'മരിച്ചാൽ എന്റെ ബോഡി നാട്ടിൽ കൊണ്ടുപോവേണ്ട': പത്തറുപത് നജീബുമാരെ ഒരുമിച്ചു കണ്ടു; പൃഥ്വിയുടെ അവസ്ഥയും ഭയപ്പെടുത്തി'

ജോർദാനിലെ കെ.എസ്. സനൽകുമാർ എന്ന വ്യാപാരിയെ അദ്യമേ പരിചയമുണ്ട്. ജോർദാനിൽ ക്ലാസിക് ഫാഷൻ എന്ന സ്ഥാപനമൊക്കെ നടത്തുന്നയാളാണ്. തിരുവനന്തപുരംകാരനായ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കമ്പനിയിൽ നൈക്കി, അഡിഡാസ് ഉൽപന്നങ്ങളൊക്കെ നിർമിക്കുന്നുണ്ട്. അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു. പലതവണ ഇന്ത്യൻ എംബസിയിലേക്കു വിളിച്ചു. കുറച്ചുപേർ അമാനിൽ കിടക്കുന്നു. കുറെപ്പേർ വാദിറാമിൽ കിടക്കുന്നു എന്നല്ലാതെ ഒന്നും നടക്കുന്നില്ല. 

സിനിമയൊക്കെ ഏകദേശം എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽനിന്നു പോയി. എങ്ങനെയെങ്കിലും നാട്ടിലെത്തുക എന്നതായി ചിന്ത. ഓരോ ദിവസം കഴിയുന്തോറും എല്ലാവരുടെയും അസ്വസ്ഥത കൂടി വരികയാണ്. സ്റ്റെഡി ക്യാം ഓപ്പറേറ്റ് ചെയ്യുന്ന സുരേഷ് എന്ന തെലുങ്കൻ ആകെ അസ്വസ്ഥനായി. എന്നോടു വന്നു പറഞ്ഞു.- ‘‘അമാനിൽനിന്നു നാട്ടിലേക്ക് ഒരു ടിക്കറ്റ് എടുത്തു തരുമോ? ഞാൻ എയർപോർട്ടിലേയ്ക്കു നടന്നു പൊയ്ക്കൊള്ളാം’’. കഥയിലെ നജീബിന്റെ കണ്ണുകളായിരുന്നു സുരേഷിന് അപ്പോൾ.

ജീവിക്കാൻ വേണ്ടി ഏതു വഴിയും തേടാനുള്ള ഒരു വെപ്രാളം ഞാൻ അടുത്തുനിന്നു കണ്ടു. ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു– ഞങ്ങൾ അപ്പോൾ യഥാർഥമായ ആടുജീവിതം ജീവിക്കുകയാണ്. ക്രൂ അംഗങ്ങളിലേക്കു ഞാൻ പാളിനോക്കി. പത്തറുപത് നജീബുമാർ ദൈന്യമായി എന്നെ നോക്കുന്നതായി എനിക്കു തോന്നി. സുരേഷ് നടക്കാമെന്നു പറഞ്ഞ അമാനിലേക്ക് വാദിറാമിൽ നിന്നു 350 കിലോമീറ്റർ എങ്കിലുമുണ്ട്. അദ്ദേഹം അത്രയും ഗൗരവത്തോടെയാണ് ആ ചോദ്യം ചോദിച്ചത് എന്നെനിക്കു മനസ്സിലായി. അതിലെ വലിയ അപകടവും മണത്തു.

കൂടുതൽ പേർ ചിലപ്പോൾ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചിന്തിച്ചേക്കാം. നാട്ടിൽ ഉറ്റവർക്കു സുഖമില്ലെന്നുള്ള വിവരമൊക്കെ അറിയുമ്പോൾ ആളുകൾ പരിഭ്രാന്തരാവുകയാണ്. ചെറിയ പ്രശ്നങ്ങൾ പോലും ആളുകൾക്ക് വലിയ കാര്യമായി തോന്നുകയാണ്. എപ്പോഴെങ്കിലും തിരിച്ചു പോകാൻ കഴിയുമോ എന്നൊക്കെയാണ് ആളുകൾ ചോദിക്കുന്നത്.

ആർട്ട് ഡയറക്ടർ പ്രശാന്ത് ഒരു ദിവസം പറഞ്ഞു. ‘ഞാനിവിടെ  മരിക്കുകയാണെങ്കിൽ എന്റെ ബോഡി നാട്ടിൽ കൊണ്ടു പോകേണ്ട. ഇവിടെ എവിടെയെങ്കിലും സംസ്കരിച്ചാൽ മതി’– മനുഷ്യരുടെ ചിന്തകൾ ഭ്രാന്തമായ വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുകയാണെന്നു ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുകയാണ്. ഞാൻ അറിയാതെ തന്നെ അവരുടെയൊക്കെ ആത്മീയഗുരു കൂടിയാവുകയാണ്. 

