന്നു മറ്റേമ്മ പറഞ്ഞു. മടങ്ങാം എന്ന് അതിനും മുൻപേ ഒരായിരം വട്ടം ഞാൻ അകമേ പറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. കടലിന്റെ അലർച്ചയും മുരൾച്ചയും അത്രമേൽ എന്നെ മടുപ്പിച്ചിരുന്നു. കടലോ മടുപ്പിച്ചത്? അതോ മറ്റേമ്മയുടെ അസ്വാഭാവിക ചലനങ്ങളോ? എന്തായാലും ബൈക്കിനു നേരെ നടക്കുമ്പോൾ, മറ്റേമ്മ പറയുന്നതു വ്യക്തമായും ഞാൻ കേട്ടു. ‘റോയി മോൻ മരിച്ചതെങ്ങനെയെന്നു നീ നിന്റെ അപ്പനോട് ചോദിക്കണം. കൊന്നതാണ്... എന്റെ മോനായതു കൊണ്ട്..’

ഒരു നിമിഷം ഞാൻ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു. കടലിനു നേരെ തിരിഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന മറ്റേമ്മ അങ്ങനെയെന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞതായി ഒരു സൂചനയും അവരുടെ മുഖത്ത് എനിക്കു വായിക്കാനായില്ല. കാറ്റിനൊപ്പം മത്സരിച്ചു കടലും ഉഗ്രമായി അലറാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. മറ്റേമ്മ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞോ എന്ന് ചോദിക്കാൻ പോലും ധൈര്യമില്ലാതെ ഞാൻ ബൈക്കെടുത്തു. വളരെ ഇരുട്ടി വീട്ടിൽ എത്തുമ്പോൾ എല്ലാവരും ഞങ്ങളെ നോക്കി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. ‘സമയം ഇത്ര വൈകിയത് അറിഞ്ഞില്ലേ?’ എന്ന അമ്മയുടെ എന്നോടുള്ള ചോദ്യത്തെ ഒരു നോട്ടംകൊണ്ട് മറ്റേമ്മ ഇല്ലാതാക്കി. അപ്പൻ, വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന സത്യവേദപുസ്തകം മടക്കി മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. ജെനിയാകട്ടെ, വാട്സാപ്പിൽ ഞാനവൾക്കയച്ച കടൽക്കരയിൽ നിന്നെടുത്ത ചിത്രങ്ങളുടെ വിശദീകരണം തേടി എനിക്കു പിറകേ വന്നു. സംസാരിക്കാനുള്ള വിമുഖതയോടെ ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ബാത്ത്റൂമിലേക്ക് രക്ഷപ്പെട്ടു.

കുളി കഴിഞ്ഞുവന്നപ്പോൾ, ‘WHAT HAPPENED?’ എന്ന സന്ദേശവും ആകുലമുഖത്തിന്റെ ഇമോജിയും വന്നുകിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

ആംഗ്യഭാഷയിൽ ‘ഒന്നുമില്ലെന്ന്’ ഞാൻ മറുപടി അയച്ചു. ‘ഒ’യ്ക്കായി ഉഗ്രൻ എന്ന കൈമുദ്രയും ‘ന്ന’യ്ക്കായി മൂന്നു ചൂണ്ടുവിരലുകളുടെ താഴേക്കുള്ള വ്യംഗ്യവും തിരയുമ്പോൾ, സംസാരഭാഷയേക്കാൾ ഈ മുദ്രകൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിലെ വിഷമം ചിലപ്പോഴെങ്കിലും നല്ലതാണ് എന്നു ഞാൻ ആശ്വസിച്ചു. ചില സംസാരം ഒഴിവാക്കാൻ മുദ്രകൾ തന്നെയാണു നല്ലത്. അതിവൈകാരികതയുടെ ക്ലേശഭാരം ഇമോജികൾക്കോ മുദ്രകൾക്കോ ഇല്ല. മറ്റേമ്മ പുലർത്തിപ്പോന്ന മ്ലാനതയും ഇപ്പോഴവർ പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന വാചാലതയും ഒരുപോലെ ഭീകരവും നിന്ദ്യവുമാണ് എന്ന് ഞാൻ ചേർത്തുവായിച്ചു.

കുട്ടികളായിരിക്കുമ്പോൾ, മറ്റേമ്മ അപ്പന്റെ സഹോദരി എന്നായിരുന്നു ഞങ്ങൾ കരുതിയിരുന്നത്. അപ്പന്റെ മുഖച്ഛായയാണ് അവർക്കെന്ന് ജെനി എന്നോടു മുതിർന്നു കഴിഞ്ഞിട്ടും പറയുമായിരുന്നു. അവർ അമ്മയുടെ മൂത്തസഹോദരിയാണ് എന്ന കാര്യം പലപ്പോഴും ഞങ്ങൾ മറന്നു. അപ്പന്‍ അവരെയാണ്  കല്യാണം കഴിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചതെന്ന് മനസിലാക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ വൈകി. റോയി മോൻ എന്നേക്കാൾ മൂത്തതാണെന്നും അവൻ മറ്റേമ്മയുടെ മകനായിരുന്നു എന്നും മനസിലാക്കാൻ പിന്നെയും വൈകി. ഇതിനിടയിലേക്ക് അമ്മയും ഞങ്ങളും എങ്ങനെ, എപ്പോൾ വന്നുചേർന്നുവെന്നത് ഇനിയും മനസിലാക്കേണ്ട ഒന്നാണ്. അപ്പനും മറ്റേമ്മയ്ക്കും ഇടയിലേക്ക് ആദ്യം അമ്മ വന്നു. പിന്നെ ഞാൻ. തൊട്ടുപിന്നാലെ ജെനി. സ്തോഭജനകമെങ്കിലും വിരസമായ ഈ നാടകീയതയിൽ വിരക്തി തോന്നിയതിനാലാകാം റോയി മോൻ എന്നെന്നേക്കുമായി രംഗം വിട്ടു. മറ്റേമ്മയാകട്ടെ തുടർന്നങ്ങോട്ട് സംഭാഷണങ്ങളില്ലാത്ത കഥാപാത്രമായി മാറി. എങ്കിലും, ഒരാംഗ്യം കൊണ്ട്, ഒരൊറ്റ ഡയലോഗ് കൊണ്ട് ഇതുവരെ എഴുതിയ കഥയത്രയും മാറ്റാനാകും എന്നവർ ഇന്നു തെളിയിച്ചു.