അനാഥകൾ – സയ്യിദ് സിനാൻ പരുത്തിക്കോട് എഴുതിയ കവിത
വെളിച്ചം ഓടിപ്പോയ നിഴലിൽ നിരപരാധിത്വം മരിച്ചവനായി അവശേഷിക്കുന്നിടത്ത് അവിടെ അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന ആത്മാക്കൾ നഷ്ടപ്പെട്ടവരും നിർഭാഗ്യവാന്മാരുമാണ്, കുട്ടികൾ അനാഥരായി, ഹൃദയങ്ങൾ പിളർന്നു. അവരുടെ ചിരി നിശബ്ദമായി, പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത സ്വപ്നങ്ങൾ, വളരെ കഠിനവും കയ്പേറിയതും തണുപ്പുള്ളതുമായ ഒരു
വെളിച്ചം ഓടിപ്പോയ നിഴലിൽ നിരപരാധിത്വം മരിച്ചവനായി അവശേഷിക്കുന്നിടത്ത് അവിടെ അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന ആത്മാക്കൾ നഷ്ടപ്പെട്ടവരും നിർഭാഗ്യവാന്മാരുമാണ്, കുട്ടികൾ അനാഥരായി, ഹൃദയങ്ങൾ പിളർന്നു. അവരുടെ ചിരി നിശബ്ദമായി, പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത സ്വപ്നങ്ങൾ, വളരെ കഠിനവും കയ്പേറിയതും തണുപ്പുള്ളതുമായ ഒരു
വെളിച്ചം ഓടിപ്പോയ നിഴലിൽ നിരപരാധിത്വം മരിച്ചവനായി അവശേഷിക്കുന്നിടത്ത് അവിടെ അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന ആത്മാക്കൾ നഷ്ടപ്പെട്ടവരും നിർഭാഗ്യവാന്മാരുമാണ്, കുട്ടികൾ അനാഥരായി, ഹൃദയങ്ങൾ പിളർന്നു. അവരുടെ ചിരി നിശബ്ദമായി, പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത സ്വപ്നങ്ങൾ, വളരെ കഠിനവും കയ്പേറിയതും തണുപ്പുള്ളതുമായ ഒരു
വെളിച്ചം ഓടിപ്പോയ നിഴലിൽ
നിരപരാധിത്വം മരിച്ചവനായി അവശേഷിക്കുന്നിടത്ത്
അവിടെ അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന ആത്മാക്കൾ
നഷ്ടപ്പെട്ടവരും നിർഭാഗ്യവാന്മാരുമാണ്,
കുട്ടികൾ അനാഥരായി, ഹൃദയങ്ങൾ പിളർന്നു.
അവരുടെ ചിരി നിശബ്ദമായി,
പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത സ്വപ്നങ്ങൾ,
വളരെ കഠിനവും കയ്പേറിയതും
തണുപ്പുള്ളതുമായ ഒരു ലോകത്ത്,
അവരെ മുറുകെ പിടിക്കാൻ വഴികാട്ടുന്ന കൈകളില്ല,
രാത്രിയുടെ ഇരുട്ടിൽ സ്നേഹനിർഭരമായ ആലിംഗനമില്ല.
കണ്ണുനീർ പുരണ്ട കണ്ണുകളിലൂടെ അവർ
പ്രണയത്തിനായി തിരയുന്നു,
മുകളിലെ ആകാശത്ത് നിന്ന് ഒരു മൃദു സ്പർശം,
പക്ഷേ വിധി ക്രൂരമായ ഒരു കൈ കൈകാര്യം ചെയ്തു,
ജീവിതത്തിന്റെ ഗതിമാറിയ മണലിൽ അവരെ വിട്ട്
ജീവിതത്തിന്റെ നിഴലുകൾക്കിടയിൽ വേട്ടയാടുന്ന പ്രതീക്ഷ,
അവർ ജീവിതത്തിന്റെ പ്രവചനാതീതമായ
പുൽമേടുകളിൽ നാവിഗേറ്റ് ചെയ്യുന്നു,
ശക്തിയോടും ധൈര്യത്തോടും കൂടി
അവർ സഹിച്ചുനിൽക്കുന്നു,
അവരുടെ പാടുകൾ ആലിംഗനം ചെയ്തു,
ഭയത്തെ മറികടക്കുന്നു.
ഓരോ സൂര്യോദയത്തിലും, ഒരു പുതിയ
ദിവസം വികസിക്കുന്നു,
ഒരിക്കൽ പറയാത്ത അവരുടെ കഥകൾ
പറഞ്ഞുതുടങ്ങുമ്പോൾ
അനാഥർ എഴുന്നേൽക്കുന്നു, അവരുടെ ശബ്ദം ഉയരുന്നു,
എന്നേക്കും പ്രതിധ്വനിക്കുന്ന ഒരു സിംഫണി സൃഷ്ടിക്കുന്നു.
അവരുടെ വേദന മാറ്റുന്ന ബാം ആകട്ടെ,
അവർ വീണ്ടും ആശ്വാസം കണ്ടെത്തുന്ന ഒരു അഭയകേന്ദ്രം,
ഒടിഞ്ഞ ചിറകുകൾ നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് നന്നാക്കാം,
ഒപ്പം ഓരോ ഹൃദയവും പാടുന്ന സ്നേഹം നൽകുക.
എന്തെന്നാൽ, ഈ അനാഥരിൽ ഒരു തീപ്പൊരി ഉണ്ട്,
ഇരുട്ടിനുള്ളിലെ ശക്തിയുടെ സാക്ഷ്യം,
നമുക്ക് അവരുടെ വഴികാട്ടിയായ നക്ഷത്രമാകാം,
അവരുടെ കോമ്പസ് സത്യമാണ്,
എന്തെന്നാൽ, അവരെ ഉയർത്തുന്നതിൽ ഞങ്ങളും ഉയരുന്നു.
കാരണം, അവർ ഒറ്റയ്ക്കല്ല, ഒരിക്കലും ആയിരിക്കുകയുമില്ല.
സ്നേഹം അവരുടെ കവചമായി,
ഞങ്ങൾ അവരെ സ്വതന്ത്രരാക്കി,
ശോഭനവും വിശാലവുമായ അവരുടെ ഭാവി സ്വീകരിക്കാൻ,
ഒപ്പം ഭൂതകാലത്തിന്റെ നിഴലുകൾ ഉപേക്ഷിക്കുക.
അതിനാൽ അനുകമ്പ നമ്മുടെ വഴികാട്ടിയാകട്ടെ,
ഇരുണ്ട രാത്രിയിലൂടെ ഞങ്ങൾ അവരുടെ
അരികിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ,
ഈ യാത്രയിൽ, നമ്മുടെ ആത്മാക്കൾ പിണങ്ങുന്നു,
നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് ദൈവികമായ ഒരു ലോകം സൃഷ്ടിക്കും.
അനാഥരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ സ്നേഹം ജ്വലിക്കും
പ്രത്യാശയുടെ ഒരു വിളക്കുമാടം, എന്നും തിളങ്ങുന്നു,
തുറന്ന കൈകളോടെ, നമുക്ക് ഭിന്നിപ്പിനെ മറികടക്കാം,
ഞങ്ങളുടെ വഴികാട്ടിയായി സ്നേഹത്തോടെ
അവരുടെ വിശ്വാസം പുനഃസ്ഥാപിക്കുക