'ആയിരം വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് മരിച്ച ഒരാൾ കഴിഞ്ഞ വർഷം മരിച്ച ഒരാളെപ്പോലെയാണോ?'

പ്രിയ സുഹൃത്തേ, 

സേസ് നൂട്ട്ബൂമിന്റെ രചനകളെക്കുറിച്ച് അത്രയൊന്നും മലയാളത്തിൽ എഴുതിയതായി കണ്ടിട്ടില്ല. നൂട്ട്ബൂം ഡച്ച് എഴുത്തുകാരനാണ്. കവിതകളും നോവലുകളുമെന്നപോലെ യാത്രാവിവരണങ്ങളും ശ്രദ്ധേയമാണ്. 'ലെറ്റേഴ്സ് റ്റു പൊസൈഡൻ' എന്നത് പല കുറിപ്പുകളുടെ സമാഹാരമാണ്. ദൈവത്തിന് അയച്ച കത്തുകൾ എന്ന് എഴുത്തുകാരൻ പറയുന്നു. ആൽബെർട്ടോ മാംഗ്വൽ ആണ് ആമുഖക്കുറിപ്പ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. ആമുഖക്കുറിപ്പിനെ ഇങ്ങനെ സംഗ്രഹിക്കാം: മൊണ്ടെയ്ൻ, ഹാസ്‌ലിറ്റ്, ബോർഗെസ് എന്നിവരെപ്പോലെയുള്ള എഴുത്തുകാരിൽ ഒരാളാണ് സേസ് നൂട്ട്ബൂം. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ ഉപദേശപരമോ പാണ്ഡിത്യപരമോ അല്ല. നേരെമറിച്ച്, സ്ഥൂലഗണനവും സംശയവും ശൈലിയുടെ ഭാഗമാണ്.

സ്വരത്തിൽ അതിശയിപ്പിക്കുന്ന ഉറപ്പുണ്ട്.അഹങ്കാരത്തോടെയുള്ള നിർദ്ദേശങ്ങളല്ല. അയാളുടെ ലോകം എന്നത് ഒരു ഭാഷയിലേക്കും വിവർത്തനം ചെയ്യാൻ അനുവദിക്കാത്ത,അത്ഭുതകരമായ രൂപകങ്ങൾ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഒരു വാചകം പോലെയാണ്. ഈ അർത്ഥത്തിൽ, തന്റെ  ഫിക്ഷനിലും കവിതയിലും എന്നപോലെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉപന്യാസങ്ങളിലും, നൂറ്റ്ബൂം എല്ലായ്പ്പോഴും യാത്രാ പുസ്തകങ്ങളുടെ എഴുത്തുകാരനായിരുന്നു. അത്തരത്തിലുള്ള ഒരു യാത്രയെ രേഖപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു തരം നോട്ട്ബുക്കാണ് 'ലെറ്റേഴ്സ് റ്റു പൊസൈഡൻ'. 

ഭൂതകാലവുമായി മാത്രമല്ല, എന്നെന്നേക്കുമായി നഷ്ടപ്പെട്ടതായി തോന്നുന്ന ഒരു മുഴുവൻ ലോകവുമായും ഒരു സംഭാഷണം ആരംഭിച്ച്, പുരാതന കാലത്തെ മഹത്തായ ദൈവങ്ങളിലൊന്നിലേക്ക് വർത്തമാനകാലത്തിൽ നിന്നുള്ള സന്ദേശങ്ങളുടെയും നിരീക്ഷണങ്ങളുടെയും ഒരു പരമ്പര നയിക്കാനുള്ള ഉദ്ദേശ്യത്താൽ ഈ തലക്കെട്ട് ന്യായീകരിക്കപ്പെടുന്നു. കാഫ്കയ്ക്ക് വേണ്ടി (രചയിതാവ് കുറിക്കുന്നു) ഒരു ബ്യൂറോക്രാറ്റിക് ഡെസ്കിന് പിന്നിൽ നിന്ന് താൻ ഭരിക്കുന്ന സമുദ്രങ്ങൾ പോലും കാണാത്ത ദൈവം, നൂട്ട്ബൂമിന് വാചാടോപപരമായ ചോദ്യങ്ങളുടെ സ്വീകർത്താവാണ്, യാത്രകളും ദിവസങ്ങളും രക്ഷനേടുന്നത് പോലെ അവനിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുന്ന അനുഭവങ്ങളുടെ സ്നാപ്പ്ഷോട്ടുകൾ. "മറവിയെന്നത് ഓർമ്മയുടെ അസാന്നിദ്ധ്യമായ സഹോദരനാണ്," നൂട്ട്ബൂം  എഴുതുന്നു.

