എവറസ്റ്റ് കയറാനെത്തിയ മലപ്പുറംകാരി സുഹ്‌റ; കീഴടക്കിയത് ചിന്തകളിൽപ്പോലും ഉദിക്കാത്ത ഉയരം

യാത്രകൾ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കണം, പുതിയ അനുഭവങ്ങളിലൂടെ, കാഴ്ചകളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുമ്പോഴാണ് നമുക്ക് നല്ലൊരു മനുഷ്യനാകാൻ സാധിക്കൂ… കണ്ടതത്രയും മനോഹരമായ കാഴ്ചകളായിരുന്നു, കീഴടക്കിയതത്രയും ചിന്തകളിൽപ്പോലും ഉദിക്കാത്ത ഉയരങ്ങളായിരുന്നു… പക്ഷേ സുഹ്റ സ്വന്തമാക്കിയത് ഇതെല്ലാമായിരുന്നു.. പാഷനെ മുറുകെപിടിച്ച് തലയുയർത്തി നോക്കാൻ ഇവർ കാണിച്ച ധൈര്യത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമാണ് കീഴടക്കിയ ഉയരങ്ങൾ. ഈ യുവതി കണ്ടതും അറിഞ്ഞതും ഒരു മനുഷ്യജന്മത്തിൽ പലർക്കും സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പോലുമാകാത്തവയാണ്. മലപ്പുറം മഞ്ചേരി സ്വദേശി സുഹ്റ സിറാജ് ഒരു പർവതാരോഹകയും ക്ലൈംബറുമാണ്. എവറസ്റ്റ് ബേസ് ക്യാംപും അതിനേക്കാൾ കഠിനവും ബുദ്ധിമുട്ടേറിയതുമായ ലെബൂച്ചെ മൗണ്ടനും കീഴടക്കിയ സുഹ്റയുടെ നേട്ടത്തെക്കുറിച്ചും നമ്മൾ വായിക്കുകയും അറിയുകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ സുഹ്റയിലെ സഞ്ചാരിയെ, അവർ കണ്ട കാഴ്ചകളെ ഇന്നുവരെ ആരും എവിടേയും വരച്ചിട്ടിട്ടില്ല. നമ്മൾ സഞ്ചരിക്കുന്നത്, ആ വഴികളിലൂടെയാണ്. നമുക്ക് ഈ സാഹസീകയ്ക്കൊപ്പം ഒരു യാത്ര പോകാം.. 

ലെബുചെ കൊടുമുടി: ഇന്നുവരെ താണ്ടിയതിൽ ഏറ്റവും ഉയരമുള്ള കൊടുമുടി

യാത്രകളിലൂടെ തന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങളിലേയ്ക്കു നടന്നുകയറുന്ന പർവതാരോഹകയും സഞ്ചാരിയുമാണ് സുഹ്റ സിറാജ്. ലോകത്തിന്റെ നെറുകയിലാണ് നമ്മൾ നിൽക്കുന്നതെന്നു തോന്നും, ഇനി കീഴടക്കാൻ ഉയരങ്ങളില്ലെന്നു മനസ് ചിന്തിയ്ക്കും, അടുത്ത നിമിഷം അതിനേക്കാൾ ഉയരത്തിലേക്കു കയറണമെന്ന് ഉറപ്പിക്കും. ഇതൊക്കെയാണ് കൺമുന്നിൽ എവറസ്റ്റ് അങ്ങനെ തലയുയർത്തി തെളിഞ്ഞു നിന്നപ്പോഴൊക്കെ തോന്നിയത്. ലെബൂച്ചെ എന്ന അതികഠിനമായ മലനിരകൾ കീഴടക്കിയ ഒരു വനിതയുടെ വാക്കുകൾ ആരംഭിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്. അവിടേയ്ക്ക് എത്തുന്നതിനായി അവർ കടന്നുപോയ വഴികളിലത്രയും ഇന്നീ ഭൂമിയിൽ കാണാനാവുന്ന ഏറ്റവും മനോഹരമായ കാഴ്ചകളും. എവറസ്റ്റ് കീഴടക്കാനെത്തുന്ന പർവതാരോഹകർ അവരുടെ ദൗത്യം ആരംഭിക്കുന്ന സ്ഥലമാണ് എവറസ്റ്റ് ബേസ് ക്യാംപ്. എവറസ്റ്റിനോടു ചേർന്നുനിൽക്കുന്ന പർവതങ്ങൾ തന്നെയാണ് ഇവയും. 5,545 മീറ്റർ വരെയാണു ബേസ് ക്യാംപിന്റെ ഉയരം. എന്നാൽ ബേസ് ക്യാംപിനേക്കാൾ ബുദ്ധിമുട്ടേറിയ ഇടം ലെബൂച്ചെ തന്നെ. ബേസ് ക്യാംപ് പലർക്കും കയറാവുന്നതാണെങ്കിലും ലെബൂച്ചെ അങ്ങനെ എല്ലാവർക്കും പറ്റാത്തൊരു യാത്രയാണ്. ഏറെനാളത്തെ ഒരുക്കവും പരിശീലനവും ആവശ്യമാണതിന്. 

