കാലം കാത്തുവെച്ച കവിത പോലെ മാധവിക്കുട്ടി...

1934 മാർച്ച്‌ 31നു നാലപ്പാട്ട്തറവാട്ടിൽ ഉദിച്ചുയർന്ന നക്ഷത്രമാണ് ആമി. ബാലാമണിയമ്മയുടെ ഈണമുള്ള വരികൾ കേട്ട് വളർന്ന അവൾ, അക്ഷരങ്ങളെ പ്രണയിച്ചത്തിൽ അദ്ഭുതമില്ല. തൂലികയെ തോഴിയാക്കി, മാധവിക്കുട്ടി മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ സ്വന്തമായൊരു ലോകം തീർത്തു. അവൾ വെറുമൊരു എഴുത്തുകാരിയായിരുന്നില്ല, മലയാള സാഹിത്യത്തിലെ ധീരയായ പോരാളിയായിരുന്നു.

ഹൃദയത്തിന്റെ രഹസ്യ അറകളിലാണ് ആമി തന്റെ ശബ്ദം കണ്ടെത്തിയത്. സ്ത്രീ മോഹങ്ങളുടെ കൊടികൾ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച്, പ്രണയത്തിന്റെ ലഹരിപിടിപ്പിക്കുന്ന നൃത്തത്തെക്കുറിച്ചും വാഞ്‌ഛയുടെ നിശബ്ദ വേദനയെക്കുറിച്ചും സംസാരിക്കാൻ അവൾ ധൈര്യപ്പെട്ടു. 

കഥകളിലും കവിതകളിലും അവൾ പെണ്ണിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെയും തേങ്ങലുകളെയും ഒപ്പിയെടുത്തു. സമൂഹത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ തുറക്കാത്ത ലോകത്തേക്ക് വെളിച്ചം വീശി. കാമനകളും ദുഃഖങ്ങളും ആ തൂലികയിൽ നൃത്തം ചെയ്തു. 

'എന്റെ കഥ' വെറുമൊരു പുസ്തകമായിരുന്നില്ല, അതൊരു കൊടുങ്കാറ്റായിരുന്നു. പ്രണയം മഴയായി പെയ്തിറങ്ങിയ കവിതകളിൽ വിരഹത്തിന്റെ കനലുകൾ എരിഞ്ഞു. മാധവിക്കുട്ടിയുടെ കഥാപാത്രങ്ങൾ വെറും പേരുകളായിരുന്നില്ല, ജീവനുള്ള മനുഷ്യരായിരുന്നു. ചിരിയിലും കണ്ണീരിലും അവർ നമ്മളോരോരുത്തരുമായി സംസാരിച്ചു. 

മാധവിക്കുട്ടിയുടെ രചനകളെ പലരും പല രീതിയിൽ വിലയിരുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ചിലർ അവരുടെ ധൈര്യത്തെ അഭിനന്ദിച്ചപ്പോൾ മറ്റുചിലർ വിമർശിച്ചു. എങ്കിലും അവരുടെ പുസ്തകങ്ങൾ ഇന്നും മലയാളികൾക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവയാണ്. 

മാധവിക്കുട്ടി മലയാള സാഹിത്യത്തിനു നൽകിയ സംഭാവനകൾ വിലമതിക്കാനാവാത്തതാണ്. ബാക്കിയാക്കിയാ വാക്കുകളിലൂടെ ആമി ഇന്നും ജീവിക്കുന്നു, ധീരതയുടെ പര്യായമായി, പ്രണയത്തിന്റെ കടലായി...!