സ്നേഹമതം

ഹിന്ദുവാണെന്ന് അഭിമാനത്തോടെ പറയാറുണ്ടായിരുന്നു മഹാത്മാഗാന്ധി. ‘വെറും’ ഹിന്ദുവല്ല, താനൊരു സനാതന ഹിന്ദുവാണെന്നും ബാപ്പുജി ആവർത്തിച്ചു പറഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ അതു കേൾക്കുമ്പോൾ നമ്മളിൽ പലർക്കും നട്ടെല്ലിലൂടെ ഒരു മിന്നൽപിണർ പായുന്നതുപോലെ തോന്നാം. ‘സനാതന ഹിന്ദു’ എന്ന പ്രയോഗത്തിന് ഇക്കാലത്ത് ഏറെ അർഥവ്യത്യാസങ്ങളുണ്ടായിരിക്കുന്നു.

ഹിന്ദുത്വ എന്ന രാഷ്ട്രീപ്പതിപ്പുണ്ടായിരിക്കുന്നു.

ഇന്ത്യ സ്വതന്ത്രയാവുന്നതിന് ഏതാനും ദിവസം മുൻപു ബാപ്പുജി ഇങ്ങനെ എഴുതി: ‘സനാതന ഹിന്ദുധർമം എന്നതു പഴഞ്ചൊല്ലിലെപ്പോലെ കിണറ്റിലെ തവളയല്ല. സമുദ്രംപോലെ വിശാലമാണത്. നിങ്ങൾ അതിനെ എന്തുതന്നെ പേരിട്ടു വിളിച്ചാലും മുഴുവൻ മനുഷ്യവംശത്തിന്റെയും പൊതുസ്വത്താണത്’. (എം.കെ.ഗാന്ധി. ഹരിജൻ: ഓഗസ്റ്റ് 10, 1947). ഇന്ത്യയെ അതിന്റെ പിറവിയിലേ ഇല്ലാതാക്കാൻ പോന്ന വർഗീയ കൂട്ടക്കൊലകളുടെ സംഹാരതാണ്ഡവ കാലത്ത്, സംഘർഷഭരിതവും അക്രമോത്സുകവുമായ ആ ദിവസങ്ങളിലാണ് ബാപ്പുജി ഇതെഴുതിയത് എന്നോർക്കണം.

രാജ്യത്തെ വിഴുങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്ന വെറുപ്പിനെയും ഹിംസയെയും തള്ളിപ്പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം ഹിന്ദുക്കളെ ഇങ്ങനെ ഓർമിപ്പിക്കുകയുണ്ടായി: ‘ഏറ്റവും സഹിഷ്ണുതയുള്ള മതമാണു ഹിന്ദുമതം. പീഡനങ്ങൾ താങ്ങാനാവാതെ നാടുവിട്ട് എത്തിയ ക്രൈസ്തവരെയും ജൂതരെയും പാഴ്‌സികളെയുമെല്ലാം അതു സ്വീകരിച്ചു, അഭയം നൽകി. എല്ലാറ്റിനെയും ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിയുന്ന, സഹിഷ്ണുതയ്ക്കുവേണ്ടി നിലകൊള്ളുന്ന ഈ ഹിന്ദുമതത്തിൽ ഉൾപ്പെടാനായതിൽ ഞാൻ അഭിമാനിക്കുന്നു’. (എം.കെ.ഗാന്ധി, ഹരിജൻ, നവംബർ 30, 1947). ഇന്ത്യയിൽ ജീവിക്കുന്ന എല്ലാവരെയും– അവർ ഏതു മതത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവരായാലും–ഹിന്ദുക്കളായാണു ബാപ്പുജി പരിഗണിച്ചിരുന്നത്.

‘സത്യത്തിന്റെയും അഹിംസയുടെയും ശക്തമായ അടിത്തറയിലാണു ഹിന്ദുമതം നിലകൊള്ളുന്നത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, മറ്റു മതങ്ങളുമായി സംഘർഷത്തിനുള്ള ഒരിടവും അതിലില്ല’ (എം.കെ.ഗാന്ധി, ഹരിജൻ മാർച്ച് 25, 1939). സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ അമൃത് മഹോത്സവം ആഡംബരത്തോടെയും കെട്ടുകാഴ്ചകളോടെയും ആഘോഷിക്കുന്ന ഈ ദിനങ്ങളിൽ, ബാപ്പുജിയുടെ വാക്കുകൾ ഇന്ത്യയെ അതിന്റെ എഴുപത്തിയഞ്ചാം വയസ്സിൽ വീണ്ടും ഓർമിപ്പിക്കേണ്ടി വരുന്നു.

അയിത്തം ഉൾപ്പെടെ, അന്നു യാഥാസ്ഥിതിക ഹിന്ദുമതത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്ന എല്ലാ ആചാരങ്ങളും ശീലങ്ങളും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും വിലക്കുകളും പാലിച്ചിരുന്നൊരു യാഥാസ്ഥിതിക സവർണ കുടുംബത്തിലാണു ബാപ്പുജി ജനിച്ചത്. തൊട്ടുകൂടാത്തവരെന്നു കരുതപ്പെട്ടിരുന്നവരോടു മറ്റുള്ളവർ പുലർത്തിയിരുന്ന അന്തസ്സില്ലാത്ത, മനുഷ്യത്വരഹിതമായ പെരുമാറ്റത്തിലെ നീതികേട് അദ്ദേഹത്തിനു ചെറുപ്രായത്തിലേ മനസ്സിലായിരുന്നു. അയിത്തം ഉൾപ്പെടെയുള്ള ആചാരങ്ങളോടുള്ള ശക്തമായ എതിർപ്പ് അദ്ദേഹത്തിൽ വളർന്നുവന്നു. യുവാവായിരിക്കെ അവ അനുസരിക്കാതിരിക്കാൻ അദ്ദേഹം ബോധപൂർവം ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ, അനാചാരങ്ങളെ എതിർക്കുമ്പോഴും ബാപ്പുജി ഹിന്ദുമതത്തെ തള്ളിപ്പറയുകയോ ഉപേക്ഷിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല. ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയിലായിരുന്നപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിനു ക്രിസ്ത്യൻ പുരോഹിതരുമായി അടുത്ത ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്കു മാറാൻ കടുത്ത സമ്മർദമുണ്ടായി. അദ്ദേഹം വഴങ്ങാതെ ഉറച്ചുനിന്നു. ഹിന്ദുമതത്തിലെ ആചാരങ്ങളിൽ ധാരാളം കളങ്കങ്ങളുണ്ടെന്നു ബാപ്പുജി സമ്മതിച്ചെങ്കിലും ഹിന്ദുമതത്തെ തള്ളിപ്പറയാനോ മറ്റേതെങ്കിലും മതത്തിലേക്കു മാറാനോ ഒരു കാരണവും അദ്ദേഹം കണ്ടില്ല.