Activate your premium subscription today
ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയെ പോലെ അവളുറങ്ങുന്നതും നോക്കി ഞാൻ കാറോടിച്ചു. കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ അറിയാതെ മയങ്ങിപോയിരുന്നു. പിന്നെന്തു സംഭവിച്ചതൊന്നും അറിയില്ല. എതിരെ വന്ന ട്രക്കിൽ കാർ ഇടിച്ചതൊന്നും ഓർമ്മയിലില്ല. മനസ്സിന്റെ സമനിലതെറ്റി ഓർമ്മയിലാതെ എത്രയോ ദിനങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു.
കാലമത്രയും കഴിഞ്ഞിട്ടും മണ്ണിലേക്കലിഞ്ഞു ചേരാനുള്ള മഴത്തുള്ളിയുടെ മോഹം പോലെ ഞാൻ നിനക്കായി കാത്തിരുന്നു എത്രയെന്നറിയില്ല, കാത്തു നിന്ന് മുഷിഞ്ഞ ഞാൻ പറഞ്ഞു മരണമേ... നീയെത്തും വഴികളിൽ കാത്തു നിൽപ്പുണ്ട് ഞാൻ– നീ കാണാത്ത പിടച്ചിലുകളുമായി
മറവിയിലേക്കുള്ള ദൂരം, എന്നിൽ നിന്നും നിന്നിലേക്കുള്ളതും, പിന്നെ നാം മറക്കാനും വെറുക്കാനും ശ്രമിക്കുന്ന ദൂരം, ഓർമകളുടെ മരണം, എന്റെ മുന്നിലൂടെ നീ നടന്നു നീങ്ങുമ്പോൾ തിരിച്ചറിയാനാകാത്ത നിന്റെ മുഖം. എന്നെയറിയാത്ത ഞാൻ! രാത്രി ഉണർന്നാൽ ഇനിയും എഴുതാം, കണ്ണട ഊരാതെ ഉറങ്ങാം, കണ്ണിമ മായാതെ മയങ്ങാം,
നവരാത്രി ദിനത്തിലെൻ മനസ്സിൽ ദേവീ നിൻ ദിവ്യരൂപം തെളിഞ്ഞു ആരാധ്യദേവിയുടെ പൊന്മുഖത്തിൽ ദിവ്യപ്രഭ പൊട്ടി വിടർന്നു... വിശ്വബീജാക്ഷരമായ നീയെന്നുടെ ഹൃദയമാം ക്ഷേത്രത്തിൽ ഹൃദ്യമാം വരികളാൽ ഉത്സവം നടത്തുമ്പോൾ എൻ നാവിൽ കാവ്യസുഗന്ധ സുധ നിറയ്ക്കു. എൻ വിരൽത്തുമ്പു പിടിച്ചെഴുതിക്കുന്ന നിന്നെക്കുറിച്ചു നീ തന്നതു
സ്വർഗ്ഗലോകം നിങ്ങൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ? ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്.. സ്നേഹ വ്യാധിയാൽ ബാല്യത്തിലേക്ക് തെന്നിവീണ - പൈതലുകളാൽ - കളങ്കമറ്റ ഹൃദയങ്ങളുടെ പറുദീസയാണവിടം.. കുറിയകവാടത്തിനപ്പുറമാഭൂവിൽ കുളിരും, സുഗന്ധവുമണിഞ്ഞ - മാരുതൻ നാസനാഴിയെ ഉന്മാദമാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു, വിശുദ്ധർ തെളിച്ചു വളർത്തിയ മരങ്ങളാണത്രെയവിടെ
ഏതോ ഇരുണ്ട പാതയിലൂടെ ഞാൻ അതിവേഗം സഞ്ചരിക്കുന്നു. ചെകിടടക്കുന്ന ശബ്ദം. ഞാൻ എന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലേ അല്ല. ബെല്ലും ബ്രേയ്ക്കും ലൈറ്റും ഇല്ലാത്ത പാച്ചിൽ! എങ്ങോട്ടാണെന്നറിയണമെന്നുണ്ട്; പക്ഷേ അതിന് ഒരു വഴിയുമില്ലെന്ന തോന്നൽ. ഈ യാത്രയിൽ ഞാൻ ഒറ്റക്കല്ല – ആയിരക്കണക്കിന് ആളുകളും ജീവജാലങ്ങളുമുണ്ട്. ആരും പരസ്പരം
കാണുവാൻ തോന്നുന്നു ഒന്ന് കാണുവാൻ തോന്നുന്നു ഓര്‍മ്മകൾക്കപ്പുറത്തു നിന്നൊരു ഖനിതുരന്നു നിന്നെ പുണരാൻ തോന്നുന്നു കണ്ണുകളുടെ കടലാഴങ്ങളിൽ കരുതലായി നിന്റെ പ്രണയം അസ്തമയസൂര്യനൊപ്പം താഴ്ന്നിറങ്ങുന്നത് നിന്നിലേക്കുള്ള എന്റെ പ്രയാണങ്ങൾ പറയാനുള്ളതെല്ലാം എന്റെ ഭ്രാന്താണെന്ന് എനിക്കറിയാം കൊട്ടവഞ്ചിയിലെ
ഞാനൊരു അഭിനേത്രി... എത്രയെത്ര വേഷങ്ങൾ അണിയണം ഞാൻ നിൻ നേത്രങ്ങളാണെൻ ആടയാഭരണങ്ങൾ സന്തോഷാശ്രുക്കളായി ഒഴുകുമ്പോൾ ഞാൻ വജ്രം പോലെ തിളങ്ങി കവിൾത്തടം മനോഹരമാക്കും സ്നേഹത്തിൻ നൈർമ്മല്യത്തിൽ എന്നിൽ നിൻ രൂപം തെളിഞ്ഞു കാണാം.. ചങ്കു പൊട്ടി നീ കരയുമ്പോൾ ഞാൻ കടൽജലത്തിൽ ഉപ്പുമായി മലവെള്ളപ്പാച്ചിലായി നിന്റെ
എന്റെ ഓർമ്മകളെ സൂക്ഷിച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്ന ഒരിടമുണ്ട്, പതിനേഴാം നമ്പർ സെല്ലിൽ. അവിടെ, ഞാനും എന്റെ ഓർമ്മകളും ജീവിക്കുന്നു. ഓർമ്മകൾക്കൊപ്പമാണോ ഞാൻ; എനിക്കൊപ്പമാണോ ഓർമ്മകളെന്നറിയില്ല. എനിക്കതറിയേണ്ട കാര്യമില്ല; ഞാനവയെപ്പറ്റി ആരോടും പറഞ്ഞിട്ടുമില്ല. ഞാൻ മഖ്ഫി. അവർ പറയുന്നത്, ഞാനെപ്പോഴും
പെരുകി വരുന്ന ഇരുട്ടിന്റെ കോളാമ്പീലൊട്ടി മഗ്‌രിബ് ഭീതിയുടെ മരച്ചില്ലകളിൽ ചിറകൊതുക്കിത്തുടങ്ങി. പേരക്കിടാങ്ങൾ ഓരിയിട്ട് വല്ലിമ്മാന്റെ കാതിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു. നടു വളഞ്ഞ് ഊന്നുവടിയിൽ കയറി അടുപ്പിലേക്കവർ വെന്തു തുടങ്ങി. നിസ്കാരമുറീന്ന് ഉമ്മാന്റെ തസ്ബീഹ് മസാലച്ചൂരായുയർന്ന് മൂക്കിൽ തട്ടി. ജീവൻ വച്ച്
എനിക്കും രേണുകക്കും ഈ ബന്ധം ഇഷ്ടമാണ്. അമ്മയുടെ അല്ലാതെ മറ്റാരുടെയും അനുവാദം എനിക്കിതിന് ആവശ്യമില്ല. അമ്മയെ ഒറ്റക്കാക്കിപ്പോകാൻ ഞങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടവുമല്ല.
