ഉട്ടോപ്യയിലെ രാജാവ് – സതീഷ് കളത്തിൽ എഴുതിയ കവിത

കറുപ്പും വെളുപ്പും ഇടകലർന്ന കള്ളികൾ;

കുരുക്ഷേത്രയിലെ കളംപോലെ;

അച്യുതമൈതാനം!

വെളുത്ത നിറമുള്ള മനുഷ്യർ;

കറുത്ത നിറമുള്ള മനുഷ്യർ;

കറുപ്പിലും വെളുപ്പിലും

കുതിരകൾ, ആനകൾ, രഥങ്ങൾ.
 

രണ്ടറ്റത്തും

ജാഗരൂകരായ മന്ത്രിമാർ;

ശങ്ക തീണ്ടാതെ, ഗർവ്വോടെ  

രാജാക്കന്മാർ,

'അദൃശ്യരായ സേനാധിപരി' ലുള്ള

അന്ധമായ വിശ്വാസം!
 

ചിലപ്പോളയാൾ,

വെളുത്ത മനുഷ്യനാകും.

ചിലപ്പോൾ കറുത്തവനും.

ഏതായാലും

പടതന്നെ കാര്യം!

ചലനാത്മകമാകുന്ന പടക്കളം;
 

ഒരു സേനാധിപന്‍, 'അയാള്‍';

മറ്റേ ആൾ, 'ആ... ആരോ...',

അയാൾക്കു നിശ്ചയമുണ്ടാകില്ല;

അയാൾക്കതറിയേണ്ട കാര്യമില്ല.

കരുക്കൾ

കുതിക്കാനോങ്ങുമ്പോളയാൾ

പുരയെ മറക്കും;

പിന്നെയല്ലേ, മുന്നിലെ ആളെ!
 

സൂര്യൻ

കിഴക്കോ? പടിഞ്ഞാറോ?

കിഴക്കായാലെന്ത്;

പടിഞ്ഞാറായാലെന്ത്,

അയാൾക്കതുമറിയേണ്ടതില്ല.

കുറുകിയ തടി;

കുനുകുനാ നടത്തം.

അയാളൊരിടത്തിരിക്കുമ്പോൾ

അതാണ്,

ആ നാട്ടിലെ കുരുക്ഷേത്രം!
 

ചുമലിൽ,

പഴയൊരു തോർത്ത്.

അഴികളിൽ, 'കറുപ്പും വെളുപ്പും'

തേച്ചതിന്റെ; ചുമരിൽ,

കുമ്മായമിട്ടതിന്റെ

വള്ളികളും പുള്ളികളും ഗന്ധവുമുള്ള,

മുഷിഞ്ഞ തോർത്ത്!          

അരയ്ക്കുക്കീപ്പോട്ട്,

മുക്കാലിഞ്ചിറക്കത്തിൽ ലുങ്കി;

അരയ്ക്കു മേലോട്ട്, ശൂന്യത!
 

മടിക്കുത്തിലൊരുക്കെട്ടു

മഞ്ഞ കാജാ, തീപ്പെട്ടി.

കത്തിച്ചതു കെട്ടതോ;

കത്തിക്കാൻ മറന്നതോ,

ഒരു ബീഡിമണം

ചെകിടിൽ സ്ഥിരതാമസം.
 

ചുണ്ടിലെരിയുന്ന ബീഡിയേക്കാൾ

ചൂണ്ടാണിക്കടിയിൽ ഞെരിയുന്ന

ബീഡിക്കുറ്റിയാണ്,

എതിരാളിയെ

ഞെരിപ്പിരിക്കൊള്ളിക്കാറുള്ളത്. 
 

അയാളുടെ സൂര്യൻ  

ഉദിച്ചിരുന്നതും അസ്തമിച്ചിരുന്നതും

അവിടെയായിരുന്നു;

അയാളുദിച്ചതും അസ്തമിച്ചതും

ആ നാട്ടിലായിരുന്നു,

ശങ്കരയ്യ റോഡിൽ;

ചതുരംഗചേകവരുടെ സ്വപ്നഭൂമിയിൽ!
 

'ജയം...',

അങ്ങനെയൊന്നില്ലായിരുന്നു,

അയാൾക്ക്; 

രണ്ടായാലും,

ഒരേ നിറമുള്ള

ഒരു കരുവായിരുന്നു അയാൾ;

ആരും പഠിച്ചു പോകുന്ന,

ആരെയും പഠിപ്പിക്കാത്ത

ഗുരുവായിരുന്നു!
 

അയാളുടെയുള്ളിൽ

വരഞ്ഞുക്കിടന്നിരുന്ന

കള്ളികളിലെ പോടുകളിലൂടെ

ഊർന്നിറങ്ങിയ പടയോട്ടക്കാർക്കയാൾ

രാജാവായിരുന്നു;

അവരുടെ രാജാവ്!

'ഉട്ടോപ്യയിലെ രാജാവ്!!' 

കളപ്പുരയ്ക്കൽ വാസു!!! 
 

(തൃശ്ശൂരിലെ ആദ്യകാല ചെസ്സ് കളിക്കാരനായിരുന്ന കളപ്പുരയ്ക്കൽ വാസുവിനെകുറിച്ച്.)