ആശാനെന്ന അതിശയം; ജാതിയുടെ മതിൽ പൊളിച്ച കവി
Mail This Article
ഓരോ കാലവും ചില കവികളെ ആവശ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്. അത്രമേൽ അനിവാര്യമായ സാമൂഹിക സാഹചര്യങ്ങൾ, പരിചയിച്ചുപോന്നതിൽനിന്നു വ്യത്യസ്തമായൊരു ഭാവുകത്വപ്രകാശനത്തെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. 'ഒരു നിശ്ചയമില്ലയൊന്നിനും' എന്നു നെടുവീർപ്പെടുന്ന കാലത്ത്, സാമൂഹികമായ അവ്യവസ്ഥകളെ കാവ്യ വ്യവസ്ഥപ്പെടുത്താൻ അവർ സംഭവിക്കുന്നു. അതുപോലെ കാലത്തിന്റെ നിയോഗം ഏറ്റെടുത്ത് എത്തിയ കവിയാണ് കുമാരനാശാൻ. മറ്റാർക്കും പറയാനാകാത്തത്, പറയേണ്ടതുപോലെ പറയാനാകാത്തത് ആശാനിലൂടെ പ്രകാശിതമായി. 'പൊട്ടിയ വാക്കും മുറിവാക്യവും മേലിൽ പറ്റില്ലെനിക്ക്' എന്നു തിരിച്ചറിയുന്ന കവിതയായിരുന്നു അത്.
'വിപ്ലവത്തിന്റെ ശുക്രനക്ഷത്രം' എന്നു ജോസഫ് മുണ്ടശ്ശേരി ആശാനെ വിശേഷിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും കേവല വിപ്ലവത്തിന്റെ കവിതകളായിരുന്നില്ല അദ്ദേഹം കുറിച്ചത്. അതു പടപ്പാട്ടുകളുമായിരുന്നില്ല. ആ കവിതകളിലെ നായികമാരെപ്പോലെ സ്വതന്ത്രരായ സ്ത്രീകൾ നമ്മുടെ കാവ്യലോകത്ത് ഏറെയില്ല. പുരുഷാധിപത്യക്രമമാണ് ലോകത്തു പുലരുന്നതെന്നും നീതി നിഷേധിക്കപ്പെടുന്നവളാണു സ്ത്രീയെന്നും ആശാന് അറിയാമായിരുന്നു. ഔദാര്യമല്ല, അർഹിക്കുന്ന ശ്രദ്ധയാണ് കവി നളിനിയും സീതയും ലീലയും സാവിത്രിയുമടക്കമുള്ള സ്ത്രീകഥാപാത്രങ്ങൾക്കു നൽകിയത്.
ജാതീയതയെയും ഉച്ചനീചത്വങ്ങളെയും കുറിച്ച് ആ കവിത രോഷത്തിന്റെ ചൂണ്ടുവിരലുയർത്തിയതുപോലും കവിത്വത്തെ ബലികഴിച്ചിട്ടല്ല. കാലമേറുന്തോറും ആ കാവ്യകലയ്ക്കു കാന്തിയേറുന്നതും ആ കവിത്വത്തിന്റെ ഗുരുത്വബലത്താലാണ്. ബാംഗ്ലൂരിലും കൽക്കട്ടയിലും കഴിഞ്ഞ ദിനങ്ങളും വിപുലമായ കാവ്യപരിചയവും നാരായണ ഗുരുവുമായുണ്ടായിരുന്ന അഗാധമായ പാരസ്പര്യവും ബൗദ്ധദർശനങ്ങളോടുള്ള ആകർഷണവും ആശാൻകവിതകളുടെ ഗതിയെ ആഴത്തിൽ നിർണയിച്ചിട്ടുണ്ട്. വാഴുന്ന പൂവിനെക്കാൾ വീഴുന്ന പൂവിൽ കവി ജീവിതത്തിന്റെ നിരർഥതകളെ വായിച്ചു. 'അവനി വാഴ്വു കിനാവു കഷ്ട'മെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
'കാവ്യകല കുമാരനാശാനിലൂടെ' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ പി.കെ.ബാലകൃഷ്ണൻ എഴുതുന്നു: '...ഈഴവരിൽ തറവാട്ടുമേൻമയും ധനസ്ഥിതിയും മാത്രമുള്ളവർ സംസ്കൃതത്തിൽ ഉപരിപഠനം നടത്തുന്ന അക്കാലത്ത് ആശാനും അതിനു മുതിർന്നുവെന്നത് വിദ്യാവിഷയത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്ന വലിയ ആസക്തിക്കു തെളിവാണ്. അന്ന് ഈഴവരായ ചെറുപ്പക്കാരിൽ ആർക്കെങ്കിലും കവിയശസ്സു നേടണമെന്നു തോന്നിയാൽത്തന്നെ, അതു സമ്പന്ന തറവാടുകളിലെ യുവാക്കൾക്കു മാത്രമായിരിക്കും. പരവൂർ കേശവനാശാനും വെളുത്തേരി കേശവൻ വൈദ്യരും പെരുനെല്ലി കൃഷ്ണൻ വൈദ്യർ, മുലൂർ പദ്മനാഭപ്പണിക്കർ തുടങ്ങിയവരും ഇത്തരം ഈഴവപ്രഭുക്കൻമാരായിരുന്നു. ഒമ്പതു മക്കളുള്ള പെരുങ്കുടി നാരായണന്റെ മകന് കവിയശസ്സിൽ അഭിനിവേശം വരുന്നതും ശാഠ്യമായി ആ അഭിനിവേശം വച്ചുപുലർത്തുന്നതും ജന്മവാസനയുടെ പ്രേരണാശക്തികൊണ്ടുതന്നെയാവണം'. ജാതിയുടെയും സമ്പത്തിന്റെയും മതിലുകൾ പൊളിച്ചുവേണമായിരുന്നു കെ.എൻ. കുമാരനു കവിതയിലേക്കു കടക്കാൻ. വ്യവസായം തുടങ്ങാൻ കാണിച്ചതിലേറെ സംരംഭകത്വധീരത വേണമായിരുന്നു, നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു കാവ്യപാരമ്പര്യങ്ങളെ ലംഘിക്കാനും പുതുപ്രമേയങ്ങളെ സ്വീകരിക്കാനും.