ഓപ്പറേഷന്‍ തിയേറ്ററിന്‍റെ വാതില്‍ തുറന്ന് വെളുത്ത് മെലിഞ്ഞ ഒരു നഴ്സ് വന്ന് സുബ്രമണ്യനോട്‌ പറഞ്ഞു: “ഇടത്തേ ചുമലിന്‍റെ എല്ല് പൊട്ടീട്ടുണ്ട്. അതിപ്പോ പ്ലാസ്റ്ററിടും. അതല്ല പ്രശ്നം. ആള്‍ടെ നട്ടെല്ലിന്, വീഴ്ചയില്‍ കാര്യമായിട്ടെന്തോ പറ്റിയിട്ടുണ്ട്. സംസാരിക്കുന്നതൊന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല.
ഉമ്മ പോയതിൽ പിന്നെ ഒരു സ്നേഹം വിട്ടുപോയതിന്റെ വിങ്ങൽ ഇന്നും മാറിയിട്ടില്ല ഇന്നേക്ക് ഒരു ദിവസം മാത്രം പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു.. വീടിന്റെ മുറ്റത്ത് വീണു കിടന്ന പച്ചിലകളെല്ലാം ഉണങ്ങിയിരിക്കുന്നു ഇത്രയും ദിവസം പുകഞ്ഞ് കത്തുന്ന അടുപ്പിലേക്ക് അന്നത്തിനുവേണ്ടി കലം വെക്കുമ്പോൾ കിഴക്ക് നിന്ന് അടിച്ച
മഞ്ഞുറഞ്ഞു കാഴ്ച മങ്ങുന്ന ഡിസംബറിന്റെ വെളുപ്പിലും നൂലിന്റെ നാരു പൊങ്ങിയ കരിമ്പടം ചുറ്റി അവരുണ്ടാകും ട്വന്റി ഫോർ ഹവറും ഡ്യൂട്ടിയുടെ സിഗ്നൽ കെടാത്ത പെട്രോൾ പമ്പിന്റെ മൂക്കത്തു ചൂരും ചുമന്നു നിൽക്കുന്ന ഒരു കച്ചവടക്കാരി വെയിലിറങ്ങും മുമ്പേ പണി തുടങ്ങും രണ്ടു കയ്യിലും പ്രതീക്ഷയുടെ ആവി പറക്കുന്ന കേരളാ
അവസാന അത്താഴരാവിൽ ഞാൻ സസന്തുഷ്ടനായിരുന്നു. പതിവിനു വിപരീതമായി ഉപ്പ പുറത്തേക്കെങ്ങും പോയതേയില്ല.. രാവിലെ തന്നെ കടക്കാരുമായി കലഹിക്കുന്ന ഉമ്മയെയും കണ്ടില്ല.. പകലു മുഴുവൻ ഞാനും അനിയനും ഉപ്പയോടൊത്ത് പല കളികളും കളിച്ചു.. സ്കൂളിൽ വരേണ്ടെന്ന് ടീച്ചർ പറഞ്ഞതിനു ശേഷം ഉപ്പയില്ലാത്ത ദിവസങ്ങൾ ബോറടിയാണ്...
നിണം വാർന്നൊഴുകുന്ന എൻ ഹൃദയത്തിൽ നിന്നെനിക്കേത് ജൻമത്തിൽ സാന്ത്വനം... ദിനമെങ്ങും ഞാൻ വാർക്കും കണ്ണീരിൻ കനലുകൾ.. ഊതി കെടുത്താൻ ആവുമോ... ഒരു നേർത്ത മഞ്ഞുകണമെങ്കിലും കുളിരിന്റെ നിശ്വാസം എന്നിലുതിർത്തെങ്കിൽ... തിമിർത്തു പെയ്യുന്ന മഴയിലേക്ക് ഞാൻ.. ദയനീയതയോടെയൊന്നു നോക്കി.. തുള്ളി ചിരിക്കുന്ന ഭൂമിയെ ഞാൻ
ഇളകികൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇലതുമ്പിൽ ചേർന്നിരിക്കുന്ന നീർത്തുള്ളിയെപ്പോലവൾ സന്താപങ്ങളും സന്തോഷങ്ങളും ഒരേപോലെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നവൾ ചെറുകാറ്റിലുലഞ്ഞുവീണും നിയന്ത്രണങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്നും വസിക്കുന്നവൾ പെയ്തുതോർന്നാലും ഉള്ളിലുറവകളെ കാലത്തിന്റെ തിരുശേഷിപ്പുകളിൽ ഭദ്രമായടക്കം ചെയ്യപ്പെടുന്നവൾ സ്ഫടികം
വിണ്ണിലെ നക്ഷത്രങ്ങളുറങ്ങീ കുളിരുമായ് എത്തിയ പൂങ്കാറ്റുമുറങ്ങീ ഇരുളിനെനോക്കീ മയക്കം വരാതെ ഞാനെൻ ചിന്തയുമായ് കിടപ്പവേ ഒരു ചെറുതെന്നലെന്‍ കവിളില്‍ തഴുകി ഒരു ചെറു മോഹമെന്‍ കരളില്‍ ഒഴുകി തുളസിക്കതിര്‍ മണവുമായ് മധുരം കിനിയും പുഞ്ചിരിയുമായ് നിൻ പ്രേമകാളിന്ദി തന്നിലെൻ മാനസം നീന്തിതുടിക്കുന്നു.......
ഇലഞ്ഞിപ്പൂക്കൾ കൊഴിയുമാ അമ്പലമുറ്റത്തിനരുകിലെ കാവിൽ വിളക്കുവയ്ക്കുവാനെത്തിയ സന്ധ്യകൾ തൊടുവിച്ച സിന്ദൂരക്കുറിയിന്നോർമ്മയായ് നാഗക്കളങ്ങളും സർപ്പം പാട്ടും ഇന്നലേകളുടേതു മാത്രമാകവേ ഉടുക്കിലുണരും നാദപ്രപഞ്ചവും തോറ്റം പാട്ടുകളും അങ്ങകലേ കേൾക്കുന്നുവോ അന്യമായ് തീർന്നൊരാ വയലേലകളിൽ കൊയ്ത്തുപാട്ടിൻ
ഗിരിശൃംഗങ്ങളില്‍ മാത്രം വിടരുന്ന പുലര്‍കാലങ്ങള്‍ മാറ്റൊലികളില്‍ സ്വരരാഗ മൗന ധാര മൂടി വച്ച ഹിമപാതങ്ങള്‍..... പ്രദോഷം ഗായത്രികള്‍ മൂളുന്ന ഗ്രീഷ്മം ഉളിയില്‍, ഉഷസ്സിന്‍റെ ഉടലില്‍, ഉയരുന്ന നാദ വീചികള്‍, നിങ്ങളുടേതു മാത്രം........ സുഷുപ്തിയിലാണ്ട സ്മരണകള്‍, നിശ്ചേതനമായ ഇന്നലെകള്‍, ഉണര്‍വില്‍,
വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപേ ഏതോ പുകമറയിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതായൊരാളിന്റെ രൂപസാദൃശ്യമുള്ളയാളെയാണ് പുണ്യഭൂമിയിലെ ദൃശ്യത്തിൽ കണ്ടതെന്നുള്ള തോന്നലിനു പിന്നാലെയാണ് ഇങ്ങോട്ടേക്കു തിരിച്ചത്. നാൽപതു തികഞ്ഞ വിധവയ്ക്ക് തീർഥാടനമെന്ന് പറഞ്ഞിറങ്ങാൻ തടസമേതുമില്ലല്ലോ.
