പീറ്റർ കാർണവാസ് എന്ന ഓസ്ട്രേലിയൻ എഴുത്തുകാരന്റെ ‘ദി എലിഫന്റ്’ എന്ന പുസ്തകം ഒരിക്കൽ യുട്യൂബ് ചാനലിൽ അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നു. അമ്മയുടെ കുട്ടിക്കാലത്തെ ഒരു ആനപ്പാവയെ പരിചയപ്പെടുത്തിയാണ് ആ വിഡിയോ തുടങ്ങിയത്. കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞ് ഓസ്ട്രേലിയയിൽ നിന്ന് ഒരു സന്ദേശമെത്തി. പീറ്റർ കാർണവാസ്! ആ വിഡിയോ കണ്ടെന്നും അവതരണം ഇഷ്ടമായെന്നും ഒരുപാട് എഴുതുകയും വായിക്കുകയും വേണമെന്നുമായിരുന്നു അതിൽ പറഞ്ഞിരുന്നത്. അതെനിക്ക് വലിയ സന്തോഷമായി. അതിനു ശേഷമായിരുന്നു ഞാൻ ആദ്യത്തെ പുസ്തകം എഴുതിയത്. പുസ്തകത്തിന്റെ വിശേഷങ്ങളൊക്കെ പീറ്റർ കാർണവാസിനോട് പറഞ്ഞിരുന്നു. ആശംസകളും മറുപടിയായി ലഭിച്ചു.

∙ ആ കഥ കേട്ട് അന്നു മുഴുവൻ കരഞ്ഞു

ചെറിയ കുട്ടിയായിരിക്കുമ്പോൾ ഒരു ദിവസം അമ്മ ഒരു കഥ വായിച്ചു തന്നു. ഒരു കഴുതക്കുട്ടി അമ്മ പറഞ്ഞത് കേൾക്കാതെ പോയിട്ട് അതിന് അപകടം പറ്റുന്ന ഒരു കഥയായിരുന്നു അത്. അന്ന് രാത്രി മുഴുവൻ ഞാൻ അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് എന്ത് കരഞ്ഞെന്നോ! മിക്കവാറും കുട്ടികളുടെ കഥകളെല്ലാം അങ്ങനെയാണ്. അനുസരണക്കേട് കാണിച്ചാലും കള്ളം പറഞ്ഞാലും ഒക്കെ അപകടം പറ്റുന്ന കഥകൾ. മലയാളത്തിലെ കുറേ പുസ്തകങ്ങൾ ഒക്കെ വായിക്കുമ്പോ ഇതെല്ലാം ഗുണപാഠത്തിനു വേണ്ടി മാത്രമാണോന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. കുട്ടികളാവുമ്പോ കുറച്ച് കുസൃതിയൊക്കെ ഉണ്ടാവില്ലേ? ഒരു അലമ്പും കാണിക്കാത്ത, വികൃതിയേ ഇല്ലാത്ത കുട്ടികളെ മാത്രം ‘നല്ല കുട്ടി’യായി കഥകളിൽ കാണുമ്പോ എനിക്ക് എന്തോ പോലെ തോന്നും. സംശയം ചോദിച്ചാൽ, അതിനെ തർക്കുത്തരം എന്നൊന്നും കഥകളിൽ പറയാനേ പാടില്ല. സംശയം ചോദിക്കുമ്പോഴല്ലേ പുതിയ കാര്യങ്ങളൊക്കെ മനസ്സിലാവൂ.

കുട്ടികളുടെ കഥയെഴുതുന്നത് കൂടുതലും മുതിർന്നവരാണ്. ഞങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാനേ പറ്റാത്ത ‘നൊസ്റ്റാൾജിയ’യാണ് അതിൽ മിക്കതും. മലയാളത്തിലെ വലിയൊരു പോരായ്മ കുട്ടികളായ എഴുത്തുകാരുടെ എണ്ണക്കുറവാണെന്ന് തോന്നാറുണ്ട്. ചില കഥകളിലെ വാക്കുകളൊന്നും മനസ്സിലാവുകയേ ഇല്ല. ഇംഗ്ലിഷ് പക്ഷേ, ഭാഷ എന്ന രീതിയിൽ കുറേക്കൂടി വഴക്കമുള്ളതാണ്. എന്റെ അടുത്ത നോവലിൽ കോവിഡ് കാലത്തെ വിഷുവിനെപ്പറ്റി പറയുമ്പോ ‘ കോ വിഷു’ എന്നൊരു വാക്കുണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്. മലയാളത്തിൽ അങ്ങനെ പുതിയ വാക്കുണ്ടാക്കൽ എളുപ്പമല്ല. കുട്ടിക്കാലത്ത് അമ്മയും അമ്മച്ഛനുമാണ് (അമ്മയുടെ അച്ഛൻ) എനിക്ക് കഥകളൊക്കെ വായിച്ചു തന്നിരുന്നത്. റഷ്യൻ നാടോടിക്കഥകളുടെ വിവർത്തനമാണ് അക്കൂട്ടത്തിൽ പ്രിയപ്പെട്ടത്. ബഷീർ, പ്രിയ എ.എസ്, സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ, ഇഎൻ.ഷീജ എന്നിവരെയൊക്കെ വായിക്കാനിഷ്ടമാണ്.