എല്ലാവരുടെയും മാനസികാരോഗ്യം എന്റെ ചുമതലയായി എനിക്കു സ്വയം തോന്നിത്തുടങ്ങി. അന്നു രാത്രിതന്നെ ഒരു അടിയന്തര യോഗം വിളിച്ചു. ഇങ്ങനെയല്ല കാര്യങ്ങളെ കാണേണ്ടത് എന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞു. ഒരാൾ മറ്റൊരാളെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യണം എന്നൊക്കെയുള്ള ഉപദേശങ്ങളാണ് കൊടുക്കുന്നത്. വലിയൊരു പ്രതിസന്ധിയിൽ പെട്ടിരിക്കുന്ന ബറ്റാലിയനെ നയിക്കുന്ന കമാൻഡറെപ്പോലെ ഞാൻ നിൽക്കേണ്ടി വന്നു. എനിക്കു മാനസികമായി എത്ര ധൈര്യമുണ്ടെന്നു ഞാൻ ആലോചിച്ചു നോക്കി. എനിക്കു മറ്റുള്ളവരുടേതു പോലുള്ള ജീവഭയമില്ലെന്നു ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി. സിനിമ മാത്രമാണ് എന്റെ മുന്നിൽ. മനുഷ്യത്വരഹിതമായതുകൊണ്ടൊന്നുമല്ല അത്.

എന്തിനുവേണ്ടിയാണ് ഇതൊക്കെ ചെയ്യുന്നത് എന്നാണു ഞാൻ ചിന്തിച്ചത്. എല്ലാം എന്റെ ഒരു സിനിമയ്ക്കു വേണ്ടിയാണ്. ഞാനുൾപ്പെടെ എത്രയോ ആളുകൾ കഷ്ടപ്പെടുകയാണ്. അപ്പോൾ അവരുടെ മാനസിക ആരോഗ്യം എനിക്കു പ്രധാനമാണ്. അതുപോലെ തന്നെ പ്രധാനമാണ് സിനിമ പൂർത്തിയാക്കുക എന്നത്. അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ എന്തൊക്കെയോ കാട്ടിക്കൂട്ടി എന്നു മാത്രമേ വരൂ. നാളെ അടയാളപ്പെടുത്തണമെങ്കിൽ പാതിയായ ഒരു സിനിമയിലൂടെ സാധിക്കില്ല. ലോകം ഇടിഞ്ഞുവീണാലും സിനിമ പൂർത്തിയാക്കണം എന്ന ചിന്ത മാത്രമാണ് എന്റെ മനസ്സിൽ.  ‌

അതിനിടയിൽ അവിടെനിന്നു രക്ഷപ്പെടാനുള്ള വഴികൾ തേടുന്നുണ്ട്. ഇന്ത്യൻ എംബസിയുമായി സംസാരിച്ചു നോക്കി. നോർക്ക റൂട്ട്സുമായി മെയിലുകൾ അയച്ചു. നാട്ടിൽ സർക്കാരിനെ ബന്ധപ്പെടാനും ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്.  പലരും നമ്മളെ വിളിക്കുകയും ഐക്യദാർഢ്യം പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടെങ്കിലും ആർക്കും ഒന്നും ചെയ്യാൻ സാധിക്കുന്നില്ല.  

എന്നാൽ ഭക്ഷണം കഴിച്ചോളൂ എന്നു പറയാനും കഴിയില്ല. ഒരിക്കൽക്കൂടി ഇതുപോലെ തടി കുറച്ചെടുക്കാൻ കഴിയുമോ എന്നറിയില്ല. എത്രകാലം ഇങ്ങനെ അടച്ചിരിക്കേണ്ടിവരുമെന്നും അറിയില്ല. പലരുടെയും വീടുകളിൽ നിന്നുള്ള വിളികൾക്കു ഞാനാണു മറുപടി പറയുന്നത്. കുട്ടികളെ അധ്യാപകനൊപ്പം വിട്ട രക്ഷിതാക്കളോട് എന്ന പോലെയാണ് അവരൊക്കെ സംസാരിക്കുന്നത്. എന്റെ ഉറപ്പിലാണ് അവർ സമാധാനത്തോടെ ഫോൺ വയ്ക്കുന്നത്.

∙  പുതുവഴി: ക്രിക്കറ്റ് ഡിപ്ലമസി

എന്തായാലും മൊത്തം ക്രൂവിനെ ലൈവായി നിർത്തി മറ്റു മോശം ചിന്തകളെ അകറ്റി നിർത്തുകയാണു വേണ്ടതെന്ന് പ്രതിസന്ധിയിൽ ഉടലെടുത്ത എന്നിലെ ക്യാപ്റ്റൻ എന്നോടുതന്നെ പറഞ്ഞു. ആദ്യ ദിവസം റിസോർട്ടിലേക്ക് എത്തിയപ്പോഴുള്ള ദിവസം ഓർത്തു. വലിയ ഉച്ചത്തിൽ പാട്ടുവച്ച് നൃത്തം ചെയ്യുന്ന ടൂറിസ്റ്റുകൾ. അവർ അവരുടെ മറ്റു കാര്യങ്ങളൊക്കെ മാറ്റിവച്ച് ജീവിതം ആസ്വദിക്കുകയാണ്. സംഗീതത്തിന് ദുഃഖം മറക്കാനുള്ള കഴിവുണ്ടല്ലോ. നൃത്തത്തിനു നമ്മുടെ ശാരീരിക അവശതകളെ തെല്ലു നേരത്തേക്കെങ്കിലും  മാറ്റിവയ്ക്കാൻ കഴിയും. രാത്രി മൈക്രോഫോണും സൗണ്ട് സിസ്റ്റവും തയാറാക്കി പല പല കലാപരിപാടികൾ അവതരിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി.