ഈ ലോകത്തിൽ ഇല്ലാത്തവർക്ക് കത്തെഴുതുന്നത് പുരാതനമായൊരു സാഹിത്യരൂപമാണ്. ഈജിപ്തുകാർ മരിച്ചുപോയ ബന്ധുക്കൾക്ക് 'അവർ വീണ്ടും ജീവിക്കാൻ' കത്തുകൾ എഴുതുമായിരുന്നു. ഒരുപക്ഷേ പുസ്തകത്തിലേക്കുള്ള താക്കോൽ വഴി 'ലോറി'യിൽ കണ്ടെത്താം. പാർക്ക് ചെയ്‌തിരിക്കുന്ന വാഹനത്തിന്റെ നിരുപദ്രവകരമായ പത്രഫോട്ടോയെ വിവരിച്ചശേഷം, ഒരു പെൺകുട്ടിയെ കൊലപ്പെടുത്തുകയും അവളുടെ രണ്ടാനച്ഛനെ മരത്തിൽ തൂങ്ങിമരിച്ച നിലയിൽ കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു ദുരന്തത്തിന്റെ രംഗമാണ് ഇത് ചിത്രീകരിക്കുന്നതെന്ന് നൂട്ട്ബൂം വിശദീകരിക്കുന്നു. എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്നോ എന്തുകൊണ്ടെന്നോ ആർക്കും കൃത്യമായി പറയാൻ കഴിയില്ല. 

നൂട്ട്ബൂം എഴുതുന്നു: "മരിച്ചവർ നിശബ്ദരാണ്, ഏതാനും മരങ്ങൾക്കരികിൽ ഒരു വലിയ ലോറിയുടെ രൂപത്തിൽ ഒരു നിഗൂഢത അവശേഷിപ്പിക്കുന്നു." പിന്നീട്, "ഏറ്റവും സാധ്യതയുള്ള സാഹചര്യം, ഈ സംഭവം ചില അസാധ്യമായ പ്രണയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നതാണ്." അനുമാനിക്കപ്പെടുന്ന വിശദീകരണം എല്ലാം വെളിപ്പെടുത്തുന്നു, ഒന്നും വിശദീകരിക്കുന്നില്ല. അദ്ദേഹം മറ്റൊരിടത്ത് പറയുന്നത് പോലെ "പരിഹാരമോ ദയയോ ജീവിതമോ സ്വന്തം ശിക്ഷയായി" ഉള്ള ഒരു കഥയാണിത്. പുസ്‌തകത്തിൽ നൂട്ട്ബൂം പലതവണ ഉദ്‌ബോധിപ്പിച്ച ഡാന്റെ, നമ്മുടെ എല്ലാ കുറ്റകൃത്യങ്ങളും അമിതമായ (അത്യാഗ്രഹം, കാമം) അല്ലെങ്കിൽ അപര്യാപ്തമായ (കോപം, അസൂയ) സ്‌നേഹത്തിന്റെ ഉൽപന്നമാണെന്ന് വിശ്വസിച്ചു.