'ധവളതരംഗ കരങ്ങളിൽ' അമർന്ന് മൃതിയിലേക്ക് ആണ്ടുപോകുമ്പോഴേക്കും ആശാൻ മലയാളകവിതയിൽ സ്വന്തമായൊരു ഇടം അടയാളപ്പെടുത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എങ്കിലും കാലം പോകെപ്പോകെയാണ് അനന്യമായ ആ കവിത്വസിദ്ധിക്കു ബഹുപാരായണങ്ങളുണ്ടായതും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കവിതയുടെ കരുത്തും കമനീയതയും അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടതും. പ്രിയ വൃത്തമായ വസന്തതിലകത്തിൽ നാൽപ്പത്തിയൊന്നു ശ്ലോകങ്ങളിലായി എഴുതിയ 'വീണപൂവ്' ആശാനു കവിയശസ്സു നേടിക്കൊടുത്തു. വായനക്കാർ ഹൃദയത്തിലേറ്റുവാങ്ങിയ ആ കാവ്യം നിരൂപകശ്രദ്ധയും പിടിച്ചുപറ്റി. ആത്മാവിന്റെ അന്തരാളങ്ങളിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഭാവവിക്ഷുബ്ധതകളെ മലയാളത്തിനു പരിചയപ്പെടുത്തിയ ആശാൻ കാവ്യവൃത്തിയിൽ മുഴുകുമ്പോൾ മാത്രമാണ് ഏകാന്തതയെ വരിച്ചത്. അല്ലാത്തപ്പോൾ അദ്ദേഹം വിപുലമായൊരു സാമൂഹികജീവിതം നയിച്ചു. ശ്രീനാരായണ ധർമപരിപാലന യോഗത്തിന്റെ ജനറൽ സെക്രട്ടറിയെന്ന ഭാരിച്ച ഉത്തരവാദിത്തം നിറവേറ്റുന്നതിനൊപ്പം വിവേകോദയത്തിന്റെ മുഖ്യപത്രാധിപരും ആയിരുന്നു. ഇതിനിടെ ആലുവയിൽ ഓട്ടുകമ്പനിയും നടത്തി. വ്യവസായത്തിലൂടെയേ സാമൂഹികപുരോഗതി കൈവരിക്കാനാകൂ എന്ന ഗുരുവിന്റെ ഉപദേശത്തെ ശിരസ്സാ വഹിക്കുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. കവിയായ ശിഷ്യൻ കവിയായ ഗുരുവിനെ പിന്തുടർന്നു സന്യാസത്തിലേക്കു നീങ്ങുമെന്നു കരുതിയവരെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടാണ് ഗൃഹസ്ഥാശ്രമത്തിലേക്കു കവി നീങ്ങിയത്. സന്യാസമല്ല കവിതയാണ് ആശാന്റെ വഴിയെന്ന് നാരായണ ഗുരുവിന് അറിയാമായിരുന്നു.
'കായിക്കരക്കടൽക്കരയിൽ' എന്ന കവിതയിൽ മഹാകവി പി എഴുതി:
'മാറിവരുന്നൂ ക്രമത്തിൽ വഴിപോക്കർ
മാറ്റമില്ലീ ധർമസത്രത്തിലിപ്പോഴും
അന്തരാത്മാവിൻക്ഷുധ തീർത്തുപോകുന്നു
സംതൃപ്തരായ് തീർഥയാത്രികരിപ്പോഴും'
ഏതു കാലത്തെയും വായനക്കാർക്ക് അന്തരാത്മാവിൻക്ഷുധ തീർത്തുപോകാനുള്ള കാവ്യസത്രമാണ് ആശാൻകവിതകൾ. മാറുന്ന കാലദേശങ്ങൾ അതിലെ സൂക്ഷ്മശ്രുതികളെ ആഴത്തിലാഴത്തിൽ വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. അതതുകാലത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയശരികളുമായി ചേർത്തുവായിക്കുന്നു. പോകെപ്പോകെ അപ്രസക്തമാകുന്ന, വിസ്മൃതമാകുന്ന കവിതകളല്ല ആശാനെഴുതിയത്. അതു കാണെക്കാണെ തെളിഞ്ഞുവരികയാണ്; അതുവരെയില്ലാത്ത നോട്ടപ്പാടിലൂടെ വായിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുകയാണ്, അർഥപ്രസക്തമാകുകയാണ്.