അറവാളിൻ ധാർഷ്ട്യ ഗർജ്ജനം നിലച്ചു അതാ മണ്ണിൽ പതിച്ചു നിസ്സഹായ, എൻ പ്രിയ, മുത്തശ്ശി തേക്കിൻ മരം... എത്രയോ, തലമുറ കടന്നു പോയ്, ശുദ്ധ വായുവിൻ ഊർജജം പേറി, മുത്തശ്ശിതലോടലിൽ എത്രയോ ജന്മങ്ങൾ പൂത്തു തളിർത്തു. അമ്മ തൻ പേറ്റുനോവും, അപ്പന്റെ വ്യഥകളും ഉൾക്കൊണ്ട്, തണലേകി എത്ര നാൾ താങ്ങായവൾ! പിഞ്ചുപൈതങ്ങൾ,
തീരാത്ത ദാഹം പോലെ തോരാതെ പെയ്തു കരിമുകിൽ മൂളാത്ത വീണ പോലും മൗനം വെടിഞ്ഞു പാടി.... "പ്രണയ മധുരമാമൊരു ഗീതകം..!!" അകലെ, ഇലകളുലയുമൊരു മര്‍മ്മരം പകലിന്‍, പവിഴമുതിരുമതിമോഹനം കാലമെഴുതുമരിയ കാവ്യമതിസാരസം നാവിലുണരുമമൃതഗതി ശ്രുതിസാഗരം..!! കനവിലൊഴുകിയെത്തി,നിന്റെ- കവിതപാടും നിഴലലകള്‍... കദനം ദൂരെ
സാമൂഹിക അക്ഷരക്കൂട്ടുകളാൽ എഴുതപ്പെട്ട ജീവിത ശാസനകൾ ആത്മാവിന് നൽകുന്ന ആനന്ദമെത്ര ..? ഇച്ഛകളെ മാറ്റിയെടുക്കാനായ് മന്ത്രമുപദേശിക്കുന്നവർ ഇച്ഛാനുസരണം ജീവിക്കുന്നതിൽ തെറ്റുകാണുന്നതെന്തിന് ..? ദൈവേച്ഛ .. മനുഷ്യന്റേതിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമാകപ്പെടുമ്പോൾ കാരണക്കാരൻ ദൈവമോ മനുഷ്യനോ..? ദൈവമെങ്കിൽ..
കോവിഡ് തുടങ്ങി കഴിഞ്ഞ എട്ട് മാസമായി ഫോൺ റീചാർജ് ചെയ്യേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല. എല്ലാ മാസത്തിന്റെയും തുടക്കം ഫോണിൽ തനിയെ റീചാർജ് ചെയ്ത സന്ദേശം വരും. ഒരു മാസം ഉപയോഗിക്കാനുള്ള ഇന്റർനെറ്റ്‌ ഉൾപ്പടെ. വീട്ടിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരേ ഒരു ഫോൺ സതീശന്റെയാണ്. ഇതേ പ്രതിഭാസമാണ് ഉണ്ണിയുടെ ഫോണിനും.
പ്രിയേ, പ്രണയമേ... നിന്നണിവയറിൻ ചുഴിയിൽ ജന്മംകൊള്ളാനൊരു പ്രണയം തരൂ; നിന്നിലൊരു ചെന്താമരയായ് വിടർന്നു നിൽക്കാനൊരു ജന്മം തരൂ. നിന്റെ തളിർമെയ്യിനു കുളിരാറ്റാൻ ചെറുസൂര്യനായുദിക്കാം ഞാൻ; നിന്നിടനെഞ്ചിൽ ചന്ദനം തൊടാനൊരു പൂർണ്ണചന്ദ്രനായണയാം ഞാൻ. പ്രണയത്തിന്റെ നിണമിറ്റും നിന്റെ ചൊടികളാലൊരു രണകാവ്യമെഴുതൂ;
ഗജമുഖനെപ്പോലെത്തന്നെ ഒറ്റയാനായിരുന്നു കരിവദനനും. പക്ഷേ അവന്റെ അമ്മ മരിക്കുമ്പോൾ തെക്കു നിന്നൊരു ഉയിർഛേദം അന്വേഷിച്ചു വരുമെന്ന സൂചനയൊന്നും അവന് കൊടുത്തിരുന്നില്ല. ജന്മം നൽകിയ ആനക്കമ്പക്കാരൻ പാപ്പാൻ തന്റെ അമ്മയെ ചതിച്ചതാണെന്ന ഒരു സൂചനയും
നഷ്ടങ്ങൾ ഓർമ്മകളുടെ പാതിചാരിയ വാതിലുകൾ അനുവാദമില്ലാതെ തുറന്നകത്തു കയറി കൺചിമ്മുമ്പോൾ ഞാനെന്റെ കണ്ണുകൾ പതിയെ അടയ്ക്കാറുണ്ട് ഇനിയുമെന്തിനാണെന്നറിയാതെ. ചിന്തകൾ മോഹങ്ങളുടെ ചിറകേറി പറക്കുമ്പോൾ ഞാനെന്റെ ചിന്തകൾക്ക് വാൽക്കണ്ണാടികൾകൊണ്ട് അരികു തീർക്കാറുണ്ട് മോഹങ്ങളിൽ ഞാനെന്നെ മറക്കാതിരിക്കാൻ. ചിരികളുടെ
ജപപുണ്യനിറവോടെ കണികാണും ഗിരി- തന്നിലുദയാമൃതം ചൊരിയും കരുണാംബേ ശ്രീരാഗശ്രുതിയോലും മഞ്ഞിന്റെയുള്ളിലും കലതന്റെയല നൽകും മൂകാംബേ നിലവിന്റെ നിലതന്നിലറിയാതെ പൂവിടും കനവിന്റെയംഗം നീ പകരില്ലയോ, വരും ജന്മനാളുകൾ സാന്ദ്രമായ് കൈതൊഴു- മറിവിന്റെ കേദാരം നീയല്ലയോ. മറനീക്കി നീതരും നറുംപാൽ കുചാമൃതം നുകരുന്ന നാവിലെ
ശൂന്യാകാശത്തിന് താഴെ പരന്ന് കിടക്കുന്ന ശ്മശാന ഭൂമിയിൽ... മൗനം വാചാലമാക്കുന്ന നിങ്ങൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ? മനുഷ്യരെ പൂത്തിവെയ്ക്കാൻ കുഴിവെട്ടവേ മണ്ണിനേറ്റ മുറിപാടുകളവിടെ നിങ്ങൾക്കു കാണാം.. നോക്കൂ, കൊത്തുപണികളാൽ അലങ്കൃതമായ കല്ലിനു കീഴെ ആറടി മണ്ണിൽ അഭയം തേടിയവരെ അവിടെ കാണുന്നില്ലേ ! എന്നിട്ടും ജീർണ്ണിച്ച
ദേവീമഹാത്മ്യമൊരു പുണ്യ സാഗരം അതിൽ നീന്തി തുടിച്ചു നടക്കുന്നൊരു പരൽ മീനാണെങ്കിലും അതിൽ അതീവ സംതൃപ്തയാണിന്നു ഞാൻ. അറിവിലും ഭക്തിയിലുമുള്ളൊരു താൽപര്യം നാൾക്കു നാൾ വർധിച്ചിടട്ടെ എൻ ചിത്തത്തിൽ പാരിൽ നിറഞ്ഞാടുന്ന ജഗദംബികേ എന്നുടെ ചിന്തയിൽ ചാർത്തട്ടെ സിന്ദൂരം. വിസ്മയ ബീജാക്ഷരങ്ങൾകൊണ്ടു മന്ത്രമാല
ഉഴിച്ചിലൊക്കെ കഴിഞ്ഞു, വീണ്ടും ഷർട്ട് ധരിക്കുമ്പോൾ ആണ് അയാൾ കീശയിലേക്ക് നോക്കിയത്. ബാക്കി പത്തുരൂപയിൽ കൂടുതൽ തന്നിരിക്കുന്നു എന്ന് അപ്പോഴാണ് അയാൾ തിരിച്ചറിയുന്നത്. തീർച്ചയായും അദ്ദേഹത്തിന് തെറ്റിയിരിക്കണം. പാവം, ഇന്ന് കാലത്ത് വിറ്റ ചായയുടെ കാശെല്ലാം തനിക്ക് തന്നിരിക്കുന്നു.
