പൊന്മലമേട്ടിൽ പ്രകൃതിയുടെ ആഴിപൂജ; പുണ്യസന്നിധിയിൽ അഭയജ്യോതിയായി അയ്യൻ; മനംനിറഞ്ഞ് ലോകം വിളിച്ചു, സ്വാമിയേ...

പന്ത്രണ്ടുവിളക്കിന് (വൃശ്ചികം12) ഓച്ചിറയിലേക്ക് തീർഥാടനവും ‘ഷോപ്പിങ്ങും’ ചേർത്തൊരു യാത്രയുണ്ട്, പ്രത്യേകിച്ചും കൃഷിക്കാരുടെ വീടുകളിൽനിന്ന്. കാർഷികോപകരണങ്ങളും വിത്തുവേലികളും സംഭരിച്ചാകും പരബ്രഹ്മസന്നിധിയിൽനിന്നു മടക്കം.

∙ ഏകമുഖ രുദ്രാക്ഷ മുദ്ര ധരിക്കും ഏകാഗ്ര ചിത്തനാം ഗുരുമസ്വാമി

കുറുപ്പുചേട്ടൻ എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്നയാളാണ് ഓർമയിലെ ആദ്യത്തെ ഗുരുസ്വാമി. ഇടതുകണ്ണിനു താഴെയായി എല്ലിന്റെ സന്ധിയിൽ ഒരു ചെറുമുഴയുണ്ട് ഗുരുസ്വാമിക്ക്. നരച്ച സുന്ദരമായ താടി മകരമെത്തുമ്പോഴേക്കും ആ മുഴയെ ‘വന’ത്തിലൊളിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാകും. കെട്ടുമുറുക്കിന് ഒപ്പം എത്താറുണ്ടായിരുന്ന മകനായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലശേഷം ഗുരുസ്വാമി. മടിക്കുത്തിൽ ഒരു കൊച്ചുപിച്ചാത്തിയുമായി കെട്ടുമുറുക്കുദിവസം സന്ധ്യയ്ക്കും വളരെ മുൻപേ ഗുരുസ്വാമി എത്തും. നെയ്ത്തേങ്ങകൾ പിച്ചാത്തികൊണ്ടു സുന്ദരമായി മിനുക്കിയെടുക്കും. 

കെട്ടിലേക്കുള്ളതെല്ലാം  ഒരുക്കാനെടുക്കുന്ന രണ്ടുമൂന്നു മണിക്കൂറിനിടെ മലയാത്രയുടെ അനുഭവകഥകളുടെ കെട്ടഴിയും. ഇടയ്ക്കിടെ അയ്യപ്പ സ്തുതികൾ. കെട്ടുകൾ പൂജിച്ച്, അത്താഴത്തിനു ശേഷം കെട്ടു താങ്ങി യാത്രയാക്കും മുൻപ് സമയം അനുവദിച്ചാൽ പിന്നെയും കേൾക്കാം കൗതുകമുണർത്തുന്ന തീർഥാടനകഥകൾ. പരിസരത്ത് പലേടത്തും വീടുകൾക്കു മുന്നിൽ വാഴപ്പിണ്ടിയും കുരുത്തോലയുംകൊണ്ട് നിർമിച്ച സുന്ദരമായ പന്തലുകളുണ്ടാകും. ചിലേടത്ത് ആഴിയും പടുക്കയും. 

സമീപ സ്ഥലങ്ങളിൽ മലയാത്രയ്ക്ക് വ്രതം നോക്കുന്നവർ മിക്കവരും ഇവിടങ്ങളിൽ ശരണംവിളിയുമായി വന്നണയും. ഗുരുസ്വാമിമാരുടെ രണ്ടു തലമുറ അരങ്ങൊഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പൂജാസാധനങ്ങൾ വിൽക്കുന്ന കടകളിൽ ഇരുമുടിക്കെട്ടിലേക്കു വേണ്ട സാധനങ്ങളുടെ അച്ചടിച്ച നീളൻ പട്ടിക മാറ്റമില്ലാതെ തുടരുന്നു. പ്ലാസ്റ്റിക് കവറിലെ കർപ്പൂരം ഒഴിവാക്കാമോ എന്നു ചോദിച്ചതിന് അടുത്ത തവണ പേപ്പർ കവറിലെ കർപ്പൂരം എത്തിച്ച വ്യാപാരിയോട് മതിപ്പേറുന്നു. തീർഥാടനം തീരാതെ തുടരുന്നു

