ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു പുതിയ ഏട്  അവിടെനിന്ന് തുടങ്ങാമെന്ന് സ്വപ്നം കണ്ടെത്തിയ ആ കുടുംബത്തിനു പക്ഷേ, പിന്നീടുള്ള കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ സങ്കടത്തിന്റെയും അരക്ഷിതാവസ്ഥയുടേതുമായി. കൊല്ലത്തേക്കു താമസം മാറിയാൽ നന്നാകാം എന്നു പറഞ്ഞ ഉപ്പയെ പക്ഷേ, കുറച്ചു ദിവസം കൂടി മാത്രമേ അവർക്ക് കാണാൻ സാധിച്ചുള്ളു. ഒരു ദിവസം ആരോടും പറയാതെ ഉമ്മയെയും മൂന്നു മക്കളെയും അനാഥമാക്കി അദ്ദേഹം നാടുവിട്ടു. പേരിനെങ്കിലും ഒരാൾ ഉണ്ടായിരുന്ന ആ വീട് പിന്നെ തനിച്ചായി. മക്കളെയുംകൊണ്ട് എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാത്ത അവസ്ഥയിൽ ഉമ്മയും. 

‘‘ഉപ്പ ഞങ്ങളെ വിട്ട് പോകുന്നതുവരെ ശരിക്കും വീടിന് പുറത്തു പോലും ഇറങ്ങാത്തൊരാളായിരുന്നു എന്റെ ഉമ്മ. എന്നാൽ പിന്നീട് ഞങ്ങൾക്ക് ജീവിക്കണമെങ്കിൽ അതു പറ്റില്ലെന്ന് അറിയാം. സാധാരണ നിലയിൽ ഒരു സ്ത്രീ ചിലപ്പോൾ ഇനി മരിച്ചു കളയാം എന്നുവരെ ചിന്തിക്കുന്ന ഒരു സമയമാണത്. കാരണം, ഒന്നും അറിയാത്ത ഒരു നാട്, ആരെയും പരിചയമില്ല. അവിടെ എങ്ങനെ ജീവിക്കുമെന്നത് ഉമ്മയ്ക്ക് മുന്നിൽ വലിയൊരു ചോദ്യമായിരുന്നു. എന്നാൽ പിന്നോട്ട് പോകാനല്ല, ഉപ്പ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയിടത്തുനിന്ന് പൊരുതി ജീവിക്കാനാണ് ഉമ്മ തീരുമാനിച്ചത്. അങ്ങനെ പലരുടെയും വീടുകളിൽ ജോലിക്കു പോയി ഉമ്മ ഞങ്ങളെ നോക്കി’’. 

∙ ഗ്രീറ്റിങ്സ് കാർഡ്, ബോട്ടിൽ ആർട്ട്... ഞാനും സമ്പാദിക്കാൻ തുടങ്ങി

ഉമ്മ മാത്രമല്ല, ഉമ്മയ്ക്കു സഹായമായി എന്റെ രണ്ട് സഹോദരൻമാരും ജോലിക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങി. മൂന്നുപേരും കഷ്ടപ്പെട്ട് സമ്പാദിച്ച് കിട്ടുന്ന പണമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം. അപ്പോഴും എന്റെ ആഗ്രഹങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളുമെല്ലാം നിറവേറ്റാൻ അവർ ശ്രമിച്ചു. ഞാൻ എന്തു പറഞ്ഞാലും അത് വാങ്ങിതരാനും പരമാവധി കഷ്ടപ്പെട്ടു. എന്നാൽ കുടുംബത്തിനു വേണ്ടി അവർ കഷ്ടപ്പെടുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ, എനിക്കും എന്റെ കുടുബത്തിനും വേണ്ടി എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ചെയ്യണമെന്നു തോന്നി.

പണ്ടു മുതലേ കരകൗശലപ്പരിപാടികളൊക്കെ എനിക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു. പലപ്പോഴും കയ്യിൽ കിട്ടുന്ന പേപ്പറുകളൊക്കെ ഉപയോഗിച്ച് ഞാൻ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ നിർമിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ പുസ്തകങ്ങൾക്കിടയിൽ അലങ്കരിച്ച പല പേപ്പറുകളും വർണക്കടലാസുകളുമെല്ലാം കൊണ്ടുവയ്ക്കുന്ന ശീലവുമുണ്ടായിരുന്നു. സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് എന്റെ കയ്യിൽനിന്ന് ഗ്രീറ്റിങ്സ് കാർഡെല്ലാം പലരും വാങ്ങിയിരുന്നു. സ്കൂളിൽ ആരുടെയെങ്കിലും പിറന്നാൾ വന്നാൽ എന്റെ കയ്യിലുള്ള കാർഡിനെല്ലാം നല്ല ചെലവാണ്. 