ഹിമാലയത്തിന്റെ രത്നം എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഇത് എവറസ്റ്റ് കയറ്റക്കാരുടെ പരിശീലന കൊടുമുടിയാണ്. നിരവധി പർവതാരോഹകർ പർവതാരോഹണത്തിന്റെ ലോകത്തേക്കുള്ള യാത്ര ആരംഭിക്കുന്ന അതിശയകരമായ ഒരു പർവതമാണിത്. 6,119 മീറ്റർ ഉയരത്തിലുള്ള കൊടുമുടിയിലെത്തുന്നത് എളുപ്പമുള്ള കാര്യമല്ല, ശാരീരിക പരിശീലനത്തിനായി ഏകദേശം ഞാൻ 75 ദിവസത്തോളം ചെലവഴിച്ചു. 4,900 മീറ്റർ ഉയരത്തിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ലോബുചെ ഗ്രാമം 5,300 മീറ്ററിലുള്ള ഹൈ ക്യാംപിൽ എത്തുന്നതിനുള്ള ആരംഭ പോയിന്റാണ്. അമ ദബ്ലാം പർവതത്തിന് താഴെ ഒരു ചെറിയ കുളവും നിറയെ ടെന്റുകളുമുള്ള ഹൈ ക്യാംമ്പ് മനോഹരമായ കാഴ്ചയാണ്. ലൊബുചെ ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നു മൂന്ന് മണിക്കൂർ നടന്ന് ഉച്ചയോടെ ഞാൻ ഹൈ ക്യാംപിലെത്തി. ഹൈ ക്യാംപിൽ വച്ച് ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി ഒരു ജുമാരോ ആരോഹണം ഉപയോഗിക്കാനുള്ള അവസരം ലഭിച്ചു. ലോബുചെ ഹൈ ക്യാംപിൽ നിന്നു മഞ്ഞുമൂടിയ പ്രതലങ്ങളിൽ കയറാനും താഴേയ്ക്ക് ഇറങ്ങാനുമെല്ലാം എന്റെ ഷെർപ്പ പസാംഗ് പഠിപ്പിച്ചു. രണ്ട് ദിവസത്തെ ഉറക്കക്കുറവു കൊണ്ടു ശാരീരികമായും മാനസികമായും തളർച്ച അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നുവെങ്കിലും , ഈ കയറ്റത്തിനായുള്ള എന്റെ അഭിലാഷങ്ങളും തയാറെടുപ്പുകളും ഞാൻ ഓർത്തു, സർവ്വ ശക്തിയും സംഭരിച്ച്, രാത്രി ഒരു മണിയോടെ ഞങ്ങൾ പുറപ്പെട്ടു. ആദ്യത്തെ 200 മീറ്ററിൽ പാറയും മഞ്ഞും കലർന്നതാണ് ഭൂപ്രദേശം. പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെ, ഞങ്ങൾ ക്രാമ്പോൺ പോയിന്റിൽ എത്തുന്നതുവരെ അത്യന്തം ആവേശത്തോടെ തന്നെ കയറി. 

