‘‘സത്യം പറയെടീ, നീ അല്ലേ ആ കിരാത യക്ഷി’’ എന്ന് അലറിക്കൊണ്ട് രവിക്കുട്ടൻ അനിയത്തിയുടെ തലയിൽ പൗഡർ ടിൻ എടുത്തെറിഞ്ഞ ദിവസം വീട്ടിനുള്ളിൽ ഡിറ്റക്ടീവ് നോവലുകൾ നിരോധിക്കപ്പെട്ടു. പിന്നെ രഹസ്യമായിട്ടായിരുന്നു വായന.

ഡ്രാക്കുളയുടെ അങ്കി എന്ന പുസ്തത്തിന്റെ പേര് റാക്കുളയുടെ തങ്കി എന്ന് ലൈബ്രേറിയനോട് തെറ്റിച്ചു പറഞ്ഞ് ചമ്മി അതുംകൊണ്ട് വന്നു വായിച്ച രവിക്കുട്ടൻ ഉറങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് അലമാരയുടെ പിറകിലും കട്ടിലിന്റെ അടിയിലുമെല്ലാം ഡ്രാക്കുള ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടോ എന്നു പല തവണ നോക്കി. രാത്രി മൂത്രം ഒഴിക്കാൻ എണീറ്റ അച്ഛനെ കണ്ടു പേടിച്ച്, എവിടെനിന്നോ  ഒപ്പിച്ചു വച്ചിരുന്ന കുരിശെടുത്തു കാണിച്ച് ‘‘പുറത്തു പോ പിശാചേ’’ എന്ന് ഉറക്കെ അലറി കയ്യോടെ അടി വാങ്ങി.

അങ്ങനെ ഒക്കെ ഒരു കാലം. മാർക്സിൻ എലിസബത്ത് ജോൺസൺ, പുഷ്പരാജ്, മോഹിനി,ബാനർജി... അങ്ങനെ എത്രയെത്ര കഥാപാത്രങ്ങൾ സ്വന്തം ആളുകളായി മാറി. പിന്നീട് വായന വളർന്ന് വികെഎൻ, ബഷീർ, എംടി, മുകുന്ദൻ, ആനന്ദ് വഴി കോനൻ ഡോയൽ, ഇർവിങ് വാലസ്, റോബർട്ട് ലഡ്‌ലം, ഷെൽഡൺ, സ്റ്റീഫൻ കിങ് അങ്ങനെ പോയെങ്കിലും കോട്ടയം പുഷ്പനാഥും മുട്ടത്തു വർക്കിയും കാനവുമെല്ലാം ഉള്ളിൽ എവിടെയോ എന്നും ഉണ്ടായിരുന്നു, സുന്ദര സുരഭിലമായ ഒരു വായനക്കാലം കുട്ടിക്കാലത്തു സമ്മാനിച്ച മഹാന്മാർ.

ഇനി വീണ്ടും ഇതൊക്കെ പഴയ ആവേശത്തോടെ വായിച്ചു തീർക്കണം. തനിയെ രാത്രി ഇരുന്നു പേടിയോടെ വായിക്കുമ്പോൾ അമ്മൂമ്മയോ അച്ഛനോ പിന്നിലൂടെ വന്ന് ‘‘ഡാ പഠിക്കാനുള്ള സമയത്ത് ഇതാണോ വായന’’ എന്ന് ഉറക്കെ ചോദിച്ചു ഞെട്ടിച്ചാലോ? അങ്ങനെ ഒരു പ്രതീക്ഷ ഉള്ളിൽ എവിടെയോ.

∙ അന്നുറപ്പായി, വായന ഒരിക്കലും മരിക്കില്ല

മാസങ്ങൾക്കു മുൻപാണ് ഒരു വിളി വരുന്നത്.

‘‘ഹെലോ അജോയ് കുമാർ സാറല്ലേ?’’

ഒരു സ്ത്രീ ആണോ കുട്ടി ആണോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത ശബ്ദം, ഞാൻ പറഞ്ഞു.

‘‘അതേ, ആരാണ്’’

‘‘സാറെ എന്റെ പേരേ അനുമോദ് എന്നാണേ, ഞാൻ നെടുമങ്ങാട് സ്‌കൂളിൽ ഏഴാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുന്നു. സാറിന്റെ പുസ്തകം വായിച്ചു സാറെ, അപ്പം മുതലേ വിളിക്കണം എന്ന് വിചാരിച്ചു സാറെ, ഇപ്പഴാണ് അമ്മൂമ്മ വിളിച്ചു തന്നത്, അടിപൊളി ബുക്ക് സാറെ, ഇതൊക്കെ സത്യം തന്നേ സാറെ? ആ കഥ ഒക്കെ?’’

ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ ആ കുട്ടി ചോദിച്ച ചോദ്യങ്ങൾ ആണ്, സാധാരണ ഗതിയിൽ എന്നെ സാർ എന്ന് ആര് വിളിച്ചാലും ചേട്ടൻ മതി സാർ വിളി വേണ്ട എന്നാണ് ഞാൻ പറയാറ്, പക്ഷെ ഇതിപ്പോ ഒരു കൊച്ചു കുട്ടി ആയതുകൊണ്ട് ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ‘‘ഞാൻ അമ്മൂമ്മേടെ കയ്യിൽ കൊടുക്കാമെ’’ എന്ന് പറഞ്ഞ് അവൻ ഫോൺ കൈമാറി. ‘‘സാറേ ക്ഷമിക്കണേ, അവൻ സാറിനെ വിളിക്കണം എന്നും പറഞ്ഞു കുറെ ദിവസം കൊണ്ടേ ഇവിടെക്കിടന്നു ബഹളമാണ്, മൂന്നോ നാലോ തവണ ആ പുസ്തകം എടുത്തോണ്ട് വന്നു, എന്നെ വായിച്ചു കേൾപ്പിക്കൽ ആണ് പണി, അവനെ ഞാൻ ആണ് വളർത്തുന്നത്, അച്ഛനും അമ്മേം ഇല്ല, സാറിന് ഒന്നും തോന്നല്ലേ’’.

ഞാൻ പറഞ്ഞു. ‘‘കൊള്ളാം എന്ത് തോന്നാൻ, സന്തോഷമേ ഉള്ളു, അവനെ മിടുക്കനായി വളർത്തണം, എന്റെ പുതിയ പുസ്തകങ്ങൾ ഞാൻ അയച്ചു തരാം കേട്ടോ, അഡ്രസ് അയക്കണേ..’’. പിന്നെയും കുറേക്കാലം കഴിഞ്ഞ് അവരുടെ ഫോൺ വന്നു. ‘‘ഞാൻ അയയ്ക്കാമെന്നു പറഞ്ഞ പുസ്തകങ്ങൾ അയച്ചില്ല, അവൻ എന്നും ചോദിക്കും, പിന്നെ കവി മധുസൂദനൻ നായർ സാറിന്റെ നമ്പർ വേണം, അവനു വിളിക്കാൻ ആണെ’’ന്ന്. ഞാൻ നമ്പർ തപ്പിയെടുത്ത് അയച്ചു കൊടുത്തു. ഇതുപോലെ എത്രയെത്രെ ഫോൺ കോളുകൾ, എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും വായിച്ച കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ സംശയങ്ങൾ, എന്നെ കാണാൻ വേണ്ടി അച്ഛനെയോ അമ്മയെയോ വിളിച്ചുകൊണ്ട് ഓഫിസിലും വീട്ടിലും വരുന്നവർ, അവർ കഥകളെ സ്നേഹിക്കുന്നു. സംശയങ്ങൾ ചോദിക്കുന്നു. അടുത്ത പുസ്തകം എന്നാണ് ഇറങ്ങുന്നതെന്നു ചോദിക്കുന്നു. 

വായന മരിക്കുന്നോ? ഒരിക്കലുമില്ല. കഴിയുന്നതും ചടങ്ങുകൾ ഒഴിവാക്കുന്ന ഒരാൾ എന്ന നിലയിൽ പല സ്‌കൂളുകളിൽനിന്നുമുള്ള ക്ഷണം ഞാൻ സ്നേഹത്തോടെ നിരസിക്കാറുണ്ട്. ഒരിക്കൽ ജഗതി യുപി സ്‌കൂളിൽ പോകേണ്ടി വന്നു. മിക്ക കുഞ്ഞുങ്ങളും അടുത്തുള്ള ചെങ്കൽ ചൂള എന്ന സ്ഥലത്തെ സാധാരണ തൊഴിലാളികളുടെ മക്കളാണ്. പക്ഷേ സ്‌കൂൾ ലൈബ്രറിയിലെ എന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ വായിച്ച അവർ സ്നേഹത്തോടെ ചുറ്റും കൂടി, ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു. വല്ലാത്ത ഒരു അനുഭവമായിരുന്നു. അതിനു ശേഷം എല്ലാ ക്ലാസ് മുറികളിലും ഹെഡ്‌മാസ്റ്റർക്കൊപ്പം പോയിരുന്നു. സകല ക്ലാസിലും ഓരോ ചെറുവായനശാല തയാറാക്കിയിരിക്കുന്നു. എന്തൊരു സന്തോഷം തോന്നിയെന്നോ. വായന ഒരിക്കലും മരിക്കില്ല. വളരുകയേ ഉള്ളൂ. വളർന്ന് വലിയൊരു വടവൃക്ഷമായി തണലേകി അതിങ്ങനെ നിൽക്കും ലോകാവസാനത്തോളം.

(എം.എസ്. അജോയ് കുമാർ, തിരുവനന്തപുരം സ്വദേശി, റെയിൽവേ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ. എഴുത്തുകാരനും കാർട്ടൂണിസ്റ്റുമാണ്. 2011ലെ സംസ്ഥാന ബാല സാഹിത്യ അക്കാദമി പുരസ്കാരവും ഇന്ത്യൻ റൂമിനേഷൻ അവാർഡും നേടിയ ‘അങ്ങനെ ഒരു മാമ്പഴക്കാലം’ ഉൾപ്പടെ ഏഴു പുസ്തകങ്ങൾ രചിച്ചിട്ടുണ്ട്.)