സമന്വയ സ്രോതസ്സ്

കഴിഞ്ഞ ചില മാസങ്ങളിൽ പല സംഭവങ്ങളിലായി കേരളത്തിലെ ജനങ്ങൾ ഒന്നായിച്ചേർന്നു. പരസ്പരം സഹായിച്ചും ചർച്ചകൾ നടത്തിയും കായികമായും സാമ്പത്തികമായും തുണച്ചും ആ ദുരന്തങ്ങളിൽ തുണയായി. നമ്മുടെ സ്നേഹവും കരുതലും സാമൂഹിക പ്രതിബദ്ധതയുമൊക്കെ വെളിവാക്കിയ അനുഭവങ്ങളായിരുന്നു അവ. എന്നാൽ ഇത്തരം നന്മയുടെ തുരുത്തുകളാകാൻ ഒരു ദുരന്തത്തോളം നമ്മൾ കാത്തിരിക്കണമെന്നുണ്ടോ? തീർച്ചയായും അപകടങ്ങളിലും അനർഥങ്ങളിലും നമ്മൾ സഹാനുഭൂതി ഉള്ളവരാണ്. അതുപോലെ ദുരന്തമുഖത്തല്ലാതെ, വ്യത്യസ്തമായ സാഹചര്യങ്ങളിലും സമയങ്ങളിലും നമുക്ക് ഒരുമിച്ചു ചേർന്ന് പ്രവർത്തിച്ചു കൂടേ?.

പരുമല എന്ന ചെറിയ ദ്വീപിലെ സന്യാസി ശ്രേഷ്ഠൻ, ഹൃസ്വായുസ്സുകൊണ്ട് നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്ന പാഠം അത് സാധ്യമാകുമെന്നാണ്. ഈ ലോകം വെടിഞ്ഞിട്ട് പന്ത്രണ്ട് ദശാബ്ദങ്ങൾക്കിപ്പുറവും ഇന്നും അതേ പാഠം തുടരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദീപ്ത സ്മരണയിൽ പതിനായിരങ്ങൾ ഒന്നിക്കുന്നു. ദൂരങ്ങൾ താണ്ടി കാൽനടയായി ആയിരങ്ങളെത്തുന്നു. അപരിചിതർ അവർക്ക് വെള്ളവും ഭക്ഷണവും നൽകുന്നു. നന്മയുള്ള ജീവിതങ്ങളാണ് നമ്മെ കൂട്ടി വരുത്തുന്നത്. അതിന്റെ ശക്തി നാം പക്ഷേ തിരിച്ചറിയണമെന്നില്ല.

നമുക്ക് ഒരു പൊതുശത്രു ഉണ്ടെന്നു വരുത്തിത്തീർത്താലും ജനങ്ങളെ ഒരുമിച്ച് കൂട്ടുവാൻ കഴിയും. ഒരുമിച്ച് നിൽക്കാൻ ഒരുപാട് കാരണങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും വിഘടന സ്വരമുയർത്തി അസ്വസ്ഥതകൾ സൃഷ്ടിക്കാം. ഇന്ന് നമുക്ക് ചുറ്റിലും അതു കാണാം. അവിടെയും പരുമല തിരുമേനി വത്യസ്ഥനായിനിൽക്കുന്നു. വിഭജനത്തിലും പിണക്കങ്ങളിലും മനസ്സുനൊന്ത് ആദേഹം ഒരുപാട് കത്തുകൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. 

പ്രകൃതിയുടെ സമന്വയ താളം ആ പിതാവിന് കാണുവാനും കേൾക്കാനും കഴിഞ്ഞിരുന്നു. നദി കുറുകെ കടക്കുമ്പോൾ തോണിയിലിരുന്ന് ഒരമ്മപ്പക്ഷിയുടെ കരച്ചിലിന്റെ കാരണം കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ജീവസംരക്ഷണാർഥമുള്ളതാണെന്ന് അദ്ദേഹം മൊഴിമാറ്റം ചെയ്തത്, കൂടെയുള്ളവർ കണ്ടുകേട്ട് ബോധ്യപ്പെട്ട സംഭവം ആണ്. സത്യത്തിൽ ഇത് അദ്ഭുതമല്ല; മനുഷ്യർക്ക് നൈസർഗികമായി ലഭ്യമായിട്ടുള്ളതാണ്. പക്ഷേ അതു തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്ത വിധം നാം അന്ധരായി തീരുന്നതാണ് നിർഭാഗ്യം. 

ക്രിസ്തുവിന്റെ  സുവിശേഷത്തോട് പരിപൂർണമായും സമന്വപ്പിയിച്ച ജീവിതമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റേത്. വിശുദ്ധ മത്തായി ക്രിസ്തുവിന്റെ വചനം ഇങ്ങനെ ഉദ്ധരിക്കുന്നു. ‘നിന്റെ ദൈവമായ കർത്താവിനെ നീ പൂർണ ഹൃദയത്തോടും പൂർണാത്മാവോടും പൂർണമനസ്സോടും കൂടെ സ്നേഹിക്കണം’. ഇതാകുന്നു വലിയതും ഒന്നാമത്തേതുമായ കൽപന രണ്ടാമത്തേതു അതിനോടു സമം: ‘നിന്റെ അയൽക്കാരനെ നിന്നെപ്പോലെ തന്നേ സ്നേഹിക്കണം’ (മത്തായി 22: 37-39). ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുകയും ആദരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതോടൊപ്പം നിന്റെ ചുറ്റുപാടുമള്ള സർവചരാചരങ്ങളെയും സ്നേഹിതരായും അയൽക്കാരായും കണ്ട് സ്നേഹിക്കണം. പമ്പാനദിക്കരയിലെ ആ സിദ്ധന്റെ പർണശാല നിരന്തരം ഈ സമന്വയ തത്വം നമ്മെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നു.

ആലപ്പി രംഗനാഥ് പരുമല പിതാവിന്റെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് രചിച്ചിട്ടുള്ള കീർത്തനത്തിലെ ചില വരികളിൽ എങ്ങനെയാണ് ആ ഗുരു സമന്വയത്തിന്റെ രാഗതാളസ്ഥലിയായി തീരുന്നതെന്നു കാണാം. ‘കരുണ വിനയ സത്യ സ്നേഹ സഞ്ചിത ഗ്രന്ഥം പരുമല തിരുമേനി തന്റെ മൃദുല നെഞ്ചകം..... ’ കരുണയും വിനയവും സത്യവും സ്നേഹവും സമന്വയിക്കുന്ന ഹൃദയപക്ഷത്തിനു മാത്രമേ നന്മയ്ക്കായി മാനവരെ ഒരുമിച്ചു കൂട്ടാൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ. ആ ഗുരുവരന്റെ സ്മരണയിൽ നാം ഒന്നുചേരുമ്പോൾ അദ്ദേഹം നന്മയുടെ സമന്വയ സ്രോതസ്സാണെന്നത് പോലെ നാമും ഈ ഒരുമിപ്പിന്റെ താളം ശീലിക്കുന്നവരാകണം.