2008 ൽ മ്യൂണിക്കിലെ ഒരു ഫെബ്രുവരി ദിവസം നൂട്ട്ബൂം സാന്തോർ മറായിയുടെ (ഹംഗേറിയൻ എഴുത്തുകാരൻ, മരണാനന്തരം പ്രശസ്തനായി)യുടെ ഒരു പുസ്തകം വാങ്ങുന്നു. കുറിപ്പുകളുടെ ഒരു സമാഹാരം. Die vier Jahreszeiten എന്നാണ് പേര്. കാഴ്ചയിൽ സങ്കടകരമായി തോന്നുന്നത്: പൊട്ടിയ തണ്ട്, ഒരു വലിയ പൂവ് താഴേക്ക് തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു, അതിന്റെ ദളങ്ങൾ ഇപ്പോഴും ഇറുകിയതാണ്, എന്നിട്ടും ചെറുതായി വാടിപ്പോകുന്നു, ഈ അപ്രതീക്ഷിതമായ വെയിൽ ദിനത്തിൽ തോന്നുന്ന ഒരു വിഷാദ ചിത്രം. ശീതകാല ഹൃദയം. വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്, മറായിയെക്കുറിച്ച് ആരെങ്കിലും സംസാരിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, ക്ലോസ് ബിറ്റ്നറാണ് നൂട്ട്ബൂമിന് എഴുത്തുകാരന്റെ  അവസാന ഡയറി, എൺപത്തി എട്ടാം വയസ്സിൽ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നതിന് മുമ്പുള്ള വർഷങ്ങളിൽ എഴുതിയ കുറിപ്പുകളുള്ളത് നൽകിയത്. സാൻ ഡീഗോയിലെ പ്രവാസ കാലത്താണ് ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നത്. ഒരു ഹംഗേറിയൻ കോസ്‌മോപൊളിറ്റൻ എങ്ങനെയാണ് അവിടെ അവസാനിക്കുന്നത്, ഒരു ജീവിതാവസാനം, ഒരു വെടിയൊച്ചയോടെ? ഭാര്യ രോഗിയായി. അവരെ മറായി വൃദ്ധസദനത്തിൽ സന്ദർശിച്ചു. മരണാനന്തരം ചിതാഭസ്മം കടലിൽ വിതറി. പിന്നീടുള്ള ഏകാന്ത ജീവിതം. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഡയറി വേദനാജനകവും ശിഥിലവുമാണ്. പിന്നെ മരണം വരുന്നു. മരണാനന്തരം വായനാലോകത്ത് അദ്ദേഹം ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റു. നൂട്ട്ബൂമിന്റെ കൂട്ടുകാർക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഡയറിക്കുറിപ്പുകളും യാത്രാവിവരണങ്ങളുമായിരുന്നു പ്രിയപ്പെട്ടത്. ഫാസിസത്തിന്റെയും കമ്മ്യൂണിസത്തിന്റെയും ഇരുണ്ടകാലത്തെ പ്രകാശസാന്നിധ്യമായിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം ഈ പുസ്തകവുമായി ഏകാന്തമായ ഒരിടം തേടി ഒരു റസ്റ്ററൻറ്റിൽ എത്തി. വസന്തത്തിന്റെ ആരംഭമായിരുന്നു. ഷാംപെയ്ൻ ഓർഡർ ചെയ്തു. 1938 ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ആ പുസ്തകം ഒരു സമകാലികന്റെതെന്നപോലെ നൂട്ട്ബൂം വായിച്ചു. അവിടുത്തെ പേപ്പർ നാപ്കിനിൽ പൊസൈഡൻ എന്നെഴുതിയത് വായിച്ചു. ഇത് ഒരു അടയാളമായിരിക്കണം, ആരെങ്കിലും എന്നോട് എന്തെങ്കിലും പറയാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്ന് നൂട്ട്ബൂമിന് തോന്നി. അത്തരം അടയാളങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കാൻ അദ്ദേഹം പഠിച്ചു. ഞാൻ ഒരു പുസ്തകം എഴുതുന്നതിനിടയിലാണെങ്കിലും ആ പുസ്തകം പൂർത്തിയായാലുടൻ ദൈവത്തിന് കത്തുകൾ എഴുതാൻ തുടങ്ങുമെന്ന് തീരുമാനിക്കുന്നു - വാക്കുകളുടെ ചെറിയ ശേഖരങ്ങൾ, ജീവിതത്തിൽ നിന്നുള്ള റിപ്പോർട്ടുകൾ. അതാണ് ഈ പുസ്തകത്തിലുള്ളത്. 

ഇങ്ങനെയാണ് ഒരു കുറിപ്പ്: കടലിൽ നിന്ന് ഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള ഇടുങ്ങിയ പാതയിലൂടെ രണ്ട് ആൺകുട്ടികൾ എനിക്ക് നേരെ നടന്നു വരുന്നു. ഒരാൾ കൗമാരപ്രായക്കാരനാണ്. പ്രായം ഊഹിക്കാൻ പ്രയാസമാണ്, ഒരുപക്ഷേ ഒൻപതോ പത്തോ ആകാം, പക്ഷേ എന്നെ സ്പർശിക്കുന്നത് അവന്റെ  നോട്ടത്തിലെ  ആന്തരിക ശ്രദ്ധയാണ്. തീർച്ചയായും അവൻ അവിടെ എന്താണ് കാണുന്നതെന്നറിയാൻ എനിക്ക് ഒരു മാർഗവുമില്ല, പക്ഷേ ആ തീവ്രമായ ഏകാഗ്രതയുടെ നിഗൂഢത.

എനിക്ക് ആ പ്രായമായിട്ട് എത്ര നാളായി? എന്തുകൊണ്ടാണ് അതിനെക്കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും പരിചിതമെന്ന് തോന്നുന്നത്? ഞാൻ ഇപ്പോൾ ആയിരിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ, ഏകദേശം എഴുപത് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം, ഞാൻ ഓർക്കാത്ത കുട്ടിയിൽ ഇതിനകം ഉണ്ടായിരുന്നോ? ആ പസിൽ ദിവസം മുഴുവൻ എന്നിൽ തങ്ങിനിൽക്കുന്നു. സ്വന്തം പ്രായം ബാഷ്പീകരിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു കണ്ണാടിയാകുന്നു ആ കുട്ടി.എഴുത്തുകാരൻ അയാളെത്തന്നെ കണ്ടുമുട്ടിയതായി വിശ്വസിക്കുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്? ഇല്ലെങ്കിൽ, ഞാൻ കണ്ടുമുട്ടിയത് ആരെയാണ്?

