ഏകാഭിപ്രായത്തിനു വഴിയുണ്ടോ? - ബി.എസ്. വാരിയർ എഴുതുന്നു

മനുഷ്യനുള്ള കാലത്തോളം കാണും അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങളും അതുവഴിയുള്ള ചെറുതും വലുതുമായ കലഹങ്ങളും. അവ  പരിഹരിക്കാതെ ഒരു സ്ഥാപനത്തിനുമെന്നല്ല, സമൂഹത്തിനുതന്നെയും മുന്നോട്ടു പോകാൻ കഴിയില്ല. എത്ര അടുപ്പമുള്ളവരാണെങ്കിൽപ്പോലും അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങൾ സ്വാഭാവികമാണ്. എല്ലാം പരസ്പരം പറയുന്ന ദമ്പതികൾക്കിടയിൽ ഈ വ്യത്യാസങ്ങൾ സർവസാധാരണം. പക്ഷേ അവയെല്ലാം അപ്പപ്പോൾ ഇരുവരും സഹകരിച്ച് സമരസപ്പെട്ടുപോകുന്നു. വിജയകരമായ ദാമ്പത്യം അനുരഞ്ജനത്തിന്റെ പരമ്പരയാണെന്നു പറയാറുണ്ട്. വിട്ടുവീഴ്ചയില്ലാത്തവരുടെ ബന്ധം തകർന്നുപോകാൻ സാധ്യതയേറെ. 

തട്ടും തടവുമില്ലാതെ ജീവിതം മുന്നോട്ടുപോകണമെങ്കിൽ വലുപ്പച്ചെറുപ്പം നോക്കാതെതന്നെ വിട്ടുവീഴ്ച ചെയ്യാനുള്ള സൗമനസ്യം കാട്ടേണ്ടതുണ്ട്. സ്വാഭിപ്രായമാണ് അന്തിമമായ അഭിപ്രായം എന്ന കടുംപിടിത്തവും മുട്ടാപ്പോക്കും ഉപേക്ഷിച്ചേ മതിയാകൂ. ചെറിയ ഭിന്നതപോലും അഭിമാനപ്രശ്നമാക്കുന്നവരുണ്ട്. ഇത് അഭികാമ്യമല്ല. പിൽക്കാലത്തു ദുഃഖിക്കാൻ ഇടവരാതെ സൂക്ഷിക്കുന്നതല്ലേ നല്ലത്? അതല്ലേ നിത്യജീവിതത്തിലെ പ്രയാസം കുറയ്ക്കാൻ സഹായിക്കുന്നത്?

‘വിട്ടുവീഴ്ച ലവലേശമില്ല’ എന്ന സമീപനം ഒരു മഹാരാജ്യത്തെ രണ്ടായി പിളർക്കുകയും അസംഖ്യം പേർക്കു ജീവഹാനി വരുത്തുകയും ചെയ്ത ചരിത്രമാണ് നമുക്കുള്ളത്. ഗാന്ധിജിയും മുഹമ്മദാലി ജിന്നയും തമ്മിൽ ചർച്ചകൾ പലതും നടത്തിയെങ്കിലും മുസ്‌ലിങ്ങൾക്കു തനതായ രാജ്യം തന്നെ വേണമെന്ന ശാഠ്യത്തിൽ നിന്നു മാറാൻ ജിന്നയ്ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. ക്വിറ്റിന്ത്യാ സമരവുമായി മുസ്‍ലിം ലീഗ് സഹകരിച്ചില്ല. മുസ്‌ലിങ്ങൾ മുസ്‌ലിങ്ങളെ മാത്രം തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന രീതി ഇന്ത്യയിൽ വേണമെന്നു ജിന്നയും, എല്ലാ ഇന്ത്യക്കാരെയും ഒന്നായിക്കാണുന്നതാവണം നമ്മുടെ ഭരണകൂടം എന്നു ഗാന്ധിയും വാദിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. വാദങ്ങൾ എങ്ങുമെങ്ങും എത്താത്തതിനെത്തുടർന്ന് ‘agree to disagree’ എന്ന ശൈലിക്ക് ഇവിടെ പ്രചാരം കൈവന്നു. 

