കണ്ണുനീർ മുത്തുകൾ – ഗിരിജ സദാശിവൻ എഴുതിയ കവിത

ഇളകികൊണ്ടിരിക്കുന്ന 

ഇലതുമ്പിൽ ചേർന്നിരിക്കുന്ന 

നീർത്തുള്ളിയെപ്പോലവൾ 

സന്താപങ്ങളും സന്തോഷങ്ങളും 

ഒരേപോലെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നവൾ 
 

ചെറുകാറ്റിലുലഞ്ഞുവീണും 

നിയന്ത്രണങ്ങൾക്കുള്ളിൽ

ഞെരിഞ്ഞമർന്നും വസിക്കുന്നവൾ

പെയ്തുതോർന്നാലും ഉള്ളിലുറവകളെ

കാലത്തിന്റെ തിരുശേഷിപ്പുകളിൽ 

ഭദ്രമായടക്കം ചെയ്യപ്പെടുന്നവൾ
 

സ്ഫടികം പോൽ തിളങ്ങുമ്പോഴും 

ജലധിക്കുള്ളിലെ വലംപിരിശംഖിന്റെ 

നാദമാണവൾ

മിഴിത്തുടിപ്പിന്റെ ചുവപ്പുരാശികളെ

കനത്ത മഴത്തുള്ളി കിലുക്കമോടെ 

നീരൂട്ടി ബലിയിടുന്നവൾ
 

ബാല്യം നിഷ്കളങ്കതയുടെ 

പൂമരം പെയ്തിറക്കുമ്പോൾ 

വാർധക്യം നിസ്സഹായതയുടെയും  

തുളുമ്പാൻ വെമ്പിനിൽക്കുന്ന 

മിഴികളുടെ സൗന്ദര്യമാണ്  മൗനം 

എന്നെഴുതുമ്പോഴും 
 

അറിയുന്നു സഖേ ദുർബലതയേക്കാൾ 

മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ശക്തിയെ!

ഹൃദയതന്ത്രികളിൽ പെയ്‌തുതോരാത്ത 

ശ്യാമമേഘങ്ങൾ 

എത്രയെത്ര ചുരങ്ങൾക്ക്

കടംകൊള്ളുന്നു..
 

മുത്തുമണീ നീയെന്ന ലവണരസമല്ലേ 

ഹൃദയഭാരം കുറക്കുന്നത് 

കണ്ണിലെ കരടുകൾ ഒഴുക്കികളയുന്നത് 

നിന്നിലല്ലേ മനുഷ്യർ അഭയം 

തേടുന്നത് നീർമണിയെ!!!