‘ഇതാടോ.. ഞാൻ കിനാവിൽ വന്നിരിക്കാറുണ്ടെന്നു പറയുന്ന അതേ സ്വർഗക്കുന്നുകൾ’

നിന്നെ കാണാതെയൊരു തിരിച്ചു പോക്കില്ലെന്ന് ഭാവിച്ചു നടക്കവെ ദൂരെ  കാറ്റു കൊണ്ടു വരുന്ന വെള്ളത്തിന്റെ അലർച്ചകൾ കേട്ടു. എല്ലാ ഭാഗവും ഭൂമി ഇരട്ട പെറ്റതു പോലെ. വെളുത്ത പുകയുടെ പാരാവാരങ്ങൾക്കിടയിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടു ചേരിയായി തിരിഞ്ഞു. മലയിടുക്കുകളിൽ ഉറക്കനെ പേര് വിളിച്ചു കേൾക്കുന്ന എക്കോ മുഴക്കങ്ങളിൽ ശരി വച്ചു നടന്നപ്പോൾ അകലെ താഴ്ച്ചയുടെ ശക്തിയിൽ ഉയർന്നു പൊങ്ങുന്ന വെള്ളച്ചാട്ടങ്ങളുടെ തുകലുകൾ കണ്ടു തുടങ്ങി. പിന്നെ എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് നിശ്ചയമില്ലായിരുന്നു..ഓടുകയായിരുന്നോ അതോ ചാടുകയായിരുന്നു..

അകലെയുള്ളതെല്ലാം ഓടിപ്പിടച്ചു പിന്നിലാക്കി കലുവിന്റെ മുന്നിൽ ആഹ്ലാദപൂർവ്വം കിതച്ചു നിൽക്കുമ്പോൾ ആരോ തോളിൽ തട്ടി പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇതാടോ.. ഞാൻ കിനാവിൽ വന്നിരിക്കാറുണ്ടെന്നു പറയുന്ന അതേ സ്വർഗകുന്നുകൾ. വെള്ളച്ചാട്ടത്തിന്റെ മുകളിൽ നമ്മൾ ആറു പേര് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഞങ്ങൾക്ക് ക്ഷണനേരത്തേക്കു കടമായിക്കിട്ടുന്ന സൂര്യരശ്മികളിൽ  താഴെ നിന്നും നോക്കിപ്പോകുന്ന കുറച്ചു യാത്രികരെ കാണാം. ഞങ്ങൾ  അവിടെ ടെന്റടിച്ചു. അൽപം പഴങ്ങളും ബന്നും മാത്രമേ ബാക്കിയുണ്ടായുള്ളൂ.

പാട്ടുകളും കഥകളും കൂട്ടിയിളക്കി ഞങ്ങൾ രാവ് പൂക്കുന്നതു കാണാനിരുന്നു. പക്ഷേ, അതൊരു ചതി ആയിരുന്നു.. സ്വർഗക്കുന്നിൽ മൂടൽ മഞ്ഞു കൂട്ട്   വന്നപ്പോൾ  കാറ്റും മഴയും കൂടി വന്നു ഭൂവിന്റെ സ്നേഹപ്പൊതിച്ചിലിൽ  ടെന്റ് പൊട്ടി, ഉള്ളതെല്ലാം പൊറുക്കി ഞങ്ങൾ വഴി തെറ്റി നടന്നു എങ്ങോട്ട് പോകുമെന്നറിയാതെ, ഫോണിലെ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ വെള്ളം തേടാൻ പോകുമ്പോൾ അടയാളങ്ങളിട്ട പഴത്തോലുകളായിരുന്നു അഭയം.

പച്ച കെട്ടിയ വഴി നിറയെ കുഴിയുണ്ടാക്കി ഞണ്ടുകൾ വാ പൊളിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വലിഞ്ഞു കേറി വരുന്നവർക്ക്  പിന്നെങ്ങനെയാണ് ഞണ്ടുകൾ ആതിഥേയത്വം നൽകുന്നത്? നാട്ടിലെങ്ങും കാണാത്ത ഞണ്ടുകളെയും സജ്ജാദിന്റെ ഞണ്ടിറുക്കുന്ന കഥകളും കേട്ടു വേച്ചു വേച്ചു ഞങ്ങൾ മാടുകൾക്കു പാർക്കാനൊരുക്കുന്ന ചായ്‌പ്പിനുള്ളിൽ മഴക്കോട്ടു വിരിച്ചു കിടന്നു.