തിങ്കളാഴ്ച ജോൺസൺ മാഷിന്റെ ക്ലാസ്സ് തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും രവി തന്റെ ആശയങ്ങൾ ഒരു പേപ്പറിൽ പകർത്തി മാഷിനെ ഏൽപ്പിച്ചു. മാഷ് വളരെ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം വായിച്ചശേഷം അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു പറഞ്ഞു "നീ സമൂഹത്തിൽ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്ന വലിയൊരു വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ ഉടമയായി മാറും. ഈ ഊർജ്ജം എപ്പോഴും കാത്തു സൂക്ഷിക്കുക".
അവിടെ എത്തിയപ്പോൾ, ഫ്ലാറ്റിന്റെ മുൻപിൽ ഒരു കസേരയിൽ എന്നെയും നോക്കി അതെ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളും വിടർന്ന ചിരിയുമായി അമ്മ ഇരിക്കുന്നു. ഓടിച്ചെന്ന് നീട്ടിപിടിച്ച അമ്മയുടെ കയ്യിൽ ഉമ്മവച്ചപ്പോൾ അറിയാതെ നിറഞ്ഞ കണ്ണിൽ നിന്നും അടർന്നു മാറിയ നീർതുള്ളി
‘വേഗം ഒന്നു വേഗമാകട്ടെ’ യെന്നു ചൊല്ലാത്തവരില്ലാത്ത കാലമായ്! ശരവേഗത്തില്‍ പായും മനവും, അതിന് പിന്നാലെ പായും തനുവും, ക്ഷണികമെന്നോര്‍ക്കാതെയീ ജീവിതയാത്രയില്‍, തേടുവതെല്ലാം, നേടിയതെല്ലാം, കൊണ്ടുപോകാനശക്തനായ് വെറുംകയ്യോടെ നില്‍ക്കും, പോകാനൊരുങ്ങിയോരാത്മാവായ് മാനവന്‍..! ചക്രമെന്ന വേഗചാലകം
പോയിടാം ഇരുണ്ട പാതയിലൂടെ ചിതറി വീഴുന്നൊരു ഓർമ്മതൻ നക്ഷത്രകൂട്ടങ്ങളെ ഭാരമായ് തലയിൽ പേറി കനമൊത്ത കാലുകൾ വലിച്ച് വെച്ച് ഒരിത്തിരി വെട്ടത്തിൻ മേൽ കണ്ണയച്ച്, നടന്ന് പോകവേ മരണത്തിൻ ഗന്ധത്തെ വഹിച്ചുകൊണ്ടരികിലെത്തിയൊരു മന്ദമാരുതനെ തോൽപ്പിക്കാനാകാതെ, വേദനകളുടെ ഭാരത്താൽ വീണുപോകുന്നു ഞാൻ
നിന്നെ എഴുതുമ്പോൾ എന്റെ മഷിക്കൂട്ടിന് അണയാത്തൊരാത്മ പ്രവാഹമുണ്ടായിരുന്നു ഉയർന്നു പൊങ്ങിയ തിരമാലകളെന്നെ അനന്തമാം ആഴിക്കകത്തേക്കെടുത്തു വിടർന്നു ചിമ്മിയ താരഗോവണികൾ മുകിൽക്കനവിൻ വാതിൽ തുറന്നു നിനവ് നെയ്ത സ്വപ്നമയൂരം നീയായി നിറഞ്ഞാടി തിമിർത്തു പറയാതെ പോയ മൗനത്തിൽ ഒരു നൂറു കുയിലിന്റെ രാഗം നിറഞ്ഞു
വരണ്ടുണങ്ങിയ ജീവനറ്റ വാക്കുകൾ കോറിയിടാൻ പുസ്തകത്താളുകൾ ഇന്ന് മതിയാവില്ല; കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ അശ്രുവിൽ ഒരഭിഷേകം നടത്തുവാൻ ഇന്ന് ഒരു കൈലേസ് ഒതുക്കിപിടിച്ചിടുന്നു. കാർമേഘം മൂടിയ ബുദ്ധിമണ്ഡലം പെയ്യുവാനിന്നൊരു നിലം പോലുമില്ല പറ്റി നിൽപാൻ ഒരു ചുമലുമില്ല ഉണ്ടെന്ന തോന്നലൊരു മിഥ്യാകൃതി.. കോർത്തുപിടിച്ചിരു
രണ്ടാനമ്മ വന്നതോടെ അച്ഛനിൽ മാറ്റങ്ങൾ വന്നു തുടങ്ങി. തന്നിൽ നിന്നും ഒരു അകൽച്ച. ആ ഭീകര രൂപിയാണെങ്കിൽ അവനെ ഒരു ശത്രുവിനെ കാണുന്നപോൽ ആണ് നോക്കിയിരുന്നതും, പെരുമാറ്റവും. ദിവസം കഴിയുന്തോറും ആ സ്ത്രീയുടെ യഥാർഥ സ്വഭാവം പുറത്തു വരാൻ തുടങ്ങി.
അയാൾ ഒരു ജനപ്രിയ എഴുത്തുകാരനായിരുന്നു. അയാളുടെ കൃതികൾ സമൂഹത്തിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്നു. പക്ഷേ, ഒരു ദിവസം, ഒരു യുവ വായനക്കാരൻ അയാളെ ചോദ്യം ചെയ്തു. "നിങ്ങൾക്ക് കഥ എഴുതാൻ അറിയുന്നില്ല,"
മഴത്തുള്ളികൾ നഗ്നരാവുന്നത് മണ്ണിനാഴനദികളിലാണ്. വേരുകൾ ഒളിച്ചുകളിയ്ക്കുന്നതും. കുന്നുകൾ പരസ്പരം കാണാത്ത പുഴവക്കിൽ പാതിവിളിച്ചൊരു പ്രാർഥനയൊഴുകിയെത്തുന്നത് നീലസമുദ്രത്തിൽ. കളിമണ്ണിൽ അലിഞ്ഞുപോയ പ്രണയപ്പരൽ കരയുടെ കൈയ്യിൽ വരച്ച ഉടലിന് മേഘരൂപസൗന്ദര്യം. മഷികൊണ്ട് കിനാവുവരച്ച ചുവന്നയാകാശം രാത്രിയിൽ
ആകാശ തീരത്തു സങ്കടക്കാഴ്ച്ചയായ് കണ്ണുനീർ തൂകി പിരിഞ്ഞു പോകുന്നൊരു സൂര്യനെ കൈ വീശി യാത്രയാക്കുമ്പോൾ സന്ധ്യയുടെ കണ്ണിലും കണ്ണു നീർത്തുള്ളികൾ.. ഇടവിടാ പെയ്യും മഴത്തുള്ളിയിൽ ഇവിടെ തളിരിട്ട പ്രണയ നിശ്വാസങ്ങളിൽ സന്ധ്യാംബരം സാക്ഷിയായ് കൈ മാറിയ ഹൃദയം കൊണ്ടെഴുതിയ പ്രണയ സന്ദേശങ്ങളിൽ... സ്വപ്നങ്ങൾ ഇഴ ചേർന്ന
കദനമാണീ കരളിലീ ഞങ്ങൾ തൻ കനിവ് തേടുന്നു സകലരും കൈ കൂപ്പി വരിക നീ പുനർജ്ജനിയായി പിന്നെയും, മധുര മന്ദ- സ്മേരം തൂകിയെൻ പുലരികളിൽ.. ഇവിടെയീയനാഥത്വത്തി നാഴിയിലുഴലുമീ മിഴിക ളെപ്പൊഴോ നിറയുന്നു പിന്നെയും നിന്റെ ശൂന്യത പകലിലീ നിഴലുപോലെ തൊട്ട് തൊടാതെ പോയ്. വിളികളില്ല നിലക്കാത്ത നിന്റെയീ ചടുലതാളത്തി ലോടുന്ന
മുതലാളിയുടെ നിർദ്ദേശ പ്രകാരം, ആ പെൺകുട്ടി രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞ് അമ്മി കൊത്തുവാൻ മുതലാളിയുടെ ബംഗ്ലാവിൽ എത്തി. അവിടെ പുതിയ അമ്മി സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നതായി കണ്ടപ്പോൾ, അവൾക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി.
