‘എംടിയെ ഒരിക്കലും ഞങ്ങൾ ആരാധിക്കാൻ തുനിഞ്ഞില്ല; അതിനു കാരണമുണ്ട്!’ എംടി പറഞ്ഞ ആ ‘ത്രെഡ്’ മുന്നോട്ടുപോയില്ല

എംടിയെ ഞാൻ ആദ്യം കാണുന്നത് 1968ലാണ്. ജോൺ ഏബ്രഹാമിന് എംടിയെ അടുത്തു പരിചയമുണ്ടായിരുന്നു. ജോൺ ഒരു ദിവസം എന്നോടു ചോദിച്ചു, ‘എംടിയെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?’. ഞാൻ പറഞ്ഞു: ‘ഇല്ല.’ അങ്ങനെ ജോണുമൊത്ത് ഒരു ദിവസം കാഞ്ഞിരപ്പള്ളിയിൽനിന്ന് എംടിയെ കാണാൻ പോയി. ഞാൻ അപ്പോൾ മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ കഥയെഴുതിത്തുടങ്ങിയിട്ട് നാലു വർഷമായിരിക്കുന്നു. 1964ലാണ് എന്റെ ആദ്യകഥ മുഖ്യപത്രാധിപർ എൻ.വി.കൃഷ്ണവാരിയരും സഹപത്രാധിപർ എംടിയും ചേർന്ന് ആഴ്ചപ്പതിപ്പിന്റെ റിപ്പബ്‌ളിക് പതിപ്പിലെ മലയാള കഥയായി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. അതിനുശേഷം എംടിയുമായി കഥകളെ സംബന്ധിച്ച് വല്ലപ്പോഴുമുള്ള കത്തുബന്ധം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.

ജോണും ഞാനും ഉച്ചയ്ക്ക് ആഴ്ചപ്പതിപ്പിന്റെ ഓഫിസിൽ കയറിച്ചെല്ലുമ്പോൾ എംടി സഹപ്രവർത്തകർക്കൊപ്പം ജോലിയിലാണ്. ജോൺ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി. എംടി സന്തോഷപൂർവം ചിരിച്ചു. അൽപസമയം ഞങ്ങൾ കുശലപ്രശ്നങ്ങൾ നടത്തി. ‘ഊണു കഴിക്കാം’ എംടി പറഞ്ഞു. ദരിദ്രരായ ഞങ്ങൾക്കു വളരെ സന്തോഷം. എംടി പോക്കറ്റിൽ തപ്പി. പോക്കറ്റ് കാലി എന്നു മനസ്സിലായി. സഹപ്രവർത്തകരിലൊരാളോടു പൈസ കടംവാങ്ങി. ഞങ്ങളെയും കൂട്ടി ഒരു ബാറിലേക്കു പോയി. വേണ്ടുവോളം ബിയറും ആഹാരവുംകൊണ്ട് സൽക്കരിച്ചു. ധാരാളം വർത്തമാനം പറഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞു.

അടുത്ത കൂടിക്കാണൽ ’71ലായിരുന്നു. കഥാപാത്രങ്ങൾ ജോണും ഞാനും തന്നെ. ഒരുദിവസം ഞങ്ങൾ കോയമ്പത്തൂരിലെ എന്റെ വീട്ടിൽനിന്ന്, തൃശൂർ കറന്റ് ബുക്സിൽനിന്ന് എനിക്കു ലഭിക്കാനുണ്ടെന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചുവശായ റോയൽറ്റിത്തുക പിടിച്ചുപറ്റാനായി പുറപ്പെട്ടു. എന്റെ ആദ്യത്തെ കഥാസമാഹാരം ‘കുന്ന്’ കറന്റ് ബുക്സാണ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. വില, എന്റെ ഓർമ ശരിയെങ്കിൽ, 1 രൂപ 75 പൈസ. എനിക്കു പതിനായിരക്കണക്കിനു രൂപ കിട്ടാനുണ്ടെന്നു ജോണും ഞാനുംകൂടി തീരുമാനിച്ചതിന്റെ ഫലമായിരുന്നു ആ യാത്ര.

കറന്റ് ബുക്സിലേക്ക്, അച്ചടിഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ, മദ്യലഹരിയിലാണ് ഞങ്ങൾ കയറിച്ചെന്നത്. ഉടമ തോമസ് മുണ്ടശ്ശേരി അവിടെയില്ല. മാനേജർ മാത്രമുണ്ട്. ഞാനും ജോണും ഒട്ടും അഭിലഷണീയമല്ലാത്ത രീതികളിൽ പെരുമാറുകയും ഞങ്ങൾക്കിഷ്ടപ്പെട്ട കുറെ പുസ്തകങ്ങൾ ബലമായി എടുത്തുപോരുകയും ചെയ്തു. അവിടെനിന്ന് ഞങ്ങൾ, എന്തിനെന്നറിഞ്ഞുകൂടാ, നേരേപോയത് കോഴിക്കോട്ട് എംടിയുടെ അടുത്തേക്കാണ്. അവിടെയെത്തിയപ്പോൾ ലഹരി ശമിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും റോയൽറ്റി കുടിശ്ശികയെപ്പറ്റിയുള്ള സ്വപ്നം അവസാനിച്ചിരുന്നില്ല. ഞങ്ങളെത്തുമ്പോഴേക്കും തോമസ് തന്റെ സുഹൃത്തായ എംടിയെ ഫോൺ ചെയ്ത് ഞങ്ങളുടെ ചെയ്തികളെപ്പറ്റി പരാതിപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. എംടി ഞങ്ങളിരുവരും കാണിച്ച വിഡ്ഢിത്തത്തെപ്പറ്റി, പുസ്തക വിൽപനയെപ്പറ്റിയുള്ള ഞങ്ങളുടെ അജ്ഞതയെപ്പറ്റി, ഞങ്ങളുടെ പ്രവൃത്തിയുടെ അപമര്യാദയെപ്പറ്റി, ഞങ്ങളെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി.