എന്റെ ചുറ്റുപാടുകളേയും ഓരോ തിരിവിലും വിരിയുന്ന സൗന്ദര്യത്തേയും അഭിനന്ദിക്കാതെ നമുക്ക് ആ മലകയറ്റം പൂർത്തിയാക്കാനാവില്ല. 8,000 മീറ്ററിലധികം ഉയരമുള്ള നിരവധി കൊടുമുടികൾ, എവറസ്റ്റിനു മുകളിലുള്ള സൂര്യോദയം, എന്റെ പാദങ്ങൾക്ക് താഴെയുള്ള പുതിയ മഞ്ഞ് എന്നിവ അതിൽ ചിലതുമാത്രം. ലക്ഷ്യത്തിലെത്തും മുമ്പ് ക്ഷീണിച്ചിട്ടും ഊർജമെല്ലാം തീർന്നിട്ടും 50 മീറ്റർ കൂടി താണ്ടിയാണ് കൊടുമുടിയിലെത്തിയത്. മുകളിലെത്തുന്നതിനു മുൻപ് ഒരു നിമിഷത്തിൽ എനിക്കെന്റെ ലക്ഷ്യം പൂർത്തിയാക്കാനാവില്ല എന്നുതോന്നിയപ്പോൾ അക്കാര്യം ഗൈഡിനെ അറിയിച്ചു. അപ്പോൾ അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു, "നിങ്ങൾ വെറും 50 മീറ്റർ മാത്രം അകലെയാണ്. മുകളിലേക്ക് നോക്കി കയറുക’’. എന്റെ ശരീരത്തിൽ അവശേഷിക്കുന്ന ബാക്കിയുള്ള ഊർജ്ജമത്രയും കാലുകളിലേയ്ക്ക് എത്തിച്ച് ഞാൻ എന്നെ തന്നെ മുന്നോട്ട് തള്ളികൊണ്ടേയിരുന്നു.ഈ മലകയറ്റത്തിനായി ഞാൻ സമർപ്പിച്ച രണ്ട് മാസത്തെ തയാറെടുപ്പ്, എന്റെ കുടുംബത്തിന്റെയും സുഹൃത്തുക്കളുടെയും പിന്തുണ, എല്ലാമെന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. ഗൈഡിന്റെ ആ വാക്കുകളാണ് എന്റെ കയറ്റത്തിന്റെ അവസാന നിമിഷ പോരാട്ട ശക്തി. 

മുകളിലെത്തി നിന്നപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കലും മറക്കില്ലെന്ന് സുഹ്റ പറയുന്നു. അതികഠിനമായ സമയത്തിലൂടെ കടന്നാണ് ഞാൻ അവിടെ എത്തുന്നത്. ഓരോ ചുവടും സൂഷ്മതയോടെ വേണം മുകളിലേയ്ക്ക് കയറാൻ. വെറും 800 മീറ്റർ താണ്ടാൻ ഞാൻ എടുത്തത് 6 മണിക്കൂറിൽ അധികമായിരുന്നു. നമ്മൾ നാട്ടിൽ ഒരു കിലോമീറ്റർ ഒക്കെ വെറും മിനിറ്റുകൾകൊണ്ട് നടന്നെത്തും. എന്നാൽ ഇവിടെ ഒന്ന് ചുവടുറപ്പിക്കാൻപ്പോലും സമയമേറെയെടുക്കും. മലകയറിത്തുടങ്ങുമ്പോൾ ഒറ്റയ്ക്കാണ് ഗൈഡുണ്ടാകുമെങ്കിലും എല്ലാവരും അവനവന്റെതായ രീതിയിൽ കയറിക്കോളണം. കുത്തനെയുള്ള ഭാഗങ്ങളിൽ ചിലപ്പോൾ തെന്നിപ്പോകും. അപ്പോൾ നമ്മളെ കെട്ടിയിരിക്കുന്ന കയറിൽ അങ്ങനെ തൂങ്ങിക്കിടക്കും കുറേനേരം. പിന്നെ തന്നത്താനെ എങ്ങനെയെങ്കിലും വലിഞ്ഞുകയറി യാത്ര തുടരും. മഞ്ഞിൽ ബൂട്ട് പുതഞ്ഞ് നടക്കാൻ പറ്റാതാകും. രണ്ടോ മൂന്നോ സ്റ്റെപ്പിൽ കൂടുതൽ മുന്നോട്ട് പോകാനാകില്ല. പിന്നെ റസ്റ്റ് എടുത്തു വേണം തുടരാൻ. 

