മുഖംമൂടിക്കു കട്ടി കൂടരുത്

പണ്ട് ഒരു പൊതുപ്രവർത്തകൻ ചെയ്ത കാര്യം സുഹൃത്തു പറഞ്ഞു. തഹസീൽദാരുടെ അമ്മ മരിച്ച വാർത്ത നാട്ടിൽ പരന്നു.  അധികാരത്തിന്റെ ഗർവ് ലേശംപോലും കാട്ടാത്തയാളാണ് തഹസീൽദാർ. ജനങ്ങളോട് സ്നേഹത്തോടെ പെരുമാറും. അഴിമതിയോ  പക്ഷപാതമോ ഇല്ല. കാര്യങ്ങൾ വേഗം സാധിച്ചുകൊടുക്കും. അസാധാരണ ജനപ്രീതിയുള്ളയാൾ. ഏവരുടെയും കണ്ണിലുണ്ണി. വാർത്ത നമ്മുടെ പൊതുപ്രവർത്തകന്റെ കാതിലുമെത്തി. അനുശോചിക്കാൻ  റീത്തുമായി ഉടൻ പോയി. പാതിവഴിയായപ്പോഴറിഞ്ഞു, മരിച്ചത് അമ്മയല്ല, തഹസീൽദാരാണെന്ന്. ഒട്ടും വൈകിയില്ല. അദ്ദേഹം റീത്തുമായി മടങ്ങി. പൂക്കടയിൽ റീത്തുകൊടുത്ത് വില തിരികെ വാങ്ങി, വീട്ടിലേക്കു പോയി.

കഥാനായകന്റെ മനോഭാവം ശ്രദ്ധിക്കുക. അമ്മയായിരുന്നു മരിച്ചതെങ്കിൽ, അദ്ദേഹം നിശ്ചയമായും കണ്ണീരൊലിപ്പിച്ച്, തഹസീൽദാരെ പുൽകി, സാന്ത്വനവചസ്സുകൾ ഇടമുറിയാതെ ചൊരിഞ്ഞേനേ. തഹസീൽദാരുടെ മാത്രമല്ല, ‘നാട്ടുകാരുടെയെല്ലാം അമ്മയായ‌ിരുന്ന’ ആ മഹതിയെ വാനോളം പുകഴ്ത്തിയേനേ. എത്ര പ്രായമായവരാണെങ്കിലും അച്ഛനമ്മമാർ വിട്ടുപോകുമ്പോൾ, മക്കളുടെ മനസ്സിലുളവാകുന്ന കൊടിയ ദുഃഖത്തെപ്പറ്റിയും മറ്റുമുള്ള ശാശ്വതസത്യങ്ങൾ ദാർശനികന്റെ നിസ്സംഗതയോടെ അവതരിപ്പിച്ചേനേ. പ്രകൃതിയുടെ വികൃതിക്കു മുന്നിൽ മനുഷ്യൻ എത്ര നിസ്സഹായനെന്നു വിലപിച്ചേനേ. കാലം ഏതു ദുഃഖത്തെയും മാറ്റുമെന്ന് പുറത്തുതട്ടി ഉറപ്പു നൽകിയേനേ.

അതിലൊക്കെ എത്ര ആത്മാർത്ഥത കാണുമായിരുന്നു? പക്ഷേ ഇത്തരം രംഗങ്ങൾ മരണവീടുകളിൽ സാധാരണമാണ്. മരണം നടന്നുകഴിഞ്ഞു. ശേഷിക്കുന്നവരിൽ ആരെയെങ്കിലുംകൊണ്ട് ഭാവിയിൽ നാലുകാശിന്റെയെങ്കിലും പ്രയോജനമുള്ളപക്ഷം അനുശോചനത്തിനെത്തുന്ന ചുരുക്കം ചിലരുടെ കപടനാടകം പതിവ്.  അച്ഛനമ്മമാരടക്കം അടുത്ത ബന്ധുക്കളോടു പോലും ഇങ്ങനെ പെരുമാറുന്നവരുണ്ടല്ലോ. നിസ്സഹായരായ വൃദ്ധരെ പെരുവഴിയിൽ തള്ളി, തടിതപ്പുന്ന മക്കളെക്കുറിച്ചുള്ള വാർത്തകൾ ചുരുക്കമായെങ്കിലുമുണ്ട്. പക്ഷേ, ഭാരിച്ച പെൻഷനുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ, അവരെ ഇങ്ങനെ ഉപേക്ഷിച്ചുകളയുമോ? ഇത്തരം സാഹചര്യം വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപേ ആദിശങ്കരൻ മറയില്ലാതെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. 