ഇവ്വിധമുള്ള ചോദ്യങ്ങളുടെ ഒരു നീണ്ട നിരയാണ് നൂട്ട്ബൂമിന്റെ ചിന്തകളുടെ സ്വഭാവം. ദൈവങ്ങൾക്ക് മനുഷ്യൻ എന്താണ്? മരിച്ചവരുടെ രാജ്യത്തിൽ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുണ്ടോ? ആയിരം വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്  മരിച്ച ഒരാൾ കഴിഞ്ഞ വർഷം മരിച്ച ഒരാളെപ്പോലെയാണോ? ദൈവങ്ങൾ വായിക്കുമോ?ഒരു വ്യക്തിക്ക് എത്ര നേരം ഒരു കല്ലിലേക്ക് നോക്കാൻ കഴിയും?നിങ്ങൾ ഒരു ദൈവമാണ്, ഞാൻ ഒരു മനുഷ്യനാണ്. അത്, എങ്ങനെ നോക്കിയാലും, സ്ഥിതിഗതികൾ. പക്ഷേ, ഞാൻ എപ്പോഴും അറിയാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന എന്തെങ്കിലും നിങ്ങളോട് ചോദിക്കാൻ എനിക്ക് അനുമതി ലഭിച്ചേക്കാം. ദൈവങ്ങൾക്ക് മനുഷ്യൻ എന്താണ്? മർത്യരായിരിക്കുന്നതിൽ നിങ്ങൾ ഞങ്ങളെ നിന്ദിക്കുന്നുണ്ടോ? അതോ നേരെ വിപരീതമാണോ? ഞങ്ങൾ മരിക്കാൻ അനുവദിച്ചിരിക്കുന്നതിനാൽ നിങ്ങൾക്ക് അസൂയയുണ്ടോ? കാരണം നിങ്ങളുടെ വിധി തീർച്ചയായും അമർത്യതയാണ്, നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ എവിടെയാണെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് അറിയില്ലെങ്കിലും. നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഇനി ആരും സംസാരിക്കില്ല, ഒരുപക്ഷേ അത് വേദനിപ്പിച്ചേക്കാം. നിങ്ങൾ വെറുതെ അപ്രത്യക്ഷമായത് പോലെയാണ്. എന്നിട്ടും, നിങ്ങൾ അമർത്യനാണെന്നത് സത്യമാണെങ്കിൽ, അത് അങ്ങനെയാണെന്ന് ഞാൻ അനുമാനിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ എല്ലായ്പ്പോഴും നിലനിൽക്കണം. നിങ്ങൾ പ്രവചിച്ച ലോകാവസാനം ഇതുവരെ വന്നിട്ടില്ല. നിങ്ങളുടെ ശൂന്യമായ ക്ഷേത്രങ്ങൾക്ക് സമീപം നിങ്ങൾ ദൈവങ്ങൾ താമസിച്ചിട്ടുണ്ടോ?ദൈവങ്ങൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ നമ്മെക്കുറിച്ച് എന്താണ് ചിന്തിക്കുന്നത്? 

ഈ പുസ്തകത്തെ ഒരു പസിൽ എന്ന് പറയുന്നതാവും എളുപ്പമെന്ന് തോന്നുന്നു.ഉത്തരങ്ങളിലൊടുങ്ങുകയല്ല നൂട്ട് ബൂമിന്റെ രീതി.ദൈവം വലിയൊരു കടങ്കഥയായി നിലനിൽക്കുന്നിടത്തോളം ഈ ചോദ്യങ്ങളും നിലനിൽക്കും. പ്രപഞ്ചത്തിലെ ഏതൊരണുവിലേക്കും ശ്രദ്ധകൂർപ്പിക്കുന്ന അസാമാന്യനായ ഒരു ചിന്തകന്റെ രാകി  മൂർച്ചപ്പെടുത്തിയ പ്രജ്ഞ ഈ എഴുത്തിൽ കാണാം. ഭാഷയിലെ സൗന്ദര്യം ആ ചിന്തപോലെ സുന്ദരമാണ്.

സ്നേഹപൂർവ്വം 

UiR