ഒടുവിൽ, പരകോടിയിലെത്തിയപ്പോഴുള്ള നിമിഷങ്ങൾ പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവില്ല. അവിടെ നിന്നുള്ള അതിമനോഹരമായ ഹിമാലയൻ പർവതനിരകളുടെ കാഴ്ച അഗാധമായ സംതൃപ്തിയാണ് എന്നിൽ നിറച്ചത്. തലയുടെ മുകളിൽ സൂര്യൻ തൊട്ടടുത്തായി ഉദിച്ചുനിൽക്കുന്നു. തൊട്ടുമുന്നിൽ എവറസ്റ്റ്. ഒരു ക്ലൈംബർ എന്നതിലുപരി ഒരു യാത്രിക എന്ന നിലയിൽ ആ നിമിഷങ്ങളിൽ നമുക്ക് അനുഭവപ്പടുന്നത് നമ്മൾ കീഴടക്കുന്നത് പർവതങ്ങളല്ല, മറിച്ച് നമ്മളെ തന്നെയാണെന്നതാണ്. 

വലിയൊരു മലയുടെ മുകളിൽ അറ്റത്തായി എയർപോർട്ട്, വിമാനത്തിലിരുന്ന് കാണുന്നതൊരു അത്ഭുതവും 

കഠ്മണ്ഡുവിൽനിന്നാണ് ഞാൻ യാത്ര തുടങ്ങുന്നത്. ആ നാട് തന്നെ അതിമനോഹരമാണ്. അവിടുത്തെ ആളുകളും ചെറിയ മാർക്കറ്റുകളും മറ്റുമെല്ലാം നമ്മളിലെ സഞ്ചാരിയുടെ മനസ്സ് നിറയ്ക്കാൻ പോന്നവയാണ്. ഹിമാലയം അതിരിടുന്ന ആ നാട്ടിലെത്തിയാൽ പറ്റുമെങ്കിൽ ഒരു രണ്ട് ദിവസം അവിടെ തങ്ങി എല്ലാമൊന്ന് ചുറ്റികറങ്ങികാണണം, കഠ്മണ്ഡുവിൽ നിന്ന് ലുക് ല എന്ന വിമാനത്താവളത്തിലേയ്ക്കാണ് പോകേണ്ടത്. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും അപകടം നിറഞ്ഞ വിമാനത്താവളം, ടെൻസിംഗ് ഹിലരി എയർപോർട്ട് എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. എവറസ്റ്റ് കയറാനുള്ളവർക്കും ബേസ് ക്യാംപിലേക്കുള്ളവർക്കും എത്തിച്ചേരാനുളള ഏക മാർഗം. എവറസ്റ്റ് കൊടുമുടിയുടെ കവാടം എന്നാണ് ലുക് ല എന്ന നാട് അറിയപ്പെടുന്നത്. ഇത്ര ഭംഗിയുള്ളൊരു നാട് കണ്ടിട്ടില്ല.