കാർഡുകളെല്ലാം വാങ്ങി പലരും എന്നെ അഭിനന്ദിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അതൊരു വരുമാന മാർഗമായി എന്തുകൊണ്ട് ഉപയോഗിച്ച് കൂടാ എന്ന ചിന്ത വന്നു. അങ്ങനെ ഞാൻ ക്രാഫ്റ്റ് വർക്കുകൾ കൂടുതലായി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ബോട്ടിൽ ആർട്ട്,  ഗ്രീറ്റിങ് കാർഡ് തുടങ്ങി എനിക്ക് പറ്റുന്ന പല സാധനങ്ങളും ഞാൻ ഉണ്ടാക്കി. ഫെയ്സ്ബുക് വഴിയും ഇൻസ്റ്റഗ്രാം വഴിയുമെല്ലാം പലർക്കായി അത് വിൽപന നടത്തി. ചെറിയ തുകയാണെങ്കിലും ഉമ്മച്ചിയുടെ കയ്യിൽ അതെല്ലാം കൊടുക്കാനായല്ലോ എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ സന്തോഷം. ഒരു സ്കൂൾ കുട്ടിക്ക് വീടിനു താങ്ങാവാൻ പറ്റുന്ന മികച്ച വഴിയായിരുന്നു അന്നത്. 

∙ ‘‘അപ്പോഴും ആ വിളിപ്പേര് എന്നെ വിട്ടു പോയില്ല’’

ഏഴു വർഷത്തോളം ഞങ്ങൾ കൊല്ലത്തു താമസിച്ചു. ഏറെ ബുദ്ധിമുട്ടിലായിരുന്നു തുടക്കത്തിലെല്ലാം ജീവിതം. എന്നാൽ പിന്നീട് പതുക്കെപ്പതുക്കെ ഞങ്ങൾ എല്ലാം ശരിയാക്കിത്തുടങ്ങിയതോടെ സ്വന്തം നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നു. ജോലിയെല്ലാം ചെയ്ത് യാതൊരു കുഴപ്പവുമില്ലാതെ സന്തോഷകരമായ ഒരു ജീവിതമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടേത്. ആരോടും പരിഭവം പറയാനോ ഒന്നിനും പോയില്ല. എന്നാലും പലർക്കും ആ പണ്ടത്തെ കുടിയന്റെ കുടുംബമായി മാത്രമേ ഞങ്ങളെ കാണാൻ പറ്റിയിരുന്നുള്ളൂ. ജോലി ചെയ്ത് സ്വന്തമായി അധ്വാനിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടും പലരും ‘കുടിയന്റെ മകളേ’ എന്നാണ് എന്നെ വിളിച്ചത്.

ഒരു പേരൊക്കെ മാറ്റിയെടുക്കാൻ വളരെ എളുപ്പമാണെന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ, എനിക്ക് അതങ്ങനെയൊന്നുമല്ലായിരുന്നു. വർഷങ്ങളായി നാട്ടുകാരുടെ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞ ആ പേര് മാറ്റിയെടുക്കാൻ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും എനിക്കായില്ല. പക്ഷേ, അന്ന് ഞാൻ മനസ്സിൽ കരുതിയിരുന്നു, എന്നെ സങ്കടപ്പെടുത്തുന്ന ആ വിളി മാറ്റണമെന്ന്. അതിനു വേണ്ടി  എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു. ബോട്ടിൽ ആർട്ടും ക്രാഫ്റ്റുമെല്ലാമായി മുന്നോട്ടുള്ള ജീവിതം അത്ര സുഖകരമാകില്ലെന്നും തോന്നി. പക്ഷേ, എന്ത് എന്ന ചോദ്യം എന്റെ മുന്നിൽ അങ്ങനെ മുഴച്ചു നിന്നു. 

പ്ലസ്ടുവിന് പഠിക്കുമ്പോഴാണ് എന്റെ വിവാഹം നടക്കുന്നത്. സ്വപ്നത്തിൽ പോലും ഞാൻ ചിന്തിക്കാത്തൊരിടത്തേക്കാണ് എന്നെ വിവാഹം ചെയ്തു കൊണ്ടുവന്നത്. അവിടെ എനിക്ക് എല്ലാവിധ സുഖസൗകര്യങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഭക്ഷണവും പണത്തിനുമൊന്നും അവിടെ ഒരു കുറവുമില്ലായിരുന്നു. ജോലിക്ക് പോയില്ലെങ്കിലും ജീവിക്കാനുള്ള സൗകര്യം അന്നെനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ എനിക്കു വേണ്ടി കഷ്ടപ്പെട്ട ഉമ്മയ്ക്ക് ഞാൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണമെന്ന ബോധ്യം ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്നു.