ലോകം തുറന്ന ഇന്ത്യ

പല സംസ്കാരങ്ങളുടെയും ഭാഷകളുടെയും പ്രാദേശിക പാരമ്പര്യങ്ങളുടെയും നിർമിതിയായ ഇന്ത്യ എന്ന രാജ്യം 75 വർഷം നിലനിന്നുവെന്നു മാത്രമല്ല, അതിന്റെ അഖണ്ഡതയ്ക്കു സാരമായ വെല്ലുവിളികളൊന്നും നിലവിലുമില്ല. ഈ കാര്യത്തിൽ ഇന്ത്യയോടു സാദൃശ്യമുള്ള വലിയ രാജ്യം പഴയ സോവിയറ്റ് യൂണിയനായിരുന്നു. അവിടെയുമുണ്ടായിരുന്നു പല ഭാഷകളും മതങ്ങളും സംസ്കാരങ്ങളും. എന്നിട്ടും 69 വർഷമേ ആ രാജ്യത്തിന് ആയുസ്സുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. സോവിയറ്റ് യൂണിയനിലെ ഏറ്റവും വലിയ റിപ്പബ്ലിക്കായ റഷ്യയുടെ രൂപത്തിൽ മറ്റു റിപ്പബ്ലിക്കുകളെ വാർത്തെടുക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങളും രാജ്യത്തിന്റെമേൽ ആധിപത്യം പുലർത്തിയ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ കേന്ദ്രീകൃത നയവും ആ രാജ്യത്തെ തകർച്ചയിലേക്കു നയിച്ചു. ഇന്ത്യയെ 75 വർഷത്തിലേക്കും അതിനപ്പുറത്തേക്കും എത്തിക്കുന്നത് വൈവിധ്യങ്ങളെ അംഗീകരിക്കുകയും പരിപാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഭരണഘടന ഉണ്ടെന്നതാണ്.

ഈ 75 വർഷം ഇന്ത്യയെ ലോകം അറിഞ്ഞത് ഇവിടുത്തെ രാഷ്ട്രീയ സംഭവവികാസങ്ങളിൽകൂടി മാത്രമായിരുന്നില്ല; പല കലാരൂപങ്ങളിലൂടെയും ജീവിതരീതികളിലൂടെയും അനാവരണം ചെയ്യപ്പെടുന്ന ഇന്ത്യയും ലോകത്തിന്റെ ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. രണ്ടാമതു സൂചിപ്പിച്ചതാണു രാജ്യത്തിന്റെ ‘സോഫ്റ്റ് പവർ’ അല്ലെങ്കിൽ മൃദുശക്തി. ഇക്കാര്യത്തിൽ കഴിഞ്ഞ 75 വർഷം ഇന്ത്യ പലപ്പോഴും മുൻപന്തിയിലായിരുന്നു.

ലോകം വായിച്ച ഇന്ത്യ

ആദ്യം സാഹിത്യം എടുക്കാം: സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടുന്നതിനു മുൻപുതന്നെ സാഹിത്യത്തിൽ നൊബേൽ സമ്മാനം രബീന്ദ്രനാഥ ടഗോറിലൂടെ ഇന്ത്യ നേടി. അതിനുശേഷം ആർക്കും കിട്ടിയിട്ടില്ല എന്നതും ശ്രദ്ധേയം. ഇന്ത്യയിലെ വിവിധ ഭാഷകളിലുള്ള സാഹിത്യകൃതികൾ ഇടയ്ക്കും തലയ്ക്കും ലോകശ്രദ്ധ നേടിയെങ്കിലും (ഉദാഹരണത്തിന്, ഡോ.വി.കെ. നാരായണമേനോൻ ഇംഗ്ലിഷിലേക്കു തർജമ ചെയ്ത തകഴിയുടെ ‘ചെമ്മീൻ’ ആഴ്ചകളോളം ന്യൂയോർക്ക് ടൈംസ് ബെസ്റ്റ് സെല്ലർ പട്ടികയിലുണ്ടായിരുന്നു.) കാര്യമായ ചലനങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഇതിനു മാറ്റം വരുത്തിയത് സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യ പിറന്ന അർധരാത്രിയിൽ ജനിച്ച കുട്ടികൾ എന്ന പ്രമേയത്തിൽ സൽമാൻ റുഷ്ദി എഴുതിയ ‘മിഡ്നൈറ്റ്സ് ചിൽഡ്രൻ’ എന്ന നോവലാണ്. 1981ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച നോവൽ ബുക്കർ സമ്മാനവും പിന്നെ ബുക്കർ നേടിയ കൃതികളുടെ കൂട്ടത്തിൽനിന്നു തിരഞ്ഞെടുത്ത ബുക്കർ ഓഫ് ബുക്കർ സമ്മാനവും നേടി, ഇപ്പോൾ ക്ലാസിക് പദവി ആർജിച്ചിരിക്കുന്നു.

റുഷ്ദിയിൽ അവസാനിച്ചില്ല ഇന്ത്യയിൽ നിന്നുള്ള സാഹിത്യത്തിന്റെ കുതിപ്പ്. 1997ൽ അരുന്ധതി റോയ് ‘ദ് ഗോഡ് ഓഫ് സ്മോൾ തിങ്സ്’ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചപ്പോൾ ലോകം അതിനെ കൊണ്ടാടി. ഇന്ത്യയിൽ നിന്നുള്ള ഇംഗ്ലിഷ് സാഹിത്യത്തിന്റെ വസന്തം അതുകൊണ്ടും തീർന്നില്ല. വിക്രം സേഥ്, അമിതാവ് ഘോഷ് തുടങ്ങി ഒരുപറ്റം എഴുത്തുകാർ ലോകോത്തര രചനകൾ പുറത്തിറക്കി. ബ്രിട്ടിഷ് ഭരണത്തിന്റെ ശേഷിപ്പായ ഇംഗ്ലിഷ് ഭാഷയിലൂടെയാണ് ഇന്ത്യയിലെ എഴുത്തുകാർ പ്രശസ്തി നേടിയതെന്നതിൽ കുണ്ഠിതപ്പെടേണ്ടതില്ല. അതു ലോകത്തിലേക്കുള്ള ജാലകമാണ്. (വേണമെങ്കിൽ, ഇംഗ്ലിഷ് ഒരു ഭാരതീയ ഭാഷയാണെന്നും പറയാം: നാഗാലാൻഡിലെ ഔദ്യോഗികഭാഷ അതാണ്.) എന്നാൽ, വരുംനാളുകൾ സാഹിത്യസമൃദ്ധമായ ഇന്ത്യയിലെ പ്രാദേശികഭാഷകളുടേതാണെന്ന് അറിയിപ്പു നൽകുന്നതാണ് ഈ വർഷം ഗീതാഞ്ജലി ശ്രീയുടെ ഹിന്ദി നോവലിന്റെ ഇംഗ്ലിഷ് തർജമ ‘ടൂംബ് ഓഫ് സാൻഡ്’ നേടിയ രാജ്യാന്തര ബുക്കർ സമ്മാനം.