വീണ്ടും ബിയറും ആഹാരവും വാങ്ങിത്തന്ന്, മടങ്ങിപ്പോകാനുള്ള വണ്ടിക്കൂലിയും തന്ന് ഞങ്ങളെ തിരിച്ചയച്ചു. പക്ഷേ, എംടി ഞങ്ങളെ വിധിച്ചില്ല. ഞങ്ങളുടെ തെമ്മാടിത്തം വച്ച് ഞങ്ങളെ അളന്നില്ല. അത്തരം സ്ഥിരം–സദാചാരത്തിന്റെ ഊരിയ വാൾ എംടിക്ക് എന്നും അന്യമായിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ സാഹസങ്ങൾ ഒരുപക്ഷേ എംടി ആസ്വദിച്ചുവെന്നാണ് എന്റെ അനുമാനം. കാരണം, ഞങ്ങളുടെ ചെയ്തികളെപ്പറ്റി പറയുമ്പോൾ എംടി ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീട് വിശ്രമിക്കാനും കൂട്ടുകൂടാനുമായി വല്ലപ്പോഴും കോയമ്പത്തൂരിൽ വരും. എന്റെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞയുടനെ വീട്ടിൽ വന്ന് എന്റെ ഭാര്യയൊരുക്കിയ ചെറുസദ്യ ആസ്വദിച്ചുകഴിച്ചു. കോടമ്പാക്കത്തേക്കു യാത്രയുള്ളപ്പോൾ എന്നെ നേരത്തേ ഫോൺ ചെയ്ത് അറിയിക്കും. യാത്രാസഹായ സാമഗ്രികളുമായി ജോണും ഞാനും പോത്തന്നൂർ സ്റ്റേഷനിൽ കാത്തുനിൽക്കും. അവ കൈമാറും.

ജോണിനെയും എന്നെയും എംടി ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് ‍ഞങ്ങൾ ചെറുപ്പക്കാരും വായനസ്നേഹികളും കലാസ്നേഹികളുമായിരുന്നു എന്നതുകൊണ്ടു മാത്രമായിരുന്നുവെന്നു ഞാൻ കരുതുന്നില്ല. ഞങ്ങൾ കള്ളനാട്യക്കാരായിരുന്നില്ല (എന്നാണെന്റെ വിശ്വാസം) എന്നതുകൊണ്ടുകൂടിയായിരുന്നുവെന്നു ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഇളയവരായ ഞങ്ങൾക്ക് എംടി നൽകിയ തുല്യതയെ ഞങ്ങൾ ദുരുപയോഗപ്പെടുത്തിയില്ല. സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ചൂഷണം ചെയ്തില്ല. എംടിയെ ഒരിക്കലും ഞങ്ങൾ ആരാധിക്കാൻ തുനിഞ്ഞില്ല എന്നതായിരുന്നു എംടിക്ക് എന്നിലും ജോണിലുമുണ്ടായിരുന്ന വിശ്വാസത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനകാരണമെന്നു ഞാൻ കരുതുന്നു. കാരണം, ആരാധനയുടെ ഉള്ളുകള്ളി എംടിക്കു നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.

പരമു അണ്ണൻ എന്നു ഞങ്ങൾ വിളിച്ചിരുന്ന ശോഭനാപരമേശ്വരൻ നായർ ’90കളുടെ മധ്യത്തിൽ ഒരുദിവസം എന്നോടു പറഞ്ഞു: ‘എടോ, നമുക്കു വാസുവിനെ ഒന്നു കാണാം. ഒരുകാര്യം സംസാരിക്കാനുണ്ട്.’ തൃശൂരിലെ ഒരു ഹോട്ടൽ മുറിയിൽ ഞങ്ങൾ മൂവരും ഇരിക്കുന്നത് ഞാനോർക്കുന്നു. പരമു അണ്ണൻ അന്ന് ഒരു സിനിമയുണ്ടാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുകയാണ്. തിരക്കഥ ഞാനെഴുതണം എന്നാണ് അണ്ണന്റെ ആശയം. എംടിയോടു സംസാരിച്ചപ്പോൾ എംടി പറഞ്ഞുവത്രെ, ‘ഞാൻ പണ്ട് സക്കറിയയ്ക്ക് ഒരു ‘ത്രെഡ്’ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. അതു സക്കറിയയ്ക്കു നന്നായി എഴുതാൻ കഴിയും. എഴുതിക്കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ അതിൽ കൈവയ്ക്കാം’