ജീവൻ പിടിച്ചു നിർത്തിയത് മനുഷ്യമാംസം; തകർന്ന റേഡിയോ പറഞ്ഞു,‘ഇനിയൊരു മടക്കമില്ല’; മരണത്തോട് പൊരുതി 72 ദിവസം!

നിലവിളിയും ബഹളവും തെല്ലടങ്ങി. ജീവൻ ബാക്കിയായവർ ഓരോരുത്തരായി സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി, പുറത്തേക്കുവന്നുതുടങ്ങി. വൈകാതെ പൈലറ്റ് മരണത്തിന് കീഴടങ്ങി. വിമാനത്തിന്റെ മുൻഭാഗത്തെ റേഡിയോയിൽനിന്ന് പുറംലോകവുമായി ബന്ധപ്പെടാൻ കൂട്ടത്തിൽ ശ്രമിച്ചപ്പോഴാണ് അതിനുള്ള വൈദ്യുതിയില്ലെന്നും എങ്ങോ വീണുപോയ വാലറ്റത്താണ് ബാറ്ററിയെന്നും മനസ്സിലാകുന്നത്. പുറംലോകവുമായുള്ള ബന്ധമെല്ലാം മുറിഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു എന്ന യാഥാർഥ്യം ഞെട്ടലോടെ അവർ മനസ്സിലാക്കുകയാണ്. വിറയ്ക്കുന്ന ശബ്ദത്താൽ പരസ്പരം ധൈര്യം നൽകുകയാണ്.

∙ മരണം വിരിച്ചിട്ട വെള്ളപ്പുതപ്പ്

റഡാറിൽനിന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായ വിമാനം കണ്ടുപിടിക്കാൻ യുറഗ്വായും അയൽരാജ്യങ്ങളും ശ്രമങ്ങളാരംഭിച്ചിരുന്നു. ആൻഡീസിന്റെ കൊടുമുടികൾക്കു മീതെ പറന്ന വിമാനങ്ങൾക്കു പക്ഷേ, അങ്ങുതാഴെ, താ‌ഴ്‌വരയിൽ മഞ്ഞുമൂടിക്കഴിഞ്ഞിരുന്ന വിമാനഭാഗം കാണാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. മുകളിൽനിന്നുള്ള നോട്ടത്തിൽ പെടാത്ത കോണിലായിരുന്നു വിമാനത്തിന്റെ ഭാഗം. മരണം വിരിച്ചിട്ട പുതപ്പുപോലെ എങ്ങും മരവിച്ച വെള്ളനിറം മാത്രമായിരുന്നതാണ് മറ്റൊരു വെല്ലുവിളി. അടുത്ത തിരച്ചിൽവിമാനം വരുമ്പോൾ റഗ്ബി ടീമിലെ ചിലർ പുറത്തുവന്ന് കൈവീശി വിളിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും കാഴ്ച പിടിച്ചുപറ്റുന്നതിൽ അവർ പരാജയപ്പെട്ടു. ഒടുവിൽ വിമാനങ്ങളുടെ ഇരമ്പൽ അവസാനിച്ചു. ഇരുട്ടുവീഴുകയാണ്. 