മരണത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങുമ്പോൾ ജീവന്റെ ഓളങ്ങളിൽ ഉറ്റവരുടെ സ്ഥായിഭാവങ്ങളുടെ പ്രതിഫലനമാണ് ഓരോ ശവത്തിന്റെയും മുഖത്ത് എനിക്കനുഭവപ്പെടാറുള്ളത്. ഇനി ആരെയും ബുദ്ധിമുട്ടിക്കേണ്ടതില്ലല്ലോ എന്ന തോന്നൽ പൂർണ്ണമായ നിദ്രയിലേക്കാഴ്ന്നിറങ്ങിയ ആ മുഖങ്ങളിൽ
പുതപ്പ് വീണ്ടും തലവഴി മൂടി കിടപ്പ് തുടരുമ്പോൾ ടീച്ചർ ഓർത്തു. മഴ ഇങ്ങനെ തകർത്ത് പെയ്യുകയാണെങ്കിൽ ഇനി കുറച്ചു ദിവസം കൂടി അവധിയുടെ ഘോഷയാത്രയായിരിക്കും. "ജോലി ദുഃഖമാണുണ്ണീ, അവധിയല്ലോ സുഖപ്രദം" എന്നൊരു കവിതയെഴുതിയാലെന്താ എന്നും ടീച്ചർക്ക് തോന്നാതിരുന്നില്ല.
ഇരിക്കപ്പൊറുതിയില്ലാതെയായി. കാറ് വളഞ്ഞുപോകുന്നത് രവി കണ്ടതാണ്. ഒരുനിമിഷം കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ കാറിനു മുൻപിൽ ചാടി നിന്നേനേ. ഷർട്ടുപോലും എടുത്തിടാതെ തെക്കോട്ടു വച്ചുപിടിച്ചു. കാർ പോയവഴി രവിക്ക് നല്ല നിശ്ചയമാണല്ലോ. കാറ് എവിടെചെന്നു നിൽക്കുമെന്നും രവിക്കറിയാം. പഴയേടത്ത് വീട് നോക്കാൻ വന്നതാകും അവർ. വീട്
മുടിയെല്ലാം മുന്നോട്ടിട്ട്, പറക്കുന്ന വസ്ത്രമിട്ട, കുഴിഞ്ഞ കണ്ണുള്ള പാവയുള്ള പോക്കാമ്പി. ശബ്ദം തീരെ പരിചയമില്ലാത്ത ആ പോക്കാമ്പിക്ക് മഴക്കാലമോ കാറ്റോ വന്നാൽ ശക്തമായി അടയുന്ന ജനലിനെയും ആടുന്ന മരത്തിനെയും പേടിയാണ്.
എന്താണ് ജീവിതം? എന്താണ് ജീവിതം? എവിടെ തുടങ്ങുന്നു ജീവിതം നമ്മൾ? ഒന്നുമില്ലാതെ ഈ ഭൂവിൽ എവിടെയോ നമ്മൾ പിറന്നുവീഴുന്നു ജനകോടികളിൽ ഒരുവനായി. ശിരസുയർത്തി മുന്നോട്ടു നോക്കി പതിയെ കമിഴ്ന്നു വീഴാൻ ആദ്യം പഠിക്കുന്നു നമ്മൾ വീണുകഴിഞ്ഞ് കുഴഞ്ഞ് നീന്തിത്തുഴഞ്ഞ് ഇരുകാലിൽ നിൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. രണ്ടുകാലിൽ
തറവാടു പൊളിക്കുമ്പോൾ തട്ടുത്തരത്തിൽ ഒരു സീൽക്കാരം. ഏതോ ഒരോർമ്മ പാമ്പായ് പിണഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. അതൊരു പക്ഷേ പാതിരാ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കരിമ്പടത്തിനുള്ളിൽ വിയർത്തു തണുത്ത ഒരു കുട്ടിക്കാലപ്പനിയായിരിക്കാം. അല്ലെങ്കിൽ ബാല്യകാല വായനകളിൽ വെളുത്ത കുതിരപ്പുറത്ത് വാളൂരിപ്പറന്ന നീതിമാനായ രാജകുമാരനായിരിക്കും.
പനി.. ആകാശം കണ്ടിട്ടു എത്ര ദിവസായി. തെളിഞ്ഞ ആകാശം.. നനഞ്ഞ മണ്ണ്. ഇതൊക്കെ ലക്ഷുറി ആയിരിക്കുന്നു. “നാട്ടിൽ പോണം” റിനു പതുക്കെ പറഞ്ഞു. “എന്താടോ പറയുന്നെ. പനി പിടിച്ച് ബോധം പോയോ? നാട്ടിലാണോ, അതോ ഡോക്ടറെ കാണാൻ ആണോ പോകണ്ടെ?”
വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് അധികം വൈകാതെ തന്നെ പുതിയ വീട്ടിൽ താമസം തുടങ്ങി. വീട്ടുകാർ നേരത്തെ പണി കഴിപ്പിച്ച, മകൾക്കായി സമ്മാനിച്ച വീട്. തന്റെ ഭർത്താവിന് ആദ്യമൊക്കെ മടിയായിരുന്നു. "ഇത്ര പെട്ടെന്ന് നമ്മൾ താമസം മാറിയാൽ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും അത് പ്രയാസം ആകില്ലേ.."
സ്കൂളില്‍ നിന്നും തിരിച്ചു എത്തിയാല്‍ ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ അമ്മ എന്നെ ഒരു അടിമയെ പോലെ പണി എടുപ്പിക്കുമായിരുന്നു. ഇതില്‍ നിന്നെല്ലാം എനിക്ക് ഒരു തെല്ല് ആശ്വാസം ഇന്ദു മാത്രം ആയിരുന്നു. ഒരു നേരം പോലും വയറു നിറച്ചു ആഹാരം കഴിച്ചിട്ടില്ലാത്ത എനിക്ക് ഇന്ദു പലപ്പോഴും അവള്‍ക്കു കിട്ടിയിരുന്ന പലഹാരങ്ങള്‍ തന്നിരുന്നു..
മുകേഷിന്റെ ഈ യാത്ര സ്വന്തം ഗാനത്തോളം പ്രശസ്തനാവാത്ത ആ ഗായകനെ നേരിട്ട് കാണാനായിട്ടാണ്. ലോകോത്തര സൃഷ്ടികളിൽ പലതും സൃഷ്ട്ടാവിനേക്കാൾ പ്രശസ്തി ആർജ്ജിച്ചു എന്നത് കാലത്തിന്റെ പ്രഹേളികകളിൽ ഒന്ന് മാത്രം. കാലത്തിനതീതമായി ഒന്നുമില്ലലോ എന്ന് കാലം തന്നെ നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന സത്യം.
അമ്മ ഉറങ്ങുകയാണ്. അല്ല കിടക്കുകയാണ്. ചുറ്റും അയൽവക്കത്തെ ചേച്ചിമാരും ബന്ധുക്കളും എല്ലാം ഉണ്ട്.. അടുത്ത് ചെന്ന് അവൾ അമ്മയെ വിളിച്ചു. അവളുടെ വിളി കേട്ട ഉടനെ അമ്മ എഴുന്നേറ്റിരുന്ന് അവളെ കെട്ടിപിടിച്ച് കരയാൻ തുടങ്ങി.