മിമിക്രിയും മോണോ ആക്ടും പാട്ടും നൃത്തവും അവിടെ അരങ്ങേറി. പകൽ സമയം പോകാനാണ് കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ട്. അങ്ങനെയാണു ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കാം എന്ന ആശയം വരുന്നത്. ബാറ്റും ബോളും ഒന്നും കയ്യിലില്ല. 20 രൂപയുടെ ഒരു റബർ പന്തു പോലും വാങ്ങാൻ മാർഗമില്ല. ചില സമയങ്ങളിൽ നമ്മുടെ ആവശ്യം പണമോ ആഡംബരങ്ങളോ അല്ല. ഒരു കുഞ്ഞു റബർ പന്താണ്. പക്ഷേ അതുപോലും ലഭിക്കാതിരിക്കുന്ന അവസ്ഥ!. കയ്യിലുള്ള പണമൊക്കെ വെറും കടലാസ് കഷ്ണങ്ങളായി മാറുന്നതിന്റെ നേർക്കാഴ്ച. ‌

ആർട്ട് ടീം മരം മുറിച്ച് ബാറ്റുണ്ടാക്കി. വീട്ടിൽ ഇടാനായി കൊണ്ടുവന്ന റബർ ചെരിപ്പുകൾ വട്ടം വട്ടം മുറിച്ചെടുത്ത് ചേർത്തുവച്ച് ഒട്ടിച്ചു മുറിച്ചെടുത്ത് ഒന്നാന്തരം പന്തുണ്ടാക്കി. പ്രതിസന്ധികൾ നമ്മളെ കൂടുതൽ ക്രിയേറ്റീവ് ആക്കുമല്ലോ. പിന്നീട് പല ടീമായി തിരിഞ്ഞു കളിക്കാൻ ഇറങ്ങി. പൃഥ്വിരാജും ഒരു ടീമിൽ ചേർന്നു. ക്രിക്കറ്റ് ഞങ്ങൾക്കു വലിയ ആശ്വാസം തന്നു. എല്ലാവരും ഒരു ടീം ആണെന്ന ബോധ്യം വളർത്തി. ഒരാളുടെ പ്രശ്നം മറ്റൊരാളുടെ പ്രശ്നമായി കണ്ടു പരിഹരിക്കാനൊക്കെ കഴിയുന്ന ഒരു വലിയ കൂട്ടായ്മയായി യൂണിറ്റ് മാറി. ‘ക്രിക്കറ്റ് ഡിപ്ലമസി’ അതിൽ വലിയ പങ്കുവഹിച്ചു. ക്രിക്കറ്റ് കളി അത്രമേൽ സീരിയസ് ആയതുകൊണ്ട് ആർട്ട് ടീം ഒരു മെഗാ ട്രോഫിയൊക്കെ ഉണ്ടാക്കി.

∙ ദുഃഖവെള്ളിയും കുരിശുമലയും

അതിനിടെയാണ് ദുഃഖവെള്ളി വരുന്നത്. നമ്മുടെ സ്റ്റിൽ ഫൊട്ടോഗ്രഫറെ ക്രൈസ്റ്റ് ആയി മേക്കപ്പ് ചെയ്തു. യൂണിറ്റിലെ കാർപെന്റേഴ്സ് വമ്പൻ ഒരു കുരിശുണ്ടാക്കി. പടയാളികളായി പലരെയും വേഷം കെട്ടിച്ചു. തുണിയൊന്നും കാര്യമായി ലഭിക്കാത്തിനാൽ കർട്ടനും സെറ്റിയുടെ കവറുമൊക്കെ കീറിയാണ് കോസ്റ്റ്യൂം തയാറാക്കുന്നത്. മുൾകുരിശ് അണിഞ്ഞ യേശു ചാട്ടവാറടിയേറ്റു മുന്നിൽ നടന്നു.

14 ഇടങ്ങളിൽ ആണല്ലോ പ്രാർഥന. പതിനാല് കോട്ടേജുകളെ ഓരോ ഇടങ്ങളായി കണ്ട് ഫോട്ടോയൊക്കെ വച്ചു പ്രാർഥിച്ചു. കുറച്ചുപേരേ ക്രിസ്തുമത വിശ്വാസികൾ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എങ്കിലും എല്ലാവരും ഇതിൽ സഹകരിച്ചു. യുട്യൂബിൽ നിന്നു പ്രാർഥനകളൊക്കെ ഡൗൺലോഡ് ചെയ്താണ് ഉപയോഗിച്ചത്. തൊട്ടടുത്ത് മലയാണല്ലോ. അതുതന്നെ ഞങ്ങളുടെ കുരിശുമല.