ജീവനോടെ ബാക്കിയായവർ വിമാനത്തിന്റെ തകർന്ന ഭാഗങ്ങൾ തുണികൊണ്ടും മറ്റും അടയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. വിമാനം കാണാതായെന്ന വാർത്ത ലോകത്താകെ പരന്നെങ്കിലും എവിടെയെന്നോ എന്തെന്നോ വിവരമില്ല. യുറഗ്വായ് സർക്കാരിന്റെ തണുപ്പൻ പ്രതികരണത്തെപ്പറ്റിയും വിമർശനമുർന്നു. അതേ സമയം, ജീവൻ പിടിച്ചുനിർത്താനുള്ള വഴികൾ തേടുകയായിരുന്നു അപകടത്തിൽ പെട്ടവർ. തങ്ങളെത്തേടി രക്ഷാപ്രവർത്തകർ എത്തുകതന്നെ ചെയ്യും എന്നു കരുതി അവർ കാത്തിരുന്നു. തണുപ്പിൽ ദേഹമാകെ മരവിച്ചും ചുണ്ടുകൾ വിണ്ടും മൂക്ക് ചുവന്നടഞ്ഞും അരികിലെവിടെയോ മരണം കാത്തിരിപ്പുണ്ടെന്ന തോന്നൽ അവരെ ഭയപ്പെടുത്തി. വിശന്നു തളർന്ന അവർക്ക് കഴിക്കാൻ ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ജീവിതം മുന്നോട്ടുകൊണ്ടുപോകാനുള്ള സാഹചര്യങ്ങളൊന്നുമില്ലെന്ന ചർച്ചകൾക്കിടയിലും പ്രതീക്ഷയുടെ ചെറുചൂട് വിടാതെ ഒന്നിച്ചു നിൽക്കാൻ തീരുമാനിക്കുകയാണ് അതിജീവിച്ചവരിൽ ചിലർ. വിമാനത്തിന്റെ വാലറ്റം കണ്ടെത്തിയാൽ അതിലെ ബാറ്ററി ഘടിപ്പിച്ച് കമ്മ്യൂണിക്കേഷൻ റേഡിയോ പ്രവർത്തിപ്പിക്കാമെന്ന ആശയത്തിലെത്തി അവർ. അകലെയെവിടെയോ കിടക്കുന്ന വാലറ്റം കണ്ടുപിടിക്കുക എളുപ്പമല്ലാതിരുന്നിട്ടും അതിന് ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെടുകയാണ് കൂട്ടത്തിലെ ചുറുചുറുക്കുള്ള ചെറുപ്പക്കാരൻ നൂമ ടർക്കാറ്റി (എൻസോ വോഗ്രിനിച്). അൽപമകലെ എത്തിപ്പോഴേക്കും മഞ്ഞിന്റെ വെളുത്ത വിശാലതയിൽ വിമാനം കാഴ്ചയിൽ നിന്നു മറഞ്ഞു. അപകടം മണത്ത് നൂമ വിമാനത്തിന്റെ തലയറ്റത്തേക്കു തന്ന മടങ്ങി.

∙ ജീവൻ നിലനിർത്താൻ മനുഷ്യ മാംസവും

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോവുകയാണ്. കാറ്റിന്റെ മൂളലിനു മീതെ ഒരു നിരീക്ഷണവിമാനത്തിന്റെ ഇരമ്പലിനായി ‌അവർ കാതോർത്തു. എപ്പോഴെങ്കിലും വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന രക്ഷാപ്രവർത്തകർക്കായി, ജീവനോടെ ബാക്കിയാവുകയാണ് ഇപ്പോൾ പ്രധാനമെന്ന് തീരുമാനിച്ച് അവർ കാത്തിരുന്നു. കഴിക്കാനൊന്നുമില്ല. വിശപ്പിന്റെ കാഠിന്യം മറികടക്കാൻ അവരിൽ ചിലർ സീറ്റ് കവറിന്റെ ഭാഗങ്ങളും സ്വന്തം മുറിവിൽനിന്നടർന്ന തൊലിയും തിന്നു നോക്കി. അതുകൊണ്ട് ഒന്നുമാകുമായിരുന്നില്ല. മരിച്ചവരുടെ ശരീരങ്ങൾ വിമാനത്തിൽനിന്നു പുറത്തേക്കു മാറ്റിയിരുന്നു. കൊടുംതണുപ്പിൽ അവ ഒരു കേടുപാടും കൂടാതെ നിരന്നുകിടന്നു. വിശപ്പു മറികടക്കാൻ മരിച്ചവരുടെ ശരീരഭാഗങ്ങൾ കഴിച്ചാലോ എന്ന ചർച്ച വന്നു.

ധാർമികവും വിശ്വാസപരവുമായ വാദപ്രതിവാദങ്ങളുണ്ടായി. മരിച്ചവരുടെ അനുവാദമില്ലാത്തിനാൽ അതിനു നിയമപ്രശ്നമുണ്ടാകുമെന്നു ചൂണ്ടിക്കാട്ടി മറ്റുചിലർ. എന്നാൽ, ജീവിച്ചിരിക്കുക എന്നതിൽ കവിഞ്ഞൊരു നിയമവും അപ്പോൾ പ്രസക്തമല്ലെന്ന മറുപടിക്കു മുൻപിൽ ഏറെപ്പേരും തല കുലുക്കി.‌ മനുഷ്യമാംസം ആരുടേതെന്ന് തിരിച്ചറിയാതിരിക്കാൻ, ഏറ്റവും കുറച്ചുമാത്രം കഴിക്കാൻ അവർ ശ്രദ്ധിച്ചു. മരിച്ചാൽ, തങ്ങളുടെ മാംസം ഭക്ഷണമാക്കാൻ സുഹൃത്തുക്കൾ തമ്മിൽ അനുവാദം നൽകുന്ന അതിവൈകാരിക രംഗങ്ങളുണ്ട് സിനിമയിൽ.