അക്കഥ ഇരിക്കട്ടെ. അതെപ്പറ്റി നമുക്കാർക്കും ഒന്നും ചെയ്യാനാവില്ല. നമ്മുടെ യുവജനങ്ങൾ പലപ്പോഴും നേരിടാറുള്ള പ്രയാസമേറിയ സാഹചര്യത്തെയും അതിനെ നേരിടാനുള്ള പ്രായോഗികമാർഗ്ഗങ്ങളെയും കുറിച്ചു നമുക്കു ചിന്തിക്കാം.  മേലധികാരിയുമായി ജോലിസംബന്ധമായ കാര്യങ്ങളിൽ അഭിപ്രായവ്യത്യാസമുണ്ടായാൽ എന്തു ചെയ്യാം? വൈകാരികമായി പ്രശ്നത്തെ സമീപിച്ച് അനിയന്ത്രിതമായി വാക്കുകൾ പ്രയോഗിച്ചു കുഴപ്പത്തിലാകുന്നവരുണ്ട്. ‘അങ്ങു പറയുന്നതു തെറ്റാണ്, മണ്ടത്തരമാണ്’ എന്നു കേൾക്കുന്നത് ഒരു മേലാവും ഇഷ്ടപ്പെടില്ല. ചെറിയ അനിഷ്ടമുണ്ടായാൽ നാം പിന്നീടു പറയുന്നതിലും ചെയ്യുന്നതിലും എല്ലാം കുറ്റം കണ്ടെത്താനും, നമ്മെ പഴിക്കാനും മേലധികാരി ശ്രമിച്ചെന്നു വരാം. വ്യക്തിബന്ധങ്ങളിലെ പിരിമുറുക്കം വലിയ സംഘർഷത്തിലേക്കും, തുടർന്ന് ജോലിനഷ്ടത്തിലേക്കും മറ്റും പോയേക്കാം എന്നതു മനസ്സിൽ വയ്ക്കേണ്ടതുണ്ട്.

സ്ഥാപനങ്ങളിലെ പ്രവർത്തനശൈലി നമ്മുെട അഭിമാനപ്രശ്നമാക്കണോ?. വലിയ യന്ത്രത്തിലെ ചെറിയൊരു ഭാഗം മാത്രമാണു നാം എന്ന സത്യം മറന്നുകൂടാ. എന്തു പറയുന്നു എന്നതുപോലെ പ്രധാനമാണ് എങ്ങനെ പറയുന്നു, എപ്പോൾ പറയുന്നു എന്നിവയും. സ്ഥാപനത്തിലെ പലരും കൂടിയിരിക്കുന്ന യോഗത്തിൽവച്ച് എതിരഭിപ്രായം പറയേണ്ടതില്ല. മേലാവ് മാത്രമുള്ളപ്പോഴാവണം അഭിപ്രായത്തിലെ വ്യത്യാസം മയത്തിൽ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. നമ്മുെട അഭിപ്രായത്തെ ശരിവയ്ക്കുന്ന പരമാവധി വസ്തുതകൾ കാലേകൂട്ടി സമാഹരിച്ചു വച്ചിരിക്കണം. അവയിൽനിന്ന് ഏറ്റവും പ്രസക്തമായവയെപ്പറ്റി സംസാരിക്കാം, നമ്മുടെ അഭിപ്രായം തീർത്തും കുറ്റമറ്റതാണെന്ന ഭാവമേ വേണ്ട. സംഗതി സംശയരൂപത്തിലാക്കാം. തുടക്കത്തിൽ ഇരുപക്ഷത്തിനും സ്വീകാര്യമായ കാര്യങ്ങൾ എടുത്തകാട്ടാം. അവിടെ നിന്ന് ലഘുചർച്ചയിലൂടെ വ്യത്യാസങ്ങൾ ക്രമേണ ചൂണ്ടിക്കാട്ടാം.

മേലാവ് മറുവശം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധയോടെ കേൾക്കണം. അവയെപ്പറ്റി ചെറുസംശയങ്ങൾ ചോദിച്ച് ശ്രദ്ധിച്ചുകേൾക്കുന്നുണ്ടെന്ന കാര്യം ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തണം. പരമാവധി ക്ഷമ വേണ്ട സന്ദർഭമാണിത്. ഏകാഭിപ്രായമെന്ന ലക്ഷ്യം മറക്കരുത്. ‘ഉള്ള കാര്യം ഞാൻ വെട്ടിത്തറന്നു പറയും, സത്യമല്ലേ ഞാൻ പറയുന്നത്? അതിൽ തെറ്റെന്ത്?’ എന്ന സമീപനം വേണ്ട. സത്യത്തിനു പല മുഖങ്ങളുണ്ടെന്നതു മറന്നുകൂടാ. കാപ്പിരികളുടെ സമൂഹത്തിലെ ചില ആചാരങ്ങൾ ചോദ്യം ചെയ്യാനാവാത്തവയാണെന്ന് അവർ വിശ്വസിക്കുമ്പോൾ, അവർക്കതു സത്യം മാത്രമാണ്. പക്ഷേ വ്യത്യസ്ത സാംസ്കാരികപാരമ്പര്യമുള്ള നമുക്ക് അവ യുക്തിരഹിതവും അസ്വീകാര്യവുമാണെന്നു വരാം. അതു മറ്റൊരു സത്യം.