ചിത്രലിപികൾ – വേണു നമ്പ്യാർ എഴുതിയ കവിത

മഹാകാലലോകത്തിന്റെ

ഇന്ദ്രിയസംവേദനലഹരിയുടെ

മുഷിച്ചിലിൽ ഞാൻ

പാതാളമായ പാതാളം തൊട്ട് 

സ്വർഗ്ഗമായ സ്വർഗ്ഗം വരെ

സ്വയം എന്നെ തേടാനിറങ്ങുന്നു

തകർന്ന ചിത്രലിപികളെ 

തോന്നിപ്പിക്കുന്ന നക്ഷത്രങ്ങൾ

തൂക്കിയിട്ടുള്ള ഒരു പ്രാക്തനഗുഹയിൽ

നിന്നെ കണ്ടെത്തുന്നു
 

നിന്റെ മാദകലഹരിയിൽ മുഗ്ദ്ധനായി

ഞാൻ എന്നെ വിസ്മരിക്കുന്നു

നിന്റെ വർണ്ണദൃശ്യങ്ങളിൽ

ഞാൻ അന്ധനാകുന്നു

നിന്റെ സ്വരലയത്തിൽ

ഞാൻ ശ്രവണാന്ധതയ്ക്കിരയാകുന്നു

നിന്റെ കൊലുസ്സിലും അരഞ്ഞാണത്തിലും

ഞാൻ സ്വർണ്ണഖനിയെ വിസ്മരിക്കുന്നു
 

ഞാൻ തന്നെയൊ നീ

നീ തന്നെയൊ ഞാൻ

എന്ന ചിന്തയ്ക്ക് അവധി കൊടുത്ത്

വിഷസർപ്പമെത്തയിൽ

നിന്റെ ചുംബനദംശനങ്ങളേറ്റ്

ഞാൻ മരണവെപ്രാളം കൊള്ളുന്നു
 

എല്ലാം എല്ലാമായ ഞാൻ 

ജീവനെ വെടിഞ്ഞ്

വീണ്ടും അങ്കുരിക്കുവാൻ

സസ്യ പ്ലവകങ്ങൾ പിന്നിട്ട്

കടലിന്റെ അടിത്തട്ടിലുള്ള

ഉപ്പുമണ്ണിലേക്കാഴുന്നു
 

കടലിന്റെ ആഴത്തിൽ

തകർന്ന ചിത്രലിപികളെ 

തോന്നിപ്പിക്കുന്ന നക്ഷത്രങ്ങൾ

പ്രകാശിക്കുന്ന പവിഴപുറ്റിന്റെ

തിളക്കം പരന്ന ഗുഹയിൽ

ഒരു ജലകന്യകയുടെ വേഷത്തിൽ

നീ എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നു
 

നിന്റെ സ്നേഹാർദ്രമായ

സാഗരനിസ്സംഗത

എന്റെ രതിമോഹങ്ങൾക്ക്

തടയിണയിടുന്നു

സ്വപ്നരഹിതമായ ദിവ്യനിദ്ര തന്നെ

ഉണർവ്വായി തഴുകുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ 

എന്റെ ശിരസ്സും കൈകാലുകളും

നിന്റെ പ്രചണ്ഡശൂന്യതയ്ക്കു ചുറ്റും

ഉന്മാദത്തിൽ നടനം ചെയ്യുന്നു!