വേഗത്തിൽ അയാൾ അവളെ കടന്നു പിടിച്ചു. അവളുടെ പല്ലുകൾ കീരിയെപോലെ അയാളുടെ കൈകളെ ആക്രമിച്ചു. ചോരയുടെ രൂക്ഷ ഗന്ധം!. കലങ്ങിയ കണ്ണുകളിൽ അവൾ കണ്ടു, ചോര പൊടിയുന്നത് അയാളുടെ മുടിയിഴകളിൽ നിന്നായിരുന്നു. കുതറി മാറാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും അയാളുടെ പിടുത്തത്തിന്‍റെ ബലം കൂടിക്കൂടി വന്നു.
ആറു മാസം കൂടുമ്പഴാണ് അച്ഛൻ തറവാട്ടിൽ വരാ. ആറു നാഴിക അപ്പുറത്തുള്ള ആലത്തൂർന്ന് ഇവിടെ ചാത്തല്ലൂർക്ക് വരാൻ ആറു മാസത്തെ സമയം വേണം അച്ഛന്. വന്നാലും രണ്ടീസത്തിൽ കൂടുതൽ അച്ഛനിവിടെ തങ്ങില്യ. ആദ്യമാദ്യം ഞാനതു പറഞ്ഞു അമ്മയെ ശല്യപ്പെടുത്തുമായിരുന്നു.
"നാളത്തെ ദിവസത്തിന്റെ പ്രത്യേകത അറിയാമോ?" രാവിലെ പ്രിയതമയുടെ ചോദ്യം കേട്ടാണുണർന്നത്. "അതിപ്പോൾ പ്രത്യേകം ചോദിക്കണോ, നാളെയല്ലേ, നമ്മുടെ റാലി" "റാലികളില്ലാത്ത ദിവസമുണ്ടോ? അതല്ല, ചേട്ടൻ ഒന്നു കൂടെ ഒന്ന് ഓർത്തു നോക്ക്" പ്രിയതമ വിടാൻ ഭാവമില്ല.
ഈ രാത്രികൂടിയേ ഇനി തന്റേതായി ബാക്കിയുള്ളൂ... വല്ലാത്തൊരു നിശ്ശബ്ദത... ആ ഇരുളാർന്ന തളത്തിൽ എവിടെയോ വെള്ളം ഇറ്റിറ്റായി വീഴുന്നതിന്റെ ശബ്ദം മാത്രം കൂട്ട്... ബാല്യ കൗമാര യൗവ്വനങ്ങളിലൂടെ ഒരു ഓർമ്മപ്പാച്ചിൽ...
തന്റെ ഇഷ്ടകവിത ഇടയ്ക്കു നിർത്തേണ്ടി വന്നതിന്റെ ഇഷ്ടക്കുറവ് മാറ്റിവെച്ചും അവർ വാതിൽ തുറന്നു. സുമുഖനായ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ പുറത്ത് നിൽക്കുന്നു. വലിയൊരു ബാഗും ഉണ്ട്. 'വളരെ നല്ല പുസ്തകങ്ങൾ ഉണ്ട് മാഡം, നോക്കിയിട്ട് ഒന്നുരണ്ടെണ്ണം വാങ്ങാമോ?'
ഈ കൊലയ്ക്ക് ഹേതു പ്രണയ നൈരാശ്യം. അയാളുടെ പ്രണയം ഞാൻ നിഷേധിച്ചു. ഞാൻ പണ്ടേ നിഷേധിയാണല്ലോ. പാവം നെൽസൺ. അയാൾക്കത് അംഗീകരിക്കാനായില്ല. അയാൾ ദുഃഖഭാരം കൊണ്ട് ആത്മഹത്യ ചെയ്യുമെന്ന് ഞാൻ കരുതി. പക്ഷേ അയാളത് ചെയ്തില്ല. പകരം എന്നെ കൊന്നു.
നാട്ടിൽ നിന്നും അവധി കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ച് എത്തിയതിന്റെ പിറ്റെന്നാൾ ആണ് പൊടുന്നനെ അപ്പച്ചൻ മരിക്കുന്നത്. പ്രവാസനാളിൽ ഏറെ സങ്കീർണ്ണമായ ദിവസം. ജോലിക്ക് ജോയിൻ ചെയ്തിട്ടില്ല, ഒറ്റ മകനാണ് അപ്പച്ചന്റെ കർമ്മങ്ങൾ നിർവഹിക്കണം, ആകെ തകർന്നുപോയ നിമിഷങ്ങൾ..
ബൈക്കിൽ നിന്ന് തെറിച്ച് ഞാൻ റോഡിലേക്ക് വീണ് പലതവണ തലകുത്തി മറിഞ്ഞ് പിന്നെ ഉരുണ്ട് പോയി. പതിയെ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. ബസ് ബൈക്കിനെ കുറച്ച് മുന്നോട്ട് നിരക്കി കൊണ്ട് പോയിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു. എനിക്ക് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല. ഹെൽമറ്റ് ഞാൻ ഊരിയെടുത്തു.
എല്ലാവരേം പിടിച്ചു വള്ളത്തിൽ നിന്ന് ഇറക്കുമ്പോളും, അവന്റെ കലങ്ങിയ കണ്ണുകളിലേക്കാണ് എന്റെ ശ്രദ്ധ പോയത്. മഴ കുറയുമെന്നോ.. തിരിച്ചു പോയി നായക്കുട്ടിയെ രക്ഷിക്കാൻ പറ്റുമെന്നോ ഉറപ്പില്ലാഞ്ഞതിനാൽ ഞാൻ അവന് വാക്ക് കൊടുക്കാൻ നിന്നില്ല. പക്ഷെ ഒന്നുറപ്പുണ്ടാർന്നു ഇന്ന് ഞാൻ രക്ഷിക്കാൻ പോയില്ല എങ്കിൽ,
ഭാര്യയുടെ ഓർമ്മയിൽ അവിടെ വന്ന് ദുഃഖിച്ചിരിക്കുന്ന അയാളെ നോക്കി നിൽക്കാറുണ്ടായിരുന്ന ഭൂതം ഒരു സത്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അയാൾ പാറയിൽ ഓരോ തവണ ചുംബിക്കുമ്പോഴും ഭൂതം മോചനം നേടുകയാണെന്ന്. അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം, സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ഒരു ചുടുചുംബനത്തിനൊടുവിൽ,
മുഖപേശികള്‍ വലിഞ്ഞുമുറുകിയും ശ്വാസഗതി ഏറിയും സ്വരമല്‍പ്പം കനത്തും ഡോക്ടറുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് തന്നെ കുത്തിനോക്കി ദമയന്തി ചോദിച്ചു: “സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ വഷളാക്കാനായിരുന്നോ ഡോക്ടറെനിക്കാ ഗുളികകള്‍ തന്നത്?” “എന്തുപറ്റി ദമയന്തി?” ഡോക്ടര്‍ ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു.