ദീർഘനാൾ ഒരു ദുർഘടസന്ധിയിൽ പെട്ടുപോകുന്ന ഏതു ജീവിയും അതിൽ നിന്നു പുറത്തു കടക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. അതുതന്നെ സംഭവിച്ചു. തകർന്ന വിമാനഭാഗങ്ങളും ബാറ്ററിയുമെല്ലാം തട്ടിക്കൂട്ടി ഒരു റേഡിയോ പ്രവർത്തിപ്പിക്കാൻ അവർക്കുകഴിഞ്ഞു. അതു പക്ഷേ നിരാശയാണുണ്ടാക്കിയത്. കാണാതായ വിമാനത്തിന്റെ സൂചനകളൊന്നുമില്ലെന്നും തിരച്ചിൽ നിർത്തുകയാണെന്നുമുള്ള റേഡിയോ വാർത്ത കേട്ടതോടെ നിരാശയും നിലവിളിയുമായി. എന്നാലും വിട്ടുകൊടുക്കാൻ അവർ ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല.അതിനിടെയുണ്ടായ മഞ്ഞുമലയിടിച്ചിലിലും കനത്ത മഞ്ഞുവീഴ്ചയിലും സ്ഥിതി കൂടുതൽ വഷളായി. അവർ തങ്ങിയിരുന്ന വിമാനത്തിന്റെ മുൻഭാഗം ഒരു ഘട്ടത്തിൽ, ഐസിൽ പുതഞ്ഞുപോയി. ഇതിനിടെ ബാക്കിയായവർ ഓരോരുത്തരായി മരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

∙ സൊസൈറ്റി 40ൽനിന്ന് 17 പേരിലേക്ക്

തിരച്ചിൽ പുനരാരംഭിച്ച്, ആരെങ്കിലും വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷ കൈവിടാതെ കാത്തു ചിലർ. ബാക്കിയായ സുഹൃത്തുക്കളാകട്ടെ, സാധ്യമായത്ര അകലെപ്പോയി പുറത്തേക്കു വഴി കണ്ടെത്താനാകുമോ എന്ന് ശ്രമിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. 36–ാം ദിവസം അവർ രക്ഷാസ്ഥാനം തേടി പുറപ്പെടുകയാണ്. കിഴക്കുഭാഗം ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങിയാൽ മലനിരകൾക്കപ്പുറത്ത് ചിലെയിൽ എത്തിച്ചേരാമെന്നായിരുന്നു കണക്കുകൂട്ടൽ. രക്ഷ തേടിപ്പോയവരിൽ ബാക്കിയായ 3 പേർ മുന്നോട്ടുപോവുകയാണ്. വിമാനത്തിന്റെ വാലറ്റം കണ്ടെത്തിയ അവർ ഉപയോഗയോഗ്യമായ എന്തൊക്കെയോ സാധനങ്ങളുമായി വിമാനത്തിൽ തിരിച്ചെത്തുന്നു. ബാറ്ററി ഘടിപ്പിച്ച്, വിമാനത്തിലെ വയർലെസ് വഴി പുറംലോകവുമായി ബന്ധപ്പെടാനാകുമോ എന്ന ശ്രമവും നടക്കുന്നുണ്ട്.

നവംബർ 29ന് വിമാനത്തിൽ ബാക്കിയുള്ളവരുടെ എണ്ണം 17 മാത്രമായി. ബാക്കിയായവരുടെയും വിമാനാവശിഷ്ടങ്ങളുടെയും ചിത്രങ്ങൾ തന്റെ ക്യാമറയിൽ പകർത്തിവയ്ക്കുന്നുണ്ട് കൂട്ടത്തിലൊരാളായ ടിൻടിൻ. ഈ ചിത്രങ്ങൾ പിന്നീട് വിമാനദുരന്തത്തിന്റെ അപൂർവരേഖയായി മാറി. രക്ഷപ്പെടാൻ എന്തെങ്കിലും വഴിയുണ്ടോ എന്ന് നോക്കി നടന്നുതുടങ്ങുന്ന സുഹൃത്തുക്കളിൽ ഓരോരുത്തരായി ഇല്ലാതാവുന്ന അതിവൈകാരിക രംഗങ്ങളുണ്ട് സിനിമയിൽ. ശൈത്യത്തിന് ആശ്വാസമാവുകയും സൂര്യന്റെ ചൂട് കൂടുന്നു എന്നു തോന്നുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രഭാതത്തിൽ റോബർട്ടോയും നാൻഡോയും ടിൻടിനും വീണ്ടും നടത്തം തുടങ്ങുന്നു.