അപ്പോൾ, ആദ്യകാലത്തു ബന്ധുക്കൾ കാട്ടിയ സ്നേഹം ഉള്ളിൽത്തട്ടിയതായിരുന്നോ? അവർ മുഖംമൂടി ഇട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നില്ലേ? ഈ  സമീപനമല്ല എല്ലാവരും കാണിക്കുക എന്നതിന്  നമുക്കു ചുറ്റും എത്രയോ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളുണ്ട്! സ്വന്തം സുഖസൗകര്യങ്ങളെല്ലാം സന്തോഷത്തോടെ ത്യജിച്ച്, വാർദ്ധക്യത്തിലെത്തിയവരെ പൊന്നുപോലെ നോക്കുന്നവർ നമ്മുടെ  നാട്ടിൽ ധാരാളമുണ്ട്. എങ്കിലും, ആദ്യം സൂചിപ്പിച്ച  തരത്തിലുള്ളവർ ചുരുക്കമായെങ്കിലുമുണ്ട് എന്ന കാര്യവും വിവേകികൾ മനസ്സിൽ വയ്ക്കണം.

വിദേശത്തു വലിയ രാജ്യാന്തര കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന കാലത്തെ അനുഭവം. മറ്റൊരു വകുപ്പിലെ ജീവനക്കാരൻ അഴിമതി കാട്ടിയതിനാൽ പിരിച്ചുവിടണമെന്നു കമ്പനി തീരുമാനിച്ചു. ഇക്കാര്യം കമ്പനിത്തലവൻ എന്നോടു പറഞ്ഞിരുന്നു. കുറ്റക്കാരനുമായി നല്ല പരിചയമുണ്ടെങ്കിലും, അവിടത്തെ ചിട്ടയനുസരിച്ച് ഇക്കാര്യം ഞാൻ പുറത്തു പറഞ്ഞുകൂടാ. പിറ്റേന്നു  വൈകിട്ട്  അയാൾ വന്ന് എന്നോടു പറഞ്ഞൂ, ‘കമ്പനിക്ക് എന്നെപ്പറ്റി എത്ര വലിയ മതിപ്പാണ്! ഞാൻ കഠിനപ്രയത്നംവഴി വളരെ ക്ഷീണിച്ചെന്നും കുറെക്കാലത്തെ വിശ്രമം ആവശ്യമാണെന്നും സിഇഒ എന്നെ വിളിച്ചു നേരിട്ടുപറഞ്ഞു’.

‘ഈ കമ്പനി നിങ്ങളുടെ കൂടിയാണ്. ഏതു സമയത്തും മടങ്ങിവരാമല്ലോ. നിങ്ങൾക്കു നാളെ രാവിലത്തെ പ്ലെയിനിനുതന്നെ വീട്ടിൽപ്പോകാം. രാവിലെ എയർപ്പോർട്ടിലേക്കു പോകാനുള്ള കാറും ഏർപ്പാടുചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അഡ്മിനിസ്ട്രേറ്റിവ് ഓഫിസറുടെ മുറിയിലേക്കു ചെല്ലൂ. നിങ്ങൾക്കു തരാനുള്ള പണവും പാസ്പോർട്ടും ടിക്കറ്റും വീസയുമായി അദ്ദേഹം കാത്തിരിക്കുകയാണ്’ എന്നിങ്ങനെയാണ് ചൈനീസ്–അമേരിക്കനായ വലിയ മാനേജർ പറഞ്ഞത്.