മാഷിന്റെ അടിയും വാങ്ങി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് ഒരു വരവുണ്ട് തലേ ദിവസത്തെ അത്താഴമോ, ഇന്ന് രാവിലെയോ ഭക്ഷണം കഴിക്കാത്ത വയറിനോട്, കൈകൾ അടിയുടെ വേദന പങ്കിടുമ്പോൾ, വിശപ്പിനു മുൻപിൽ അടിയുടെ വേദന തോറ്റു പോകുന്ന സമയം.. ആ നിമിഷം അവന്റെ മുഖത്ത് കണ്ടത് സങ്കടമല്ല,
നെറ്റിയിൽ ഗോരോചന കുറിയണിഞ്ഞു സീമന്തരേഖയിൽ സിന്ദൂര തിലകം ചാർത്തി കടമിഴികോണുകളിൽ പ്രണയത്തിൻ മധുരവുമായ് അരികിലെത്തീ... അവൾ എന്നരികിലെത്തീ. കഥ പറയും കണ്ണുകളിൽ മിന്നി മറയും ഓളങ്ങൾക്കെന്തു ചേല് വിരിഞ്ഞ മാറത്തു നിറയെ ചന്ദ്രജ്യോതി തെളിഞ്ഞു മാനസത്തിലാ പ്രഭാപൂരം. പരത്തി ഉൾക്കാമ്പിൽ സുഗന്ധത്തിൻ പൂമഴ ഒരു
ഞാൻ നിരത്തിയ കിതാബിനെയും.. നീ വിരിച്ച വേദത്തെയും ഓർത്തു ഞാന്‍.. നിനക്കായി വിരിച്ച തണലിനെയും നോക്കി.. ഞാൻ കരയുമ്പോഴും.. എനിക്ക് കിട്ടിയ കൈപിടി.. നീ നൽകിയ ചെറുപുഞ്ചിരി മാത്രമാണ്..
കുതിച്ചോടും സ്ഥിരംവണ്ടിക്കകത്തൽപം നനഞ്ഞപ്പോൾ മുകൾക്കമ്പിക്കയർ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചാടുമ്പോൾ. കൊടുങ്കൊക്കച്ചിറപ്പാലം കടക്കുമ്പോൾ പുഴത്താള- പ്പെരുക്കത്താലൊലിക്കൊപ്പം പിടയ്ക്കും മത്സ്യം കുടുക്കിട്ടാ വലക്കൊട്ടക്കിടപ്പൊത്തിൽ പുറത്തേക്കായ് കരിഞ്ചാത്തൻ കരിങ്കാരിപ്പുളപ്പിൻ മൂളൽ. തിരക്കേറും ജനത്തള്ളൽ കുടുക്കിൽ
കന്യാകുമാരി കടൽക്കരയിൽ അസ്തമയ സൂര്യന്റെ പൊൻകിരണങ്ങളും ഏറ്റങ്ങനിരിക്കുമ്പോൾ മായതൻ അനുഭൂതിയാൽ മനമൊരു വൃന്ദാവനമായ് ഒഴുകി..... അന്തിമ ശോഭയാൽ തിളങ്ങും സൂര്യനെ ഒന്നെത്തി പിടിക്കുവാനായ് എൻ മനം കൊതിച്ചു കിട്ടുകയില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും അതിനായ് മോഹിച്ച എന്നെനോക്കി നോക്കി നീ പരിഹസിച്ചതെന്തിന്..... എന്തിന്?.
അന്നാണ് ഞാൻ വിഷം വാങ്ങാൻ അവിടെ പോയത്.. അവിടെ എഴുതി വെച്ചിരുന്നു - "പലതരം വിഷങ്ങൾ" കുഞ്ഞുങ്ങളിൽ മതഭ്രാന്ത് വളർത്തുന്ന വിഷം വെറുതെ കൊടുക്കപെടും... അന്ന് മുതൽ ഈ വിഷമാണ് കുത്തുന്നത്... ജനിച്ചയുടൻ... അതും പറഞ്ഞു അയാൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.. അവിടെയും ഏതോ ഒന്ന് പൊട്ടിത്തെറിച്ചു... ഞാൻ ദൈവങ്ങളോട് ചോദിച്ചു..
എന്റെ കൈകൾ വെട്ടി മുറിച്ചു എന്റെ വയർ നികത്തി ഫ്ലാറ്റാക്കി എന്റെ സിരയെ തണുപ്പിക്കുന്ന പുഴയെ നശിപ്പിച്ചു എന്നെ നിലയുറപ്പിച്ച ആണികൾ പറിച്ചു എന്നെ രാപ്പകൽ ഭേദമന്യേ ദ്രോഹിച്ചു ഞാൻ മരണത്തിലേക്ക് വഴുതി വീഴുമ്പോഴും, ആ നീചരെന്നെ പഴി പറയുന്നു.
അമ്പാടിക്കണ്ണനെൻ പൂമുഖവാതിലിൽ പിമ്പിലായെന്തേ മറഞ്ഞു നിന്നു? പാൽവെണ്ണ പോരാഞ്ഞോ പായസം നൽകാഞ്ഞോ ചിൽപ്പുമാനിന്നുമ്മ ഞാൻ തരാഞ്ഞോ. ഇന്നലെ രാവിൽ നീ പൊൻമെത്ത തന്നിലായ് നന്നായുറങ്ങുമ്പോൾ ഞാനുമെത്തി നിന്നെയും നോക്കിയിരുന്നുപോയി കുഞ്ഞേ ഒന്നല്ല രണ്ടല്ല യാമമെത്ര. പാലിളം ചുണ്ടിലെ പുഞ്ചിരിയൊക്കവേ ചാലെയെൻ
അലക്കുകല്ലുകൾ തേഞ്ഞ തോട്ടിൻ കരയിൽ നിന്ന് ജീവന്റെ അഭയസ്ഥാനം നോക്കി ചാട്ടുളിവേഗത്തിൽ പറന്നിറങ്ങുന്ന മീൻകൊത്തി, അത് പതിവായി ഉച്ചനേരങ്ങളിൽ വെയിലുകായാറുള്ള ചെങ്കല്ലു മതിൽ. വയറിന്റെ ജീവൻ കൊക്കിൽ, ഇമവെട്ടാതെയുള്ള സൂചിനോട്ടത്തിൽ. തണുത്ത വെള്ളത്തിൽ കുളിച്ചുമതിവരാതെ പുളയുന്ന മീനുകളുടെ ജീവൻ കണ്ണിൽ,
എന്നെ കണ്ട ശേഷം വീട്ടിലെത്തിയ അളിയൻ ആരോടും മിണ്ടാതെ, ഭക്ഷണവും കഴിക്കാതെ കയറിക്കിടന്നത്രേ. പെങ്ങള്‍ മൂന്നാല് പ്രാവശ്യം ചെന്ന് നിർബന്ധിച്ചെങ്കിലും, ‘എനിക്കൊന്നും വേണ്ട’ എന്നു മാത്രം പറഞ്ഞു. സ്വഭാവമറിയാവുന്നതിനാല്‍ അവൾ കൂടുതൽ നിർബന്ധിച്ചതുമില്ല.
ഇരുണ്ട രാത്രികളിൽ ഞാൻ നടത്തിയ തെമ്മാടിത്തരത്തെയും.. വെള്ളിവെളിച്ചത്തിൽ.. ഞാൻ വിതറിയ തെറ്റിനെയും ഓർത്തു... എന്റെ റബ്ബേ.. എന്ന് വിളിച്ചതും നീ.... ആ വിളിക്ക് ഉത്തരം നൽകിയതും ഞാൻ അറിയുന്നത് മരണത്തിന്റെ മാലാഖ എന്നെ വന്നു പുണരുമ്പോഴായിരുന്നു..