തളർന്നും കുതിച്ചും മലമടക്കുകൾ കയറിയിറങ്ങി, ആൻഡീസ് പർവതനിരയുടെ അർജന്റീനിയൻ ഭാഗത്താണ് അവരിപ്പോ‍ൾ. ഏറ്റവുമുയർന്ന ഭാഗത്ത് കയറി അവർ ചുറ്റുപാടും നിരീക്ഷിക്കുന്നു. അകലെ, മഞ്ഞുമൂടാത്ത താഴ്‌വര തെളിയുമ്പോൾ പ്രേക്ഷകരുടെ മനസ്സിലേക്കും ചെറിയ ചൂട് അരിച്ചുകയറും. അതിനപ്പുറം ചിലെയിലെ ജനവാസകേന്ദ്രങ്ങളായിരിക്കുമെന്ന് അവർ കണക്കുകൂട്ടുന്നു. ഭക്ഷണമെന്തെങ്കിലും കരുതാതെ വയ്യെന്നായപ്പോൾ ടിൻടിൻ വിമാനത്തിലേക്കു തിരിച്ചുപോകുന്നു. മറ്റു രണ്ടു പേരും  മുന്നോട്ടുപോകുന്നു. ആശങ്കയുടെ മലയിറക്കമാണ് ഇപ്പോൾ കാഴ്ചക്കാർക്ക്.

‘ആടുജീവിതത്തി’ൽ, നജീബും ഹക്കീമും സഹായിയും ജലസ്രോതസ്സ് കണ്ടെത്തുകയും വാഹനങ്ങളുടെ ശബ്ദം കേൾക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന അതേ വികാരം. ഇരുവരും തീകാഞ്ഞ് ഇറങ്ങിപ്പോകുന്നു. ഒരു നദിയുടെ ഉദ്ഭവസ്ഥാനമായിരുന്നു അത്. മുഖം കഴുകുന്നതിനിടെ  ഒരു പല്ലിയെ കണ്ടപ്പോൾ അവരുടെയുള്ളിൽ മരവിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പ് വിട്ട്, ഭൂമിയിലെ ജീവിതം സാധ്യമാകുന്ന സ്ഥലത്ത് തിരിച്ചെത്തിയതിന്റെ ആശ്വാസം വിരിയുന്നു. ഒപ്പം, നദിയുടെ മറുപുറത്ത് കുതിരപ്പുറത്ത് ഒരാൾ നിൽക്കുന്നതുപോലെ ഒരു തോന്നൽ. ഞെട്ടലോടെ, ഹൃദയം നിലച്ചുപോകുന്ന ആഹ്ലാദത്തോടെ ചിലതു സംഭവിക്കുന്നു. സിനിമ വീണ്ടും മുന്നോട്ടുപോകുന്നു. പർവതവാസികളുടെ  ഗ്രാമവും ചിലിയൻ സൈനികത്താവളവും വ്യോമസേനയുടെ ദൗത്യവുമൊക്കെയായി സംഭവബഹുലമായ തിരിച്ചുവരവ്.

∙ മഞ്ഞ് തോറ്റമ്പിയ സ്റ്റോറി ടെല്ലിങ്

മഞ്ഞുമലകളുടെ മരണമനോഹാരിതയാണ് സിനിമയുടെ ദൃശ്യാനുഭവത്തിലെ പ്രധാനഘടകം. മരണം കാത്തുകിടക്കുന്നവർക്കിടയിലും മഞ്ഞുപാളികളുടെ ദൂരക്കാഴ്ച പ്രേക്ഷകനെ അമ്പരപ്പിക്കും. മഞ്ഞുമലകളിലെ പ്രഭാതവും പ്രദോഷവും രാത്രിയുമെല്ലാം അതിമനോഹരമായാണ് ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. വിമാനഭാഗത്തിനകത്തെയും പുറത്തെയും ശബ്ദലേഖനവും ശ്രദ്ധേയമാണ്. നിർമാണച്ചെലവ് ഏറെയുണ്ടാകാൻ സാധ്യതയുണ്ടായിരുന്ന സിനിമയ്ക്ക് നിർമാതാക്കളെ കണ്ടെത്തുന്നത് വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷമാണ്. 