∙ കുറുക്കന് മാത്രമേ ബുദ്ധിയുള്ളോ?

മൃഗങ്ങളുടെ കഥകൾ വായിക്കുമ്പോൾ പണ്ട് ഞാൻ അമ്മയോട് ചോദിക്കുമായിരുന്നു, കുറുക്കന് മാത്രമേ ബുദ്ധിയുള്ളോ എന്ന്.. എല്ലാ കഥയിലും സൂത്രശാലി കുറുക്കൻ മാത്രമാണല്ലോ. ഇതുപോലെ ഒട്ടേറെ സ്ഥിരം ശീലങ്ങൾ ഉണ്ട് കഥയിൽ. കള്ളനോ ഭിക്ഷക്കാരനോ ആണെങ്കിൽ കറുത്തിരിക്കണം. നല്ലതു ചെയ്യുന്ന ആൾ വെളുത്തിരിക്കണം എന്നൊക്കെ. ഞാൻ ചെറിയ ക്ലാസിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ പരീക്ഷയ്ക്ക് വന്ന ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്. കുറച്ചു വാചകങ്ങൾ തന്നിട്ട് അതിൽ നിന്ന് കഥയുണ്ടാക്കാനാണ്. ‘‘വെളുമ്പി പശു വെളുത്തിട്ടാണ്, നല്ലവളാണ്. കറുമ്പി പശു കറുത്തിട്ടാണ്, കുറുമ്പിയാണ്. കറുമ്പി പശു വെളുമ്പി പശുവിനെ തള്ളിയിട്ടു..’’ എന്നായിരുന്നു തുടക്കം. വെളുത്ത പശു ആയതുകൊണ്ടാണ് വെളുമ്പി പശു നല്ല പശു ആയതെന്നായിരുന്നു ആ ചോദ്യത്തിൽ ആകെ പറഞ്ഞിരുന്നത്. അന്നത് ടീച്ചറോട് ചോദിച്ചപ്പോ എന്താ അങ്ങനെയെന്ന് അറിയില്ലെന്നായിരുന്നു പറഞ്ഞത്.

ഉണ്ടക്കണ്ണും കോന്ത്രപ്പല്ലും എന്നൊക്കെ കുഞ്ഞിക്കഥകളിൽ പറയാറുണ്ടല്ലോ. കുട്ടിപ്പുസ്തകങ്ങളിലെ വരയിലും ഇതേ പ്രശ്നമുണ്ട്. എനിക്ക് തോന്നുന്നത് കുഞ്ഞിലേ ഈ പാട്ടും കഥയും ഒക്കെ കേട്ടുപഠിക്കുമ്പോ ഇതൊക്കെ പറയുന്നതിലൊന്നും തെറ്റില്ല എന്നാണ് കുട്ടികൾക്ക് തോന്നുന്നതെന്നാ. പിന്നെ അവർ ‘ബോഡി ഷേമിങ്’ ചെയ്യുകയും ചെയ്യും. എന്റെ ആദ്യത്തെ നോവലിൽ ‘ബോഡി ഷേമിങ്ങി’നെപ്പറ്റി പറയുന്ന ഒരു അധ്യായം ഉണ്ട്. കുട്ടികളും മുതിർന്നവരും ഒഴിവാക്കേണ്ട ശീലമാണത്. ആദ്യം നമ്മുടെ കുഞ്ഞിക്കഥകളിൽ നിന്നു തന്നെ അത് മാറണം. മൃഗങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്ന കഥകളും അദ്ഭുത കഥകളും ഒക്കെയാണല്ലോ കുട്ടികൾക്കായി കൂടുതലും ഉണ്ടാവുക. എനിക്ക് പക്ഷേ, യഥാർഥ ജീവിതത്തിൽനിന്നുതന്നെയുള്ള കഥകളാണ് കൂടുതൽ ഇഷ്ടം.

∙ സാഹിത്യനഗരത്തിനു വേണ്ടി

കോഴിക്കോടിനെ ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യത്തെ സാഹിത്യനഗരമായി യുനെസ്കോ പ്രഖ്യാപിച്ചല്ലോ. അതിന് മുൻപ് എഡിൻബറ സിറ്റി ഓഫ് ലിറ്ററേച്ചർ ട്രസ്റ്റ്, പ്രാഗ് സാഹിത്യനഗര പദ്ധതി എന്നിവയുടെ പ്രതിനിധികളുമായി കോഴിക്കോട് കോർപറേഷനും കിലെയും ചേർന്ന് ഒരു ചർച്ച സംഘടിപ്പിച്ചിരുന്നു. വിവിധ മേഖലകളിൽ നിന്നുള്ളവർ പങ്കെടുത്ത ആ ചർച്ചയിൽ കോഴിക്കോടിനു വേണ്ടി സംസാരിച്ചവരിൽ ഒരാൾ ഞാനായിരുന്നു. സ്കൂളിൽ നിന്നാണ് ലൈവായി പങ്കെടുത്തത്. വലിയൊരു അനുഭവം തന്നെയായിരുന്നു അത്. മുൻപും ഓൺലൈനായി ധാരാളം പരിപാടികളിൽ പങ്കെടുത്തിട്ടുള്ളതു കൊണ്ട് പേടിയൊന്നും തോന്നിയില്ല.