∙ സംക്രമ ദീപ പ്രപഞ്ചം, മണികണ്ഠ മംഗള ദീപ പ്രപഞ്ചം 

തിരക്കും മറ്റും ഓർക്കുമ്പോൾ, ‘സീസണിൽ ഇനി വേണ്ട’ എന്നു ചിലപ്പോഴൊക്കെ തോന്നുമെങ്കിലും വൃശ്ചികം പിറക്കുമ്പോഴേക്കും ആ തോന്നലൊക്കെ പമ്പ കടക്കുന്നു. എന്താണവിടേക്കു വിളിക്കുന്നതെന്നറിയാതെ വ്രതമുദ്ര ചാർത്താനുള്ള പുറപ്പാട്. ആരെയും തിരിച്ചറിയാത്ത ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ ആരുമല്ലാതെയുള്ള മലകയറ്റം. നീലിമലയിലോ മരക്കൂട്ടത്തോ ശരംകുത്തിയിലോ എത്തുമ്പോൾ കേൾക്കാം നടതുറപ്പിന്റെ അടയാളം. യേശുദാസിന്റെ മനോഹര ശബ്ദം തുടരുന്നു...

‘‘കരീന്ദ്രശൈലജാതബാലസുപ്രഭാതമർച്ചയേ...’’

കഠിനപാതകൾ താണ്ടി, ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ ഞെരുങ്ങി, പതിനെട്ടാംപടിക്കുതാഴെ താഴേതിരുമുറ്റം എത്തുമ്പോഴേ അന്തരീക്ഷം ആകെയൊന്നുലയുന്നു. ആഴി മൂളുന്നു, ആലിലകൾ ഭക്തമനംപോലെ ഉദ്വേഗമേറി ഇളകിയാടുന്നു, അയ്യപ്പഭക്തർ ഉച്ചൈസ്തരം ശരണംവിളിക്കുന്നു. മുന്നിൽ പൊന്നുപതിനെട്ടാംപടി. മുകളിൽ സ്വർണക്കൊടിമരം. അപ്പുറം തത്വമസിപ്പൊരുളിന്റെ ആലയം. നിമിഷനേരത്തേക്കാണ് കൺമുന്നിൽ ആ ദേവൻ. പാദംമുതൽ നാഡീവ്യൂഹമാകെ ആ നിമിഷത്തിൽ കണ്ണിലേക്ക്. കരയുകയല്ല, കണ്ണുനിറയുകയാണ്. അല്ല, മനസ്സുനിറഞ്ഞൊഴുകുകയാണ്:

‘‘അയ്യപ്പാ!’’.

മകരവിളക്കിനു നിന്നാൽ സന്നിധാനമാകെ നിശ്ചലമെന്നു തോന്നുന്ന സന്ധ്യ. എത്രായിരം കണ്ണുകളുടെ കാത്തുനിൽപ്പ്. കാറ്റിലൊരു കൃഷ്ണപ്പരുന്തിന്റെ ചിറകാട്ടം. ആകാശക്കോണിൽ മകരനക്ഷത്രം. പൊന്നമ്പലമേട്ടിൽ ദിവ്യജ്യോതി. അന്തരീക്ഷത്തിലേക്കു കൂപ്പുകൈകൾ. കണ്ടുമതിയാകാതെ എണ്ണമറ്റ കണ്ണുകൾ. ഇലകളിളക്കുന്ന കാറ്റും കടന്ന് ഇത്രയെന്നില്ലാത്ത കണ്ഠങ്ങളൊന്നായി...

‘‘സ്വാമിയേ!’’.

എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് ദേവനുറങ്ങുന്നു. ഹരിവരാസനത്തിന്റെ അനുഭൂതിയിലലിഞ്ഞ് അന്തരീക്ഷവും ഉറക്കത്തിലേക്ക് ...‘‘സ്വാമി ദേവമാശ്രയേ!’’