സ്പെയിനിലെ സിയെറ നെവാഡ (മ‍ഞ്ഞുപുതഞ്ഞ മലനിര എന്നർഥം) മലനിരകളിലായിരുന്നു പ്രധാനമായും ഷൂട്ടിങ്. യുറഗ്വായ്, ചിലെ, അർജന്റീന എന്നിവിടങ്ങളിലും ചിത്രീകരണം നടന്നു; യഥാർഥ അപകടസ്ഥലത്തുൾപ്പെടെ. തകർന്ന വിമാനഭാഗങ്ങൾ എത്തിച്ച് സ്ഥാപിക്കുന്നതും അഭിനേതാക്കളെ എത്തിച്ച് ദിവസങ്ങളോളം ചിത്രീകരണം നടത്തുന്നതും നേരത്തേ പറഞ്ഞതുപോലെ മറ്റൊരു അതിജീവനകഥയാണ്. അതും അഭ്രപാളിയിലെത്തി; ‘സൊസൈറ്റി ഓഫ് ദ് സ്നോ, ഹു വേർ വി ഓൺ ദ് മൗണ്ടയ്ൻ’ എന്ന പേരിൽ, അരമണിക്കൂർ ദൈർഘ്യമുള്ള ഡോക്യുമെന്ററിയായി.

∙ അതിജീവന സിനിമയുടെ അതിജീവനം

യഥാർഥ അതിജീവനകഥകളുടെ പരിമിതി അവയുടെ അന്ത്യം എല്ലാവർക്കുമറിയാമെന്നതാണ്. ഒരു പക്ഷേ അവയുടെ സാധ്യതയും അതുതന്നെയാണ്; പ്രത്യേകിച്ചും സിനിമയിൽ. പ്രവചിക്കപ്പെട്ട കഥാന്ത്യത്തിനു മുൻപ് സാധ്യമായ എല്ലാ സങ്കേതങ്ങളുമുപയോഗിച്ച് ദുരന്തത്തിൽ നിന്ന് അതിജീവനത്തിലേക്കുള്ള (ചിലപ്പോഴെങ്കിലും വലിയ ദുരന്തത്തിലേക്കുള്ള) സഞ്ചാരം വരച്ചിടുകയെന്ന മറ്റൊരു അതിജീവനപ്പോരാട്ടമാണ് ചലച്ചിത്രപ്രവർത്തകർ നടത്തേണ്ടത്. സിനിമയൊരു ദൃശ്യകലയാണെന്ന വാദത്തെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നതായിരിക്കും അപ്പോൾ ഓരോ സീനും. അപകടത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലവും സ്വഭാവവും മുതൽ അതിനിരയയാവരുടെ വ്യക്തികഥകളും തിരിച്ചുവരവിന്റെ ആവേശവുമെല്ലാം അത്തരം സിനിമകളിൽ തെളിയും. എല്ലാ ശക്തിയുമുപയോഗിച്ചെടുത്ത സിനിമയെന്ന് യഥാർഥ അതിജീവന സിനിമകളെ വിളിക്കാം.

സർവൈവൽ സിനിമകളുടെ ചിത്രീകരണമാണ് മറ്റൊരു വെല്ലുവിളി. അപകടത്തിന്റെ, അനിഷ്ടസംഭവത്തിന്റെ കാഴ്ചയൊരുക്കാൻ അതിന്റെ പശ്ചാത്തലം കൃത്രിമമായി സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കണം. സംഭവകഥയാണെങ്കിൽ, നേരത്തേയിറങ്ങിയ നോവലിന്റെ പുനരാഖ്യാനമാണെങ്കിൽ ഈ വെല്ലുവിളി ഇരട്ടിയാകും. തിരക്കഥയെഴുതുമ്പോൾ തന്നെ വിശദമായ പഠനം വേണ്ടി വരും. കലാസംവിധാനവും ചലച്ചിത്ര സംവിധാനവും ശബ്ദലേഖനവും പശ്ചാത്തല സംഗീതവുമെല്ലാം ഇതേ പഠനം ആവശ്യപ്പെടുന്നു. പിരീയഡ് മൂവി എന്നു വിളിക്കുംവിധം കഴിഞ്ഞുപോയ കാലഘട്ടത്തിലെവിടെയോ നിന്ന് അടർത്തിയെടുക്കുന്ന സംഭവത്തെ അതേ കാഴ്ച കൊണ്ട് യാഥാർഥ്യമാക്കുന്ന സിനിമ എന്നത് ചെറിയ കളിയല്ല.