കൗതുകത്തിനു വയസ്സുണ്ടൊ സ്വപ്നത്തിനു രോഗമുണ്ടൊ കാമത്തിനു കണ്ണുണ്ടൊ ആശക്ക് മരണമുണ്ടൊ മരണത്തിൽ സ്വർഗ്‌ഗാന്ത്യമുണ്ടൊ മുമ്പ് പിമ്പ് ഇവ മൊഴിയിൽ മാത്രമല്ലേ ഭൂതം ഭാവി വർത്തമാനം ഇവ മനസ്സിൽ മാത്രമല്ലേ ജീവന്റെ പൂങ്കാവനത്തിൽ മുമ്പും പിമ്പും ഭൂതം ഭാവി വർത്തമാനത്തിലും ഹോർമോണുകൾക്കതീതമായ പ്രണയം മാത്രം,
അറേഞ്ച്ഡ് വിവാഹം കഴിയുന്നത് വരെ സങ്കൽപപ്രണയകവിതകൾ എഴുതരുതെന്ന ഉപദേശം കേൾക്കേയുള്ളിലൊരു നൊമ്പരം സൂര്യനായി ജ്വലിച്ചു. ഭാവിജീവിതത്തിന് ഗ്രഹങ്ങളുടെ കാരുണ്യം വേണമെന്നവർ പറഞ്ഞ നേരം ബുധനും വ്യാഴവും ശുക്രനും അനുഗ്രഹിക്കണേയെന്നവൾ അകമഴിഞ്ഞു പ്രാർഥിച്ചു. അടക്കവും ഒതുക്കവുമുള്ള കണ്ണാടികൂട്ടിലെ സുന്ദരി
ജ്ഞാനം നൽകുവാൻ മൂകാംബികേ.... എന്നിൽ വാക് ദേവതയായ് നീ വിളങ്ങു. ആത്മാവിലാനന്ദ സൗപർണ്ണികാ തീർഥ ഗാനപ്രവാഹമായ് നീ നിറയൂ. അഞ്ജതയാകുമഗാധ തമസിൽ ഞാൻ പെട്ടു വലഞ്ഞുഴലുമ്പോൾ ഭക്തജനപരിപാലിനിയമ്മേ ഹൃത്തിൽ വെളിച്ചമായ് നീ വരുമോ പാഴ്മൊഴിമാത്രം മൊഴിഞ്ഞൊരെൻ നാവിൽ നീ കാവ്യസുഗന്ധ സുധ നിറയ്ക്കു....... നിൻ വിരൽ
മരണം അറിഞ്ഞ് എത്തിയവർ ഓരോരുത്തരായി പിരിഞ്ഞ് പോയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് പന്തലിൽ അവശേഷിക്കുന്നത് എന്റെ കുറച്ചു കൂട്ടുകാരും അയൽക്കാരും ദൂരെ ചിതയിലേക്ക് നോക്കി തലതാഴ്ത്തി മണ്ണിലേക്ക് തല വെച്ച് കിടക്കുന്ന എന്റെ ശുനകനും മാത്രമാണ്. നാരായണൻ കൊണ്ടുവന്ന ചൂട് കട്ടൻകാപ്പി ചുണ്ടിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചപ്പോൾ രണ്ടു തുള്ളി
മകനോ മകളോ ആരാവും തന്നെ കൂടെ കൊണ്ടു പോകുക എന്ന ചിന്താക്കുഴപ്പത്തിലായിരുന്നു അയാൾ. ആരുടെ കൂടെ പോകാനും തനിക്ക് സന്തോഷമാണ്. എങ്കിലും മകളോടൊപ്പം പോകാനാണ് കൂടുതലിഷ്ടം. ചെറുപ്പം മുതൽ അവളെയായിരുന്നല്ലോ കൂടുതൽ ലാളിച്ചു വളർത്തിയത്.
മോഹങ്ങളുടെ തോടുകൾ കയറ്റിയുള്ള തോണിയാത്ര ചിലപ്പോൾ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയേക്കും. വഴിയില്ലാത്തൊരു പുഴയുടെ പിടച്ചിലിൽ കുരുങ്ങി പിടഞ്ഞേക്കാം. സ്വപ്നങ്ങളുടെ മഴച്ചാറലിൽ സ്വയം നഷ്ടപ്പെട്ട് പെയ്തിറങ്ങുമ്പോൾ ഓളങ്ങളുടെ പരപ്പിൽ ഭാരമില്ലാതെ പരന്നടങ്ങിയേക്കാം. വെറുപ്പിന്റെ മീൻകൊത്തലുകൾ, വടുക്കളായി പ്രാണന്റെ ജലത്തിൽ
1. പകരം എനിക്കു പകരം പാടാൻ ഗായകർ തുനിഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ തൊണ്ടയടഞ്ഞു പോയി എനിക്കു പകരം ആടാൻ നർത്തകർ മുതിർന്നപ്പോൾ എന്റെ ആട്ടം നിലച്ചു പോയി എനിക്കു പകരം ചിറകു വിരുത്തി പക്ഷികൾ പറന്നപ്പോൾ ഞാൻ പറത്തം മറന്നു പോയി എനിക്കു പകരം നക്ഷത്രങ്ങൾ പ്രകാശിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ഇരുളിലമർന്നു പോയി എനിക്കു പകരം ജീവിക്കാൻ അപരർ
ധ്യാനം പഠിപ്പാനായ് ഗുരുവിനെത്തേടി ഞാൻ മലകേറി കാടേറി പുഴനീന്തി കണ്ടെത്തി. ഒട്ടും മടിയാതെ അവതരിപ്പിച്ചുദ്ദേശ്യം കിട്ടിയതുപദേശം! പറ്റുമോ ഒരു കാര്യം? മരക്കൊമ്പിലൊന്നതിൽ വാലിൽ കിടന്നാടി ഗോഷ്ടി കാട്ടുന്നൊരു മർക്കട മോന്തയെ - ആദ്യം മനസ്സിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ച ശേഷം താൻ മറന്നങ്ങു കളയുക പിന്നെ ധ്യാനിക്കുക! ഒരു
മഞ്ഞത്തുകിലും പീലിയുമായെന്റെ കണ്ണനടുത്തണഞ്ഞു ചെഞ്ചോലി വായിലെ പുഞ്ചിരി പൂ ശോഭ കണ്ടു മയങ്ങി കൈയ്യിൽ വളകൾ കിലുങ്ങി കണ്ണന്റെ കാലിൽ ചിലമ്പുകൾ നന്നായ് കുണുങ്ങി. കണ്ണനണഞ്ഞു മന്ദം ലോകചിന്ത മറഞ്ഞു മന്ദം. നീലമയേറുന്ന കണ്ണാടി പൂങ്കവിൾ ഏറെ തുടുത്തിരുന്നു. കാരുണ്യമൂറുന്ന കണ്ണന്റെ കണ്ണുകൾ എന്നേ തഴുകി നിന്നു...
നീ ബാക്കി വച്ചു പോയ അടുക്കളയിൽ, നിന്നെ തിരയുകയായിരുന്നു ഞാൻ. അരിപ്പെട്ടിയിൽ നിന്ന് കിട്ടിയ നാല് ചില്ലറത്തുട്ടുകൾ, ചായപ്പൊടിക്കിടയിൽ നിന്ന് കിട്ടിയ രണ്ട് മിഠായിത്തുണ്ടുകൾ, തൂക്കു പാത്രത്തിന്നടിയിലെ പിഞ്ഞിത്തുടങ്ങിയ, പത്തുരൂപാ നോട്ടുകൾ! ഇതൊന്നും, നീ കൊണ്ടു പോയതേയില്ലെന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ, നിന്നെ
ഒരിക്കൽ ഞാനെൻ മനസ്സിൻ ചിന്തകളുടെ വേരുകൾ തേടിപ്പോയി... വേരുകൾ ശാഖകളും ഉപശാഖകളുമായി പലവഴികളിലേക്ക് പ്രയാണം തുടർന്നു അവസാനം എത്തിനിന്ന മണ്ണിനാഴത്തിലെങ്ങും ഓർമ്മകളുടെ മണമായിരുന്നു അനുഭവങ്ങളുടെ രുചിയായിരുന്നു എന്നോ മറവിയുടെ മൂടുപടം അണിഞ്ഞതോ ഇന്നും അണിയാത്തതോ ആയ ഓർമ്മകൾ എന്നെ ഞാനാക്കിയ അനുഭവങ്ങൾ ആ
